1822 - Ξεκινά η Πρώτη Πολιορκία του Μεσολογγίου

Μετά την ήττα των ελληνικών στρατευμάτων στην μάχη του Πέτα, οι τούρκικες δυνάμεις θα μεταφερθούν στον σημερινό Αγρίνιο (τότε Βραχοχώρι) και ύστερα από μικρή αντίσταση που θα βρουν στο Κεφαλόβρυσο, θα βαδίσουν προς το Μεσολόγγι. Στις 25 Οκτωβρίου, ο Ομέρ Βρυώνης και ο Κιουταχής θα αποκλείσουν από ξηράς την κοιλάδα του Μεσολογγίου με την βοήθεια 5 Ελλήνων οπλαρχηγών που είχαν ορκιστεί υποταγή στους δυο πασάδες.

Την υπεράσπιση της πόλης ανέλαβαν ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Στο Μεσολόγγι υπήρχαν περίπου 700 άντρες αν και χρειάζονταν οι διπλάσιοι για να υπερασπιστεί κάποιος την πόλη. Το τείχος ήταν χαμηλό, αν και ο Μαυροκορδάτος που είχε σπουδάσει οχυρωματική στην Γενεύη, το επιδιόρθωσε, καθαρίζοντας τις τάφρους και τοποθετώντας ξιφολόγχες, ώστε οι υπερασπιστές να φαίνονται περισσότεροι.

Τα τρόφιμα έφταναν μόλις για έναν μήνα. Η θέση των πολιορκουμένων ήταν άσχημη. Ο Κιουταχής υποστήριζε πως πρέπει να καταλάβουν την πόλη άμεσα. Ο Ομέρ Βρυώνης όμως υποστήριξε πως πρέπει να διαπραγματευτούν, ώστε η πόλη να παραμείνει σε καλή κατάσταση για τις ανάγκες του στρατού.

Η γνώμη του Βρυώνη επικράτησε. Μετά από πολυήμερες συζητήσεις., ένας μικρός στόλος με αρχηγό τον Ανδρέα Μιαούλη σπάει τον θαλάσσιο αποκλεισμό του Μεσολογγίου και αποβιβάζει περίπου 1.000 άνδρες, με αρχηγούς τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Ανδρέα Ζαΐμη και Κανέλλο Δεληγιάννη. Η κατάσταση στο στρατόπεδο των Τούρκων αρχίζει να βαραίνει.

Τα τρόφιμα δεν έφταναν και τα πολεμοφόδια λιγόστευαν. Μετά από την τρίμηνη πολιορκία, ο Ομέρ Βρυώνης αποφασίζει να γίνει «γιουρούσι» τα ξημερώματα 24ης προς 25ης Δεκεμβρίου. Στόχος των Τούρκων ήταν να πιάσει όλους του πιστούς στις εκκλησίες για τον εορτασμό των Χριστουγέννων. Όμως το «γιουρούσι» είχε διαρρεύσει. Η φρουρά έμεινε στην θέση της και η επίθεση των Τούρκων γνώρισε την συντριβή. 6 ημέρες αργότερα, φοβούμενοι την φήμη πως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος πηγαίνει προς τα εκεί, εγκαταλείπουν το Μεσολόγγι. Η νίκη των Μεσολογγιτών και η τρίμηνη παραμονή των τούρκικων στρατευμάτων εκεί, απέτρεψε μια ίσως καταδικαστική για την Δυτική Ελλάδα εκστρατεία.

1973 – Πεθαίνει ο «ξυπόλητος» μαραθωνοδρόμος και χρυσός Ολυμπιονίκης, Αμπέμπε Μπικίλα

Γεννήθηκε στην Αμχάρα της Αιθιοπίας το 1932. Μεγάλωσε σε μια μικρή και φτωχή καλύβα στο χωριό του, που βρισκόταν περίπου 30 χλμ. έξω από την πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα.

Από πολύ μικρή ηλικία περπατούσε μεγάλες αποστάσεις βοσκώντας ζώα. Η αντοχή που είχε ήταν εντυπωσιακή, αφού η έλλειψη οξυγόνου της ορεινής Αιθιοπίας κουράζει εύκολα τον οργανισμό, που για να επιβιώσει, μαθαίνει να εξοικονομεί οξυγόνο.

Στα 19 του χρόνια μετακόμισε στην πρωτεύουσα και έναν χρόνο αργότερα, προσελήφθη στην φρουρά του αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ. Συνέχισε όμως να αθλείται. Ο προπονητής της πρώτης ομάδας από την χώρα που πήγε σε Ολυμπιακούς αγώνες, ανακάλυψε το ταλέντο του και δυο χρόνια αργότερα, η ομάδα της Αιθιοπίας, μαζί και ο Μπικίλα, ήταν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα.

Αφού στις προπονήσεις έσπασε το ρεκόρ του «ανθρώπου-ατμομηχανή», Εμιλ Ζαπότεκ, ήταν πλέον έτοιμος για τους Ολυμπιακούς του 1960 στην Ρώμη. Όλοι οι Αιθίοπες προπονούνταν ξυπόλητοι αλλά στην Ρώμη ο προπονητής Νίσκανεν, τους έδωσε παπούτσια για να μην ρεζιλέψουν την χώρα. Οι Αιθίοπες έτρεξαν 10 χλμ. αλλά έβγαλαν κάλους!

Ο Μπικίλα δεν ήταν φαβορί. Στις 10 Σεπτεμβρίου στάθηκε ξυπόλητος στην εκκίνηση. Κανείς δεν έδωσε σημασία σε αυτό. Από την αρχή ήταν μέσα στην πρώτη πεντάδα αλλά μετά το 18ο χιλιόμετρο εκείνος και ο Μαροκινός που ήταν το φαβορί, είχαν ξεφύγει. Λίγα χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό ο Μπικίλα επιτάχυνε. Τερμάτισε ξυπόλητος σε 2 ώρες, 15 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα. Όταν τον ρώτησαν γιατί έτρεξε ξυπόλητος, εκείνος απάντησε: «Ήθελα να δείξω σε όλο τον κόσμο, ότι η χώρα μου, η Αιθιοπία, κέρδιζε πάντα με αποφασιστικότητα και ηρωισμό».

Είχε μόλις κερδίσει το χρυσό μετάλλιο. Κάτι που έκανε και 4 χρόνια αργότερα στο Τόκιο, με παπούτσια αυτή τη φορά. Έκανε ρεκόρ, αν και 40 ημέρες πριν τον αγώνα έκανε εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας.

Στους Ολυμπιακούς του Μεξικό αποχώρησε στο 17ο χιλιόμετρο με πρόβλημα στο γόνατο. Δεν ξαναέτρεξε σε μεγάλη διοργάνωση. Το 1969 είχε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, αφού διαγνώστηκε ότι είχε μείνει τετραπληγικός. Με φυσικοθεραπείες ανέκτησε τον έλεγχο τον χεριών του και εμφανίστηκε, περισσότερο τιμής ένεκεν, στους Ολυμπιακούς του Μονάχου με την ομάδα Τοξοβολίας.

Πέθανε στις 25 Οκτωβρίου του 1973, μετά από εγκεφαλική αιμορραγία που είχε προέλθει από το δυστύχημα. Ήταν μόλις 41 ετών. Ο Αμπέμπε Μπικίλα είναι ακόμα και σήμερα, παράδειγμα αγωνιστικότητας και πείσματος και φυσικά αθλητή.