ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ο Δημήτρης Χριστοφορίδης σε μια εφ` όλης της ύλης συνέντευξη
Με αφορμή την παράσταση του «Lower με C», μιλά για το πως είναι να είσαι κωμικός, αλλά και ο τελευταίος μαθητής στην τάξη!
Δημοσίευση 6/3/2018 | 17:58
Με αφορμή τις εμφανίσεις του στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αθήναιον ο χαρισματικός stand up κωμικός μας μιλά για την παράστασή του «Lower με C», για τους μαθητές του τελευταίου θρανίου, για την απέχθεια του στα μπεγλέρια αλλά και για τα επόμενα σχέδιά του.
Ποια ήταν η κεντρική ιδέα που σε οδήγησε να δημιουργήσεις την παράσταση «Lower με C»;
Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιδέα. Υπάρχει μια οπτική που αποκαλύπτεται μέσα από ετερόκλητα θέματα και αυτή είναι η αίσθηση μετριότητας και ανασφάλειας που διακατέχει πρωτίστως τον ίδιο τον κωμικό και κατά συνέπεια, όλους όσοι ταυτιστούν με τα κείμενα του.
Γράφεις σποραδικά κείμενα και κάποια στιγμή τα ενώνεις δημιουργώντας μια ενιαία παράσταση ή ξέρεις εξαρχής τι θέλεις να πεις με κάθε σου δουλειά και έπειτα ξεκινάς το γράψιμο;
Γράφω σποραδικά και με αρκετή συνέπεια και συχνότητα, ώστε να ανανεώνεται το υλικό μου και έπειτα τα καλύτερα των κειμένων, δημιουργούν μια ξεχωριστή παράσταση.
Είναι τα αυτοβιογραφικά στοιχεία ένα από τα δομικά χαρακτηριστικά μιας καλής stand up comedy;
Όχι, καθόλου. Το κοινό ενδιαφέρεται να γελάσει και όχι να σε μάθει. Ο κάθε κωμικός έχει το στυλ του όμως.
Ένας καλός κωμικός θα πρέπει να είναι, επίσης, ένας πολύ παρατηρητικός άνθρωπος. Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα/κατάσταση/γεγονός που παρατήρησες και θα ήθελες να το εντάξεις σε κάποια μελλοντική σου παράσταση;
Τα μπεγλέρια/κομπολόγια. Μου διαλύουν το νευροφυτικό. Όπως και αυτοί που τα κρατάνε.
Σε κάθε παράσταση αναμετράσαι μόνος επί σκηνής με τους θεατές και με τον εαυτό σου. Δεν μοιράζεσαι ούτε την επιτυχία, ούτε την αποτυχία. Σε αγχώνει αυτό και αν ναι, πώς το διαχειρίζεσαι;
Όταν ξεκίνησα ήταν πολύ έντονο το άγχος. Έχει τύχει να ανεβάσω και πυρετό από την ένταση, πριν βγω στη σκηνή. Βέβαια με τα χρόνια αυτό φεύγει καθώς επαγγελματικοποιείσαι σαν κωμικός.
To “Lower με C” αφιερώνεται στους μαθητές του τελευταίου θρανίου. Τι τους διαφοροποιεί κατά τη γνώμη σου από εκείνους που κάθονται μπροστά ή στη μέση;
Η αίσθηση ότι είναι οι παρίες την τάξης. Αυτό τους κάνει αυτομάτως πιο ενδιαφέροντες. Βγαίνουν από τα μονοπάτια του φυσιολογικού και αναδεικνύουν τη διαφορετικότητά τους με εκπληκτικούς τρόπους που σε γοητεύουν.
Μετά τη Θεσσαλονίκη θα συνεχίσεις περιοδείες ή θα επιστρέψεις στη βάση σου, την Αθήνα;
Θα συνεχίσω Ξάνθη στις 18 Μαρτίου στο Νόστος και ακολουθούν και άλλες πόλεις που σύντομα θα ανακοινωθούν.