Αν ψάχνετε για είδωλα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, τότε η Βούλα Πατουλίδου πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει φωτεινό παράδειγμα για όλους τους Έλληνες. Κανείς δεν μπορεί να βάλει όρια στα όνειρά σας, και η ιστορία της Βούλας είναι η απόδειξη.

Καλοκαίρι 1992, έχει προηγηθεί το χρυσό μετάλλιο, ενός σπουδαίου αθλητή του Πύρρου Δήμα. Κανείς στην Ελλάδα δεν έχει την παραμικρή ελπίδα. για ακόμη μία διάκριση για τον ελληνικό αθλητισμό. Κανείς εκτός από τη Βούλα Πατουλίδου.

"Αισθάνθηκα τα πόδια μου να βγάζουν φλόγες. Αν σας έλεγα χθες πως στοχεύω τον τελικό, θα με περνούσατε για τρελή. Τώρα τί έχετε να πείτε; Φιλάκια, θα σας δω μετά τον τελικό γιατί με περιμένει πολλή δουλειά ακόμα;".

Στον ημιτελικό η Βούλα κάνει μια εκπληκτική κούρσα και περνάει στο τελικό. Η ώρα της τελευταίας κούρσας φθάνει. Χωρίς κανείς να γνωρίζει πως, όλοι οι Έλληνες είμαστε συντονισμένοι στη συχνότητα της ΕΡΤ. Σαν κάποιος να μας οργάνωσε, σχεδόν κάθε ελληνικό σπίτι παρακολούθησε την χρυσή κούρσα της Βούλας Πατουλίδου.

Η εκκίνηση δίνεται, η Βούλα δεν ξεκινάει ιδανικά, τα φαβορί έχουν ξεκάθαρο προβάδισμα. Στο 6ο εμπόδιο είναι 4η, και εκεί σαν κάποιος να της έδωσε ώθηση, δίνει όση ενέργεια της έχει απομείνει, ξεχύνεται μπροστά, και στο τελευταίο εμπόδιο το θαύμα ολοκληρώνεται. Η σπουδαία αθλήτρια Ντίβερς πέφτει ελάχιστα βήματα πριν τον τερματισμό, και η Βούλα προτάσει το κορμί της και τερματίζει πρώτη.

Και εκεί ξεκινάει η απόλυτη τρέλα. Δεν υπάρχει γύρος του θριάμβου, η Βούλα ψάχνει τον άνθρωπο που την πίστεψε, τον άνδρα της. Τα μέλη της ελληνικής ομάδας κολύμβησης εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο και τη σηκώνει στον αέρα. Μια ελληνική σημαία φθάνει στα χέρια της. Όλο το στάδιο την χειροκροτεί, αναγνωρίζει τον άθλο της, ήρθε από το πουθενά, από μια χώρα χωρίς επιτυχίες στο στίβο, η ίδια στη προηγούμενη Ολυμπιάδα βγήκε 15η, και κατάφερε αυτό που κανείς δεν τολμούσε ούτε να προφέρει. Χρυσή Ολυμπιονίκης Βούλα Πατουλίδου.

Αυτά έγιναν την ώρα του αγώνα, αλλά η Βούλα έγινε σύμβολο αμέσως μετά. Στις δηλώσεις. Μια κοπέλα που έχει κερδίσει αυτό που ονειρεύεται κάθε αθλητής, ξεστομίζει λόγια που δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής της. "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο, δεν έτρεξα για κανένα άλλο" Την ίδια φράση την είχε πει στους δικούς της ανθρώπους στη προθέρμανση. Και έτσι ήταν, η Βούλα έτρεξε με παυσίπονη ένεση, υπέφερε από τους πόνους, καθώς τραυματίστηκε στους προημιτελικούς.

Ούτε ο πόνος, ούτε η φτώχεια, καθώς η Βούλα ήταν παιδί φτωχής οικογένειας που μετανάστευσε στη Γερμανία, όταν ήταν μικρό παιδάκι, ούτε οι προπονητές και οι ''ειδικοί'' που βρέθηκαν στο δρόμο της και την αποθάρρυναν. Τίποτα δεν θα της στερούσε αυτό για το οποίο πάλεψε.

Και όσοι λένε μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι από τύχη κέρδισε το μετάλλιο, να ξέρουν ότι από τύχη μπορεί να πέσεις, αλλά όρθιος μένεις με πείσμα, μαγκιά και επιμονή. Και η Βούλα έμεινε όρθια και συνεχίζει να προσφέρει στη πόλη της Θεσσαλονίκης, από τη θέση της πολιτικής πλέον. Χωρίς χρώματα, ιδεολογίες συνεχίζει και είναι η Βούλα όλων των Ελλήνων. Και η Βούλα δεν λυγίζει ποτέ, παρά μόνο την ώρα του Εθνικού Ύμνου.