Όσοι είχαμε την τύχη να γεννηθούμε στη δεκαετία του 1980, προλάβαμε και ζήσαμε παίκτες που δεν έβαζαν απλά τη μπάλα στο καλάθι, αλλά γυρνούσαν προς τη κερκίδα και ανταποδίδαν την αγάπη που εισέπραταν, παθιάζονταν, δένονταν με τη πόλη που τους φιλοξενούσε, έβγαιναν εκτός εαυτού, είχαν αδυναμίες, ξεσπάσματα, έβγαλαν λεφτά από το ταλέντο που τους χαρίστηκε απλόχερα, αλλά η ζωή τους δεν ήταν μόνο το μπάσκετ. Άνθρωποι καθημερινοί, σαν όλους εμάς, και το απέδειξαν με τη ζωή τους και τη πορεία τους, εντός και εκτός γηπέδου.

Όλα τα παραπάνω ταιριάζουν γάντι, σε ένα θρύλο που φόρεσε τη βαριά φανέλα του ΠΑΟΚ, την ίδρωσε, της έδωσε αξία, την έκανε σεβαστή σε όλη την Ευρώπη, και όταν την αποχωρίστηκε, η κληρονομιά του έμεινε να οδηγεί και τις επόμενες γενιές.

Το όνομα του είναι Μπάνε Πρέλεβιτς. Γεννημένος στη Σερβία, έμαθε τη τέχνη του να στέλνεις τη μπάλα με μαγική ακρίβεια στο καλάθι, από τους καλύτερους. Ήρθε στη χώρα μας το 1988, ντύθηκε στα ασπρόμαυρα, και για 8 χρόνια χάρισε σε οπαδούς και αντιπάλους μοναδικές στιγμές.

Η άγνοια κινδύνου, η στόφα του ηγέτη, το σέρβικο θράσος, ήταν τα στοχεία του στο παιχνίδι που τις δύσκολες στιγμές που η μπάλα έκαιγε, αυτός την αποζητούσε σαν μανιακός. Τι και αν το χρονόμετρο έγραφε ελάχιστα δευτερόλεπτα, τι και αν το ταμπλό έδινε ελάχιστες πιθανότητες στην ομάδα του να κερδίσει, αυτός τα παρατούσε μόνο μετά το τελικό σφύριγμα. 

Αυτός ήταν ο Μπάνε. Ο παίκτης που δεν δίσταζε, δεν φοβόταν, δεν τον ένοιαζε το όνομα του αντιπάλου. Τον ένοιαζε η μπάλα να φτάσει στα χέρια του, και αυτός να κάνει τη δουλειά του. Έκανε το τρίποντο να μοιάζει με βολές, έκανε τους αντίπαλους αμυντικούς να ζητάνε αλλαγή, έκανε τη κερκίδα να καρδιοκτυπά.

Η καριέρα του τεράστια. Πιστός στον ΠΑΟΚ για 8 χρόνια, κατάκτησε το κύπελλο Κυπελλούχων το 1991, πρωτάθλημα Ελλάδος το 1992, το κύπελλο Κόρατς το 1994. Το 1996 μια διαμάχη με τη διοίκηση τον στέλνει στην Ιταλία και την Βίρτους Μπολόνια, με την οποία κατακτά το Κύπελλο Ιταλίας. Την επόμενη χρονιά επιστρέφει στη χώρα μας, με τα χρώματα της ΑΕΚ, την οποία οδηγεί στο Final Four της Ευρωλίγκα. 

Μετά από μια σπουδαία καριέρα και ενώ μπορεί να μεταγραφεί όπου θέλει, γυρνάει στην αγαπημένη του ομάδα, τον ΠΑΟΚ. Σε χρόνια δύσκολα για την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Το 2002 κρεμάει τα παπούτσια του, και αναλαμβάνει τη θέση βοηθού προπονητή. Διετέλεσε πρώτος προπονητής για τρία χρόνια, και όταν η ομάδα κινδύνευε έγινε πρόεδρος και κατάφερε να την σώσει. Σήμερα ο ΠΑΟΚ υπό τη καθοδήγηση του είναι ένα υγιέστατο σωματείο, που παλεύει με αξιοπρέπεια και διεκδικεί την επιστροφή του στις ψηλές θέσεις του πρωταθλήματος.

Και όπως πάντα θα σας αναφέρω δύο περιστατικά που αποδεικνύουν το μεγαλείο αυτού του παίκτη. 1991, το ντέρμπι ΑΡΗΣ - ΠΑΟΚ οδηγείται στη παράταση. Το σκορ λίγο πριν το τέλος του αγώνα, είναι 96-96. Ο Ιβκοβιτς καλεί τάιμ- άουτ. Δίνει οδηγία, η μπάλα να πάει στον Μπάρλοου, ο Μπάνε πετιέται και λέει "αν δεν μπορεί ο Κεν, υπάρχω και εγώ"

Ο ΠΑΟΚ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά φτάνει στον τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων. Ο Μπάνε κάνει μια εκπληκτική εμφάνιση, με δικό του τρίποντο ο ΠΑΟΚ ισοφαρίζει με 63-63, αλλά μετά από λάθος πάσα του Φασούλα, ο Ρίκι Μπράουν διαμορφώνει το τελικό 65-63 και ο Πρέλεβιτς πεσμένος στο παρκέ ξεσπά σε κλάματα. Ένας παίκτης τέτοιας αξίας, που σε όλο τον αγώνα, αρνιόταν να χάσει, λύγισε όταν του κλέψαν κυριολεκτικά το παιχνίδι.

Όσα χρόνια και αν περάσουν το σύνθημα '' Ο Μπάνε Μπάνε " και άλλα που δεν μπορούν να γραφτούν, δεν πρόκειται να ξεχαστούν.