Mια ανάρτηση που συγκινεί, από μια γυναίκα που έχασε το σπίτι της από τη φωτιά στο Μάτι.

Σας ευχαριστώ για τα μηνύματα όπου μού προσφέρετε φιλοξενία για εμένα και την οικογένειά μου. Προτιμάμε να είμαστε στριμωγμένοι στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού γιατί αυτό παρέχει συναισθηματική ασφάλεια στα μωρά, που ακόμα δεν έχουν ιδέα τι έχει συμβεί και αναρωτιούνται σε πόση ώρα θα πάμε σπίτι μας και που είναι το νιντζάκι.

[...]

Απόψε θα σμίξουμε όλοι εμείς που η Δευτέρα που μας πέρασε μας άλλαξε τις ζωές για πάντα, και θα μάθω ακριβώς τις ανάγκες τους για να τις μοιραστώ μαζί σας και με όλους όσοι θέλουν να βοηθήσουν.

Είναι παρήγορο να ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Αυτό που συμβαίνει από προχθες, η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση, αυτή η ανιδιοτέλεια, μας έχει γεμίσει αισιοδοξία και μας έχει δώσει γαλήνη. Τα πάντα μπορούν να γίνουν αν είμαστε ενωμένοι. Ο ένας για τον άλλον. Με ρωτάτε τι χρειαζόμαστε και κάποιοι μου ζητάτε ΙΒΑΝ, παιδιά δεν έχω τίποτα κάηκαν όλα. Αλλά έτσι κι αλλιώς, η μόνη μας προτεραιότητα είναι τα παιδιά. Να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ορθοποδήσουμε κι ας ξεκινήσουμε από το μηδέν να τους ξαναφτιάξουμε ένα ζεστό, ασφαλές σπιτικό, κάτι που μοιάζει ουτοπικό τώρα που όλα όσα έχουμε και δεν έχουμε χωράνε σε μία τσάντα του σουπερ μαρκετ.

Νιώθουμε ότι μας έχετε πάρει αγκαλιά και μας χτυπάτε φιλικά στην πλάτη, λέγοντάς μας ότι όλα θα περάσουν. Αυτή η αγκαλιά των ανθρώπων που βρέθηκαν απανθρακωμένοι, αυτή η αγκαλιά που προσφέρετε εσείς, η αγκαλιά του κόσμου, η αγκαλιά η ανθρώπινη, αυτή που σε κάνει πάλι να πιστεύεις, να ελπίζεις, να νιώθεις, να σκέφτεσαι, να πράττεις ανθρώπινα.

Μέσα στην ανείπωτη φρίκη που ζήσαμε γύρω μας με ανθρώπους κάθε ηλικίας να χάνονται άδικα, σταθήκαμε πραγματικά τυχεροί.  Γίναμε αποδέκτες μίας αλληλεγγύης, γενναιοδωρίας και ανθρωπιάς που μας συγκλόνισε.

Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι θα σταθούμε στα πόδια μας και ότι τώρα η ευγνωμοσύνη μας μετατρέπεται σε ευθύνη. Έχουμε ΕΥΘΥΝΗ να ενισχύσουμε ξανά και περισσότερο, πολύ περισσότερο από πριν, το κομμάτι μας που στεκόταν δίπλα στον συνάνθρωπο.

[...]

Αν πρόλαβε ένα πράγμα να μας διδάξει αυτή η τραγωδία, είναι ότι ο Άλλος είμαστε Εμείς. Ο Άλλος που βοήθησε τη μητέρα και τη θεία μας να ξεφύγει από τις φλόγες και δεν τον ξαναείδαμε, ο Άλλος που έσωσε με μία βάρκα τους γείτονές μας, ο Άλλος που μας πρόσφερε από το υστέρημά του.

Ο ένας με τον Άλλον είμαστε η κοινωνία. Χωρίς κοινωνία δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη φύση και τις καταστροφές, χωρίς κοινωνία δε μπορούμε ποτέ να είμαστε ασφαλείς. Αν το κράτος μας έχει γίνει τροχονόμος ατομισμών , ας γίνει η κοινωνία μας τόσο δυνατή μέχρι που να γίνει εκείνη κράτος.

Ευχαριστούμε ταπεινά, ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας, τα παιδιά μου σας ευχαριστούν, θα σας φιλούσα τα χέρια αν σας είχα απέναντί μου.

[...]

Μια μέρα θα γελάμε πάλι.