Ένα συγχρονο, νευρώδες και εύστοχο ελληνικό έργο του Γιώργου
Αδαμαντιάδη με θέμα την Ελλάδα του σήμερα, ιδωμένης μέσα από τον
βίο και την πολιτεία δύο αδελφών-ληστών που εγκαταλείπουν την πόλη και ανεβαίνουν στα βουνά και επιδίδονται σε ένα δικό τους παιχνίδι άσκησης εξουσίας και δικαιοσύνης.

Η σκηνοθεσία του Στέλιου Πατσιά είναι εύστοχη και αναδεικνύει ευεργετικά τις παθογένειες, τις αντιπαλότητες, αλλά και τις αντιφάσεις που ακόμη ταλανίζουν τον τόπο.

Είστε έτοιμοι για να παρουσιάσετε το έργο σας στην Θεσσαλονίκη; Είναι η πρώτη φορά που θα την παρακολουθήσει το τοπικό κοινό σωστά; Το γεγονός αυτό σας αγχώνει καθόλου;

Δεν νομίζω πως θα είμαστε ποτέ έτοιμοι για οτιδήποτε. Είναι ο τρόπος που λειτουργεί η ομάδα μας. Όχι γιατί δεν ικανοποιούμαστε με τίποτα ή δεν σταματάμε ποτέ να δουλεύουμε κι άλλα τέτοια κλισέ αλλά κυρίως γιατί όλους μας χαρακτηρίζει μια άγνοια κινδύνου. Αυτή η ομάδα είναι λίγο σαν ωρολογιακή βόμβα. Οι περισσότεροι έχουμε στενούς δεσμούς με την Θεσσαλονίκη και το γεγονός πως θα έρθουν αρκετοί δικοί μας άνθρωποι να δουν την παράσταση μας προσφέρει μια κάποια στήριξη μα πιστέψτε με, πριν την έναρξη, θα τρέμουμε όλοι σαν ψάρια έξω από το νερό από την αγωνία.

Ποιο ήταν το έναυσμα για τη συγγραφή αυτού του έργου και ποιες οι βασικές επιρροές από την προσωπική σας καθημερινότητα; Υπήρχαν σημεία που σας δυσκόλεψαν και σας έκαναν να κολλήσετε για τα παρακάτω;

 Η ιστορία του έργου κυκλοφορούσε στο κεφάλι μου για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή άρχισα να την αφηγούμαι σε έναν δικό μου άνθρωπο και τότε ακούστηκε η φράση 'ωραία, βάλτα κάτω και γράφτα'. Μα έλα που εγώ δεν γράφω-εγώ μιλάω. Έτσι λοιπόν άρχισα να τα λέω και μετά να τα γράφω. Ούτως ή άλλως με ελκύουν τα επικίνδυνα πλάσματα, τα περίεργα, τα πειραγμένα-τα αδύναμα-τα' κατεστραμμένα'. Ίσως γιατί στα μάτια τους καθρεπτίζεται ένα κομμάτι του εαυτού μου. Δεν ξέρω.

Με τέτοιους ανθρώπους προσπαθώ να συναναστρέφομαι. Τους κυνηγάω θα έλεγε κανείς τόσο στο φιλικό όσο και στο εργασιακό μου περιβάλλον. Μαθαίνω από αυτούς και γράφω από αυτούς. Το να γράφει κανείς με τον νου είναι εύκολο. Το δύσκολο κομμάτι είναι όταν μπαίνει η καρδιά στη μέση. Τότε πέφτεις σε τοίχο. Τότε είναι που μπλοκάρεις και κολλάς γιατί είσαι αναγκασμένος να εμπλακείς προσωπικά με το υλικό σου. Ή γκρεμίζεις τον τοίχο και συνεχίζεις ή κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ, βάζεις μια σειρά στην τηλεόραση κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα μέσα στην ρουτίνα.

Για ποιον λόγο θεωρείτε ότι το έργο σας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ; Επίσης, απευθύνεται σε κάθε μέρος του κοινού ή θα σας ενδιέφερε να αγγίξετε περισσότερο κάποιο μέρος του, όπως π.χ. οι νεότεροι άνθρωποι και γιατί;

Δεν ξέρω αν το έργο είναι επίκαιρο. Μερικές φορές νιώθω πως δεν έχει αλλάξει κάτι από εκείνη την εποχή. Λες κι έχουμε αλλεργία στην αλλαγή. Αλλάζει στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και σκεφτόμαστε κυρίως. Δεν μπορεί να φταίει μόνο η κατσίκα του γείτονα. Φταίμε κι εμείς. Το μόνο που μας νοιάζει είναι μια ψεύτικη ασφάλεια κι η νοικοκυροσύνη.

Φράσεις που ειπώθηκαν το 1925 ακούγονται οικείες το 2018. Καταστάσεις και γεγονότα του 1925 θα μπορούσαν να έχουν συμβεί οπουδήποτε σήμερα. Κι αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Δεν ξέρω. Σίγουρα είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθούμε το ιστορικό μας παρελθόν. Ποιο είναι όμως αυτό το παρελθόν. Σίγουρα όχι μόνο το ηρωικό παρελθόν που μας μαθαίνουν στο σχολείο. Γι 'αυτό κι όταν έρχεται πιτσιρικαρία στην παράσταση μας λένε 'ρε σεις, δεν τα λέτε όπως μας τα λένε στο γυμνάσιο. Εσείς τα λέτε αλλιώτικα.

Μετά την παράσταση της Θεσσαλονίκης, το έργο θα ανέβει και κάπου άλλου; Που μπορεί κάποιος να το δει;

Η παράσταση θα ανέβει και φέτος στο θέατρο "Σημείο" στην Αθήνα από τη Δευτέρα 8-10 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.

Όσο για τις προσωπικότητες των κεντρικών χαρακτήρων του έργου, πιστεύετε ότι οι θεατές που θα το παρακολουθήσουν θα ταυτιστούν μαζί τους; Και αν ναι για ποιο/ποιους λόγο/λόγους;

Ίσως ταυτιστούν με την ιδέα του Βουνού και της ελευθερίας. Αυτό που στην παράδοση μας ονομάζουμε 'κλέφτικο'. Ίσως ταυτιστούν με του θρύλους. Τους δικούς μας Ρομπέν των δασών. Τους υπερασπιστές των αδυνάτων. Ούτως ή άλλως κανείς δεν υποστήριξε ποτέ τον Σερίφη του Νόττινχαμ. Ευτυχώς δηλαδή.

Δώστε μας 3 λόγους για τους οποίους δεν πρέπει κανείς να χάσει την παράσταση;

Γιατί πρόκειται να τους πούμε μια καθαρή ιστορία-γιατί ίσως να νιώσουν και λίγο άβολα και γιατί θα μάθουν να βρίζουνε σωστά.

6 και 7 Οκτωβρίου / 21.00
Τόπος: Δημοτικό Θέατρο Άνετον