Βασικοί κανόνες γραμματικής χρησιμοποιούνται λάθος με αποτέλεσμα σταδιακά να μονιμοποιείται και η λανθασμένη διατύπωσή λέξεων και φράσεων. «Πάμε στη θάλασσα» ή «Πάμε στην θάλασσα»;.

Ο κανόνας του τελικού –ν πολλές φορές στον καθημερινό λόγο (γραπτό ή προφορικό) απλά παρακάμπτεται. Το τελικό –ν μπαίνει εμπειρικά στον γραπτό μας λόγο, χωρίς να ακολουθείται ο κανόνας που θα εμποδίσει το γλωσσικό ατόπημα. Δεν είναι δύσκολο να μιλάμε σωστά ελληνικά, αν μπούμε στη διαδικασία να φρεσκάρουμε τους κανόνες που κάποτε μάθαμε.

Πολλές φορές ένα πολύ μικρό λάθος σε μία λέξη μπορεί να αλλοιώσει το νόημα μίας ολόκληρης πρότασης.

Το τελικό -ν παραμένει όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από στιγμιαίο ή διπλό σύμφωνο (κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ, ψ, ξ).

Το τελικό -ν χάνεται όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από εξακολουθητικό σύμφωνο (γ, β, δ, χ, φ, θ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ).

Όταν, λοιπόν, η λέξη που ακολουθεί αρχίζει από Κ, Π, Τ, Ψ, Ξ, τότε, μπαίνει ν στο τέλος του άρθρου που είναι πριν από αυτή.

Για να αποφευχθεί η σύγχυση μεταξύ αρσενικού και ουδετέρου γένους αποφασίστηκε το τελικό ν να διατηρείται πάντα στα αρσενικά άρθρα και στις αντωνυμίες.

Επίσης το σαν κρατάει πάντα το τελικό ν.

• Παραμένει ενίοτε στο απαγορευτικό μη(ν) μπροστά από τις μετοχές σε -οντας και -ώντας ( μην έχοντας) αλλά ποτέ στις λόγιες μετοχές (οι μη καπνίζοντες)
• Παραμένει στο αριθμητικό εκατό(ν), όταν συνδυάζεται με άλλον αριθμό που αρχίζει από φωνήεν: εκατόν επτά, εκατόν έξι κ.λπ.
• Παραμένει στην αιτιατική μιαν, όταν ακολουθεί λέξη που από α: μιαν άλλη μέρα, μιαν αγάπη κ.λπ.