Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε για τα καμπαρέ και τους οίκους ανοχής της Τρούμπας, από τις παλιές ελληνικές ταινίες. Η περιοχή του Πειραιά, που ήταν προορισμός των ναυτών που έφταναν στο λιμάνι αλλά και πολλών ανθρώπων του περιθωρίου και μη, έπαψε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στις 12 Σεπτεμβρίου του 1967. Τότε, ο δήμαρχος Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης, που διορίστηκε από τη Χούντα, αποφάσισε να κλείσει καμπαρέ, μπαρ και οίκους ανοχής με τη βοήθεια της αστυνομίας.

Από τις αρχές του 20ου αιώνα, η περιοχή της Τρούμπας ήταν γνωστή για τους οίκους ανοχής της και είχε κακή φήμη. Όμως μέχρι το 1944, μοιραζόταν την πελατεία της με άλλες περιοχές, κυρίως με τα Βούρλα της Δραπετσώνας. Από το 1944, έμεινε μόνη της με τις ιερόδουλες των υπολοίπων περιοχών, να μεταφέρονται εκεί.

Η συχνή διέλευση των ναυτικών βοήθησε τα καμπαρέ και τους οίκους ανοχής να πολλαπλασιαστούν. Οι κάτοικοι της περιοχής που ζούσαν χρόνια εκεί, αναγκάστηκαν να κολλήσουν ταμπέλες έξω από τα σπίτια τους που έλεγαν «εδώ μένουν οικογένειες».

Οι γυναίκες της Τρούμπας δούλευαν πολλές φορές 12 ώρες την ημέρα και δέχονταν τριψήφιο αριθμό πελατών, έρμαια στα χέρια των προαγωγών τους. Η επίσκεψη χρεωνόταν 27 δραχμές, αλλά όταν αποβιβαζόταν ο στόλος, η τιμή διπλασιαζόταν. Περίπου 100 «σπίτια» λειτουργούσαν στην από τα οποία, σχεδόν τα μισά, ήταν παράνομα. Οι ιστορίες των γυναικών είναι πολλές, τραγικές ως επί το πλείστον, αφού δύσκολα ξέφευγαν από αυτή την ζωή.

Όταν το φως της ημέρας έπεφτε, τα κόκκινα φανάρια άναβαν και ο κόσμος της ημέρας, άφηνε τη θέση του στον κόσμο της νύχτας. Πρωταγωνιστές ήταν οι ιερόδουλες, οι προαγωγοί αλλά και οι άνθρωποι του υποκόσμου, με τις συμπλοκές να μη λείπουν σε καθημερινή σχεδόν βάση. Η περιοχή παρέμενε κακόφημη. Και παρέμεινε έτσι μέχρι το 1967.

Ο δήμαρχος Πειραιά στις 12 Σεπτεμβρίου αποφάσισε την παύση των δραστηριοτήτων στην περιοχή. Το λιμενικό απέκτησε τον έλεγχο της περιοχής μέσα σε τρία χρόνια, ενώ οι περισσότερες νυχτερινές επιχειρήσεις κατεδαφίστηκαν. Ταινίες όπως τα «Κόκκινα Φανάρια», «Ποτέ την Κυριακή», «Καλώς ήλθε το δολάριο» και άλλες, μας έδωσαν με δραματικό ή πιο εύθυμο τρόπο μια γεύση από το τι συνέβαινε στην περιοχή του Πειραιά.