Στις 27 Νοεμβρίου του 1944, ο καθηγητής και υφυπουργός Οικονομικών Άγγελος Αγγελόπουλος, σε μια συνέντευξή του στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων, αναφέρθηκε για πρώτη φορά στα κατοχικά «δάνεια», που οι Γερμανοί πήραν με το ζόρι από την Ελλάδα, με σκοπό να χρηματοδοτήσουν, κυρίως, τον πόλεμο στην Βόρειο Αφρική.

Τότε ο Αγγελόπουλος είχε αναφέρει πως το ύψος τους έφτανε τα 38 εκατ. λίρες ή τα 80 δισ. νέες δραχμές. Οι Γερμανοί είχαν πάρει αυτό το αρκετά μεγάλο ποσό από την Τράπεζα της Ελλάδος, όχι μόνο για να χρηματοδοτήσουν την συνέχεια της εκστρατείας τους, αλλά και για να καλύψουν τις ανάγκες των κατοχικών στρατευμάτων.

Όπως είχε αποκαλύψει ο Ξενοφών Ζολώτας, ακόμα και ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την ύπαρξη του δανείου και μάλιστα είχε δώσει εντολή για την αποπληρωμή του. Η υπόθεση αργότερα πέρασε στην λήθη. Όμως η Ελλάδα συνέχισε να υπενθυμίζει την εκκρεμότητα. Το 1964, σχηματίστηκε επιτροπή νομικών, που αποφάνθηκε ότι τα κατοχικά «δάνεια» ήταν μια σοβαρότατη υποχρέωση της γερμανικής κυβέρνησης, ανεξάρτητη από τις πολεμικές αποζημειώσεις.

Την ίδια χρονιά, με εντολή της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Άγγελος Αγγελόπουλος έκανε επίσημη ανακίνηση του θέματος σε συνέδριο στο Αμβούργο. Οι Γερμανοί απάντησαν ότι το 1958 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, είχε παραιτηθεί από κάθε αξίωση για τα «δάνεια», που είχαν φτάσει στα 200 εκατ. χρυσά μάρκα. Η έρευνα στους φακέλους των συνομιλιών δεν έδειξε κάτι τέτοιο, με τους Γερμανούς να ισχυρίζονται πως η δέσμευση Καραμανλή ήταν προφορική.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Ελλάδα ανακίνησε επίσημα το ζήτημα 12 φορές μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, με τελευταία το 2001. Ο καγκελάριος Σρέντερ τότε δεν φάνηκε να ευαισθητοποιείται. Οι Γερμανοί απέκλεισαν οποιαδήποτε συζήτηση.

Το θέμα των αναγκαστικών κατοχικών «δανείων» παραμένει ανοιχτό μέχρι σήμερα, τουλάχιστον από ελληνικής πλευράς. Και δεν πρέπει να συγχέεται με τις πολεμικές αποζημιώσεις, αφού είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Δεν πρόκειται για αποζημίωση, αλλά για δάνεια που, όπως σε όλες τις περιπτώσεις δανείων, οφείλουν να εξοφληθούν.