Στα τέλη του 1955, ο Elvis Presley συμπλήρωνε σχεδόν 18 μήνες σε περιοδεία. Είχε κυκλοφορήσει περισσότερα από 20 singles, αλλά οι επιτυχίες του περιορίζονταν στα chart της country μουσικής. Δούλευε σκληρά και ο κόσμος δεν μπορούσε με σιγουριά να κατηγοριοποιήσει την μουσική του. Ωστόσο οι επόμενοι έξι μήνες ήταν εκείνοι που τον μετέτρεψαν σε σταρ.

Το ντεμπούτο του με την νέα δισκογραφική του εταιρεία RCA/Victor, ήταν εκείνο που τον έβαλε στα pop charts. To τραγούδι του «heartbreak Hotel» μπορεί να τον έκανε «βασιλιά» στα ραδιόφωνα και στα δισκοπωλεία την άνοιξη του 1956, αλλά ήταν μια εμφάνιση του στην τηλεόραση που τον καθιέρωσε ως βασιλιά του rock and roll. Και αν μια στιγμή θα πρέπει να θεωρηθεί η στέψη του, αυτή ήταν η εμφάνισή του στο «The Milton Berle Show» στις 5 Ιουνίου του 1956, όπου άφησε την κιθάρα του στην άκρη έδωσε μια φλογερή και σκανδαλώδη παράσταση του «Hound Dog» που σόκαρε την Αμερική.

Δεν ήταν η πρώτη του εμφάνιση στην τηλεόραση ούτε στο «The Milton Berle Show». Από τις αρχές του χρόνου είχε εμφανιστεί συνολικά έξι φορές, ενώ στις αρχές Απριλίου είχε κάνει το ντεμπούτο του και στο συγκεκριμένο σόου. Όμως σε όλες αυτές τις; Εμφανίσεις ο Elvis τραγούδησε μπαλάντες, με την κιθάρα να κρύβει τις χορευτικές του κινήσεις. Στην δεύτερη του εμφάνιση όμως, άφησε την κιθάρα του στην άκρη και η Αμερική είδε για πρώτη φορά τον 21χρονο Elvis από την κορυφή ως τα νύχια. Και το περιβόητο κούνημα της λεκάνης του («pelvis»).

Οι αντιδράσεις των media ήταν αρνητικές. «Ο κύριος Presley δεν έχει ικανότητα στο τραγούδι... Προκαλεί μια διαρκή βαρεμάρα στα αυτιά μας» έγραψε ο κριτικός Jack Gould στους New York Times και συνέχισε αναφέροντας πως «Η μοναδική του ειδίκευση είναι η έντονη κίνηση του σώματός του, η οποία μέχρι σήμερα έχει ταυτιστεί με τις ξανθιές σeξοβόμβες των καμπαρέ». Ο Ben Gross περιέγραψε την εμφάνιση του Elvis στην New York Daily ως «ακόλαστη που θα έπρεπε να περιορίζεται μόνο σε πλουσίους και οίκους ανοχής». Την ίδια ώρα το Καθολικό εβδομαδιαίο περιοδικό «America» έγραψε «Προσοχή στον Elvis Presley». Και μάλλον είχε δίκιο, αλλά με μια εντελώς διαφορετική έννοια. Η rock and roll είχε αρχίσει να τα βάζει με τον καθωσπρεπισμό, η σeξουαλική επανάσταση ήταν προ των πυλών και ο Elvis ήταν ήδη ο «βασιλιάς».