Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν ονειρευτεί πώς θα ήταν να είναι αστροναύτες. Πράγματι, οι αστροναύτες έχουν μια άλλη αντίληψη του κόσμου, πιο πραγματική και ίσως πιο όμορφη. Ωστόσο υπάρχουν πολλά ερωτήματα για τα πράγματα που συμβαίνουν στο διάστημα. Όπως για παράδειγμα, τι συμβαίνει όταν οι αστροναύτες πρέπει να πάνε τουαλέτα.
Ακόμα και η μαγεία του διαστήματος μπορεί να χαλάσει και να διαταραχθεί, αν σε καλέσει η φύση. Η χρήση της τουαλέτας δεν είναι εύκολη για τους αστροναύτες. Στις πρώτες αποστολές η NASA μάλλον δεν το σκέφτηκε. Το 1961, ο Alan Shepard έγινε ο πρώτος Αμερικανός που βγήκε από την ατμόσφαιρα της γης για 15 λεπτά. Όμως οι πολλές ώρες τις οποίες περίμενε για να πάρει το «πράσινο φως» δημιούργησαν μια μάλλον ευαίσθητη κατάσταση.
Το κέντρο ελέγχου έλαβε ειδοποίηση πως ο αστροναύτης θέλει να ξαλαφρώσει. Όπως αναφέρει το space.com, «το να αφήσουν τον Alan Shepard να ουρήσει στην φανταχτερή ασημένια στολή του δεν ήταν κάτι που ήταν έτοιμοι να κάνουν. Ο αστροναύτης ήταν καλωδιωμένος με ιατρικούς αισθητήρες που αν βρέχονταν θα μπορούσαν να χαλάσουν». Έτσι έπρεπε το εσώρουχο του να κάνει την απορροφητική δουλειά του.
Η απορροφητικότητά τους δούλεψε, αλλά σίγουρα χρειαζόταν μια άλλη λύση από εκεί και πέρα. Η κατάσταση της διαχείρισης των αποβλήτων στο διάστημα ήταν μεγαλύτερη πρόκληση από το να φτάσει κάποιος στην Σελήνη. Για τα ούρα βρήκε πιο εύκολα λύση. Χρησιμοποιήθηκε latex, σε μια κατασκευή που έμοιαζε περισσότερο με μέσο αντισύλληψης και ονομάστηκε «προσωπική συσκευή συλλογής ούρων». Σύμφωνα με Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος Smithsonian, «αποτελούνταν από μια ζώνη, ένα λαστιχένιο μανίκι, έναν πλαστικό σωλήνα, μια βαλβίδα με σφιγκτήρα και μια πλαστική σακούλα συλλογής. Αν είχε συνδεθεί με προσοχή, τότε ήταν αρκετά λειτουργική αλλά ορισμένες φορές τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν ‘ακατάστατα’».
@americaspace.com
Όπως ανακάλυψε το 1963 ο αστροναύτης Gordon Cooper, η ούρηση στο διάστημα μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Ενώ βρίσκεται σε τροχιά για 34 ώρες, το τελευταίο πράγμα που θέλει ο αστροναύτης είναι μια διακοπή ρεύματος. Όπως αποδείχθηκε η συσκευή συλλογής των ούρων του δεν ήταν ακριβώς σφραγισμένη και τα υγρά κατευθύνονταν προς τις ηλεκτρονικές συσκευές. Ωστόσο ο Cooper κατάφερε να επιστρέψει στην Γη αποφεύγοντας ένα τραγικό αλλά και αυθαίρετο τέλος.
Τα ούρα μπορούσαν να απορροφηθούν στο διάστημα. Δύσκολα αλλά απλά. Για το νούμερο 2 όμως που κάνουμε στη τουαλέτα, η λύση ήταν μόνο ένας σάκος. Από κάποια στιγμή και μετά άρχισαν να χρησιμοποιούνται από αστροναύτες την δεκαετία του ’60 και παρόλο που ήταν ακατέργαστα ήταν ταυτόχρονα και περίπλοκα. «Κάθε σάκος συλλογής κοπράνων πήγαινε μαζί με ένα ‘γάντι δαχτύλου’ που επέτρεπε στους αστροναύτες να μετακινούν χειροκίνητα τα πράγματα» αναφέρει το space.com.
Δυστυχώς όμως τα απορρίματα δεν συνεργάστηκαν με την μικροβαρύτητα. Όπως και με τα ούρα, υπήρχαν κίνδυνοι και σε αυτή την περίπτωση. Όπως οι ανατινάξεις. Το πλήρωμα «έπρεπε να ψεκάσει με μικροβιοκτόνο τα απόβλητα έτσι ώστε να μην αναπτυχθούν βακτήρια που εκτοξεύουν αέρια (π.χ. διοξείδιο του άνθρακα) μέσα στον σφραγισμένο σάκο και να προκαλέσουν έκρηξη». Ο Tom Stafford του Apollo 10 είχε μια κακή εμπειρία το 1969, όταν μια ακαθαρσία ξέφυγε από τον σάκο και περιπλανήθηκε μέσα στο σκάφος.
Τα απορροφητικά σορτς ήταν καλά ως «σύστημα περιορισμού κοπράνων» όταν οι αστροναύτες έκαναν διαστημικούς περιπάτους στην επιφάνεια της Σελήνης. Αλλά ο διαστημικός σταθμός Skylab, παρουσίασε ένα στη NASA ένα σημαντικό ζήτημα. Οι διαστημικοί εξερευνητές θα έμεναν εκεί για μήνες και μάλλον είχε έρθει η ώρα για μια τουαλέτα. Ωστόσο ακόμα και τότε χρησιμοποιήθηκε σάκος. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Οι αστροναύτες του Skylab, αφού έκαναν την ανάγκη τους, όπως αναφέρει το Business Insider, «έπρεπε να στεγνώσουν τα περιττώματα τους έτσι ώστε να απορριφθούν στην δεξαμενή απορριμμάτων ή να μελετηθούν».
Τελικά ήταν δυο τα στοιχεία – κλειδιά που άλλαξαν όλη αυτή την διαδικασία. Το πρώτο και πιο σημαντικό ήταν οι γυναίκες. Όταν η κοινωνία κατάλαβε επιτέλους ότι και οι γυναίκες είναι ικανές να ταξιδέψουν στο διάστημα, το σύστημα εξελίχθηκε. Τα νέα διαστημικά λεωφορεία ήταν όσο πιο κοντά γινόταν σε μια κατάλληλη εγκατάσταση και η σωστή χρή της ήταν απαραίτητη.
@quora.com
Όπως ανέφερε ο Mark Roberts, ο οποίος εργάζεται στο «Intrepid Sea, Air & Space Museum» της Νέα Υόρκης, στο space.com, «οι αστροναύτες περνούν από ‘εκπαίδευση τοποθέτησης’ στη Γη για να βεβαιωθούν πως τα στερεά απόβλητα πηγαίνουν κατευθείαν στην τρύπα της τουαλέτας». Αυτά τα ανοίγματα στην τουαλέτα, φτάνουν με το ζόρι τα 10 εκατοστά. Πως μπορούν και το κάνουν; Η απάντηση είναι περίεργη. Με κάμερες.
«Η ψεύτικη τουαλέτα έχει μια κάμερα στο κάτω μέρος της», λέει ο Mark Roberts στο space.com, «Οι αστροναύτες δεν πάνε στην τουαλέτα κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης, αλλα΄βλέποντας ένα βίντεο μπροστά τους, μπορούν να τσεκάρουν ότι η ευθυγράμμισή τους είναι σωστή. Αν τα απόβλητα πάνε από εδώ κι από εκεί γύρω από τους αεραγωγούς, τα πράγματα μπορεί πραγματικά να φράξουν και να χαλάσει μια τουαλέτα που κόστισε εκατομμύρια δολάρια πολύ εύκολα».
Οπότε τα απόβλητα στο διάστημα είναι ένας ακριβός προβληματισμός. Όταν η τουαλέτα χάλασε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό το 2008, χρησιμοποίησαν εκείνη του... γείτονα. Το διαστημικό σκάφος Soyuz που ήταν συνδεδεμένο με τον σταθμό την δεδομένη χρονική στιγμή, έδωσε μια πρόσκαιρη ανάσα στο πλήρωμα. Αργότερα, οι Ρώσοι εγκατέστησαν και δεύτερη τουαλέτα, η οποία κόστισε 19 εκατομμύρια δολάρια.
Το να πηγαίνεις στην τουαλέτα στο διάστημα είναι ακόμα μια χρονοβόρα διαδικασία, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να κρατήσει και μια ώρα. Τα απόβλητα απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα κατά την επανείσοδο του σκάφους ώστε να καούν. Αν και οι επιστήμονες έχουν προτείνει μια παράξενη ιδέα πως τα «ανθρ’ωπινα απόβλητα θα μπορούσαν να επενδύσουν τα τείχη των μελλοντικών διαστημικών σκαφών και να λειτουργήσουν ως ασπίδα ακτινοβολίας, προστατεύοντας τους αστροναύτες από τις επιβλαβείς επιπτώσεις των κοσμικών ακτίνων».
Ενώ η NASA προσπαθεί ακόμα να βρει τον πιο λειτουργικό τρόπο ώστε οι αστροναύτες να χρησιμοποιούν την τουαλέτα, ο Mark Roberts θυμάται ακόμα μια ιστορία που τονίζει την αναγκαιότητα μιας πιο αποτελεσματικής λύσης. «Όταν οι υπεύθυνοι των επιχειρήσεων στο διάστημα αποφάσισαν να αποσύρουν τον διαστημικό σταθμό Mir το 2001, τα ηλιακά πάνελ του είχαν χάσει περίπου το 40% της αποτελεσματικότητάς τους. Ανακάλυψαν λοιπόν πως μεγάλο μέρος της ζημιάς, οφειλόταν σε κατεψυγμένα ούρα που επέπλεαν στο διάστημα σε πολύ υψηλές ταχύτητες».
Πληροφορίες: vintagenews.com
