Σίγουρα όταν διαβάσετε ότι αυτή η χώρα είναι η Γερμανία, δεν θα το πιστέψετε. Κι όμως. Στη Γερμανία κάθε μέρα κάποιος άνδρας επιχειρεί να δολοφονήσει τη σύντροφό του ή την πρώην του. Και μια φορά στις τρείς ημέρες το καταφέρνει. Οι γυναικείες οργανώσεις αντιδρούν για τις ποινές τις οποίες χαρακτηρίζουν «πολύ ήπιες».
Η Γιούλια Σέφνερ, επικεφαλής του Συντονιστικού Κέντρου της Έσσης κατά της οικιακής βίας, αναφέριε πως η «δολοφονία ενός συντρόφου δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη». Κι αυτό γιατί πρόκειται για την κορύφωση μια μακροχρόνιας οικιακής βίας, που συνήθως ξεκινά με προσβολές, σωματικές και οικονομικές πιέσεις, εξηγεί.
Οι γυναικείες οργανώσεις κατακρίνουν τον τρόπο που τα γερμανική ΜΜΕ παρουσιάζουν τις συγκεκριένες ειδήσεις, όπως αναφέρει η Deutsche Welle. Έχουν συνήθως τίτλους όπως «οικογενειακή τραγωδία», «εpωτικό δράμα», «έγκλημα ζήλιας». Ωστόσο όπως λέει η Βανέσα Μπελ από την οργάνωση γυναικών «Terre des Femmes», αυτός ο τρόπος επηρεάζει το πως κατηγοριοποιούνται αυτά τα εγκλήματα. Ως προσωπική υπόθεση. Ως γεγονότα μεμονωμένα, που δεν αποτελούν πρόβλημα για την υπολοιπη κοινωνία. Ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
«Συνεχίζει να είναι ένα μεγάλο θέμα ταμπού στη Γερμανία. Η γκρίζα ζώνη είναι μεγάλη, τα στατιστικά στοιχεία αντικατοπτρίζουν μόνο πράξεις βίας που έχουν καταγγελθεί ή που έχουν κολαστεί ποινικά. Αλλά έρευνα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο από το 2014 δείχνει ότι μόνο μια στις τρεις περιπτώσεις οικιακής βίας καταγγέλλεται στην αστυνομία».
Τον Φεβρουάριο του 2018, ο πρώην σύντροφος μιας 35χρονης, τη μαχαίρωσε 18 φορές. Η γυναίκα πέθανε λίγα λεπτά αργότερα μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της. Η Σέφερ ήταν εισαγγελέας στην περιοχή. Έφτασε στην σκηνή του εγκλήματος και σήμερα θυμάται πως επρόκειτο για μια κλασσική περίπτωση.
«Είχαν σχέση, που όμως δεν μπορούσε να κρατήσει. Ο δράστης προσπαθούσε για ένα διάστημα να την ξανακερδίσει. Σε αυτή τη φάση χρησιμοποίησε βία. Το θύμα κατήγγειλε τον δράστη, κατέθεσε μήνυση σε βάρος του, επιβλήθηκε απαγόρευση επικοινωνίας. Την ημέρα της ειδεχθούς πράξης, ο μετέπειτα δράστης περίμενε για ώρες το θύμα έξω από το σπίτι του. Και όταν η γυναίκα του είπε ότι η σχέση τους τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα, ο δράστης έβγαλε μαχαίρι και την σκότωσε».
Σε εκείνο το περιστατικό ο δράστης καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη ως ένοχος για δολοφονία. Σε άλλες περιπτώσεις όμως οι δικαστές δεν είναι τόσο «αυστηροί». Συχνά οι δράστε παρόμοιων εγκλημάτων καταδικάζονται για ανθρωποκτονία, με μέγιστη ποινή τα 10 έτη. Πολλοί δικαστές λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τους την συναισθηματική φόρτιση του κατηγορούμενου, επιβάλλοντας μικρότερη ποινή. Έτσι είναι σαν να αναγνωρίζουν πως ο δράστης υπέστη κι αυτός βλάβη, σκοτώνοντας τη γυναίκα που αγαπούσε.
Πολλοί από τους δικαστές όταν αιτιολογούν την απόφασή τους, παραπέμπουν σε μια απόφαση του εφετείου από το 2008, για μια υπόθεση μιας γυναίκας που έχασε την ζωή της από τον σύντροφό της ύστερα από χωρισμό. Το δικαστήριο δεν απόδωσε πρόθεση, ούτε ταπεινά κίνητρα, πράγματα που θα καταδίκαζαν τον δράστη σε ισόβια.
Η διαπίστωση των δικαστών ήταν πως ο χωρισμός προκλήθηκε από το θύμα και ότι ο κατηγορούμενος προέβη σε αυτή την πράξη για να μην την χάσει. Φυσικά και η διατύπωση είναι εντελώς προβληματική. Όπως τονίζει η η Λέονι Στάινλ από το Σύνδεσμο Γερμανών Νομικών, το πρόβλημα είναι η «απόδοση ενός είδους μομφής στο θύμα, μια που το δικαστήριο αποδέχεται το επιχείρημα ότι μια γυναίκα χάνει τη ζωή της, επειδή ο δράστης δεν θέλει να της αναγνωρίσει το δικαίωμα να ζει μιαν ανεξάρτητη ζωή με ανεξάρτητες αποφάσεις».
Η Στάινλ αναφέρει πως η ίδια αρχή ακολουθείται στην πράξη για εγκλήματα τιμής, όταν κορίτσια και γυναίκες δολοφονούνται από μέλη της οικογένειας τους επειδή την ατίμασαν. Πρόκειται ξεκάθαρα για πατριαρχικές ιδέες και αξιώσεις και στα δυο είδη εγκλημάτων.
