Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα. Είχε κάποια στιγμή πει, όταν τον ρώτησαν για άλλους ποδοσφαιριστές, πως δεν μιλάει μόνο για ποδόσφαιρο και μπάλα, πως μπορεί να μιλήσει για τα πάντα.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν το πάθος του. Ήταν τόσο παθιασμένος με ότι καταπιανόταν, που δεν τον ενδιέφερε καθόλου να πάει κόντρα σε θεσμούς, νοοτροπίες και απαγορευμένες έννοιες. Ίσως γι’ αυτό να έγινε «θεός» για πολλούς. Δεν ήταν μόνο ο Μαραντόνα ο ποδοσφαιριστής, αλλά ο Μαραντόνα ο επαναστάτης, ο Μαραντόνα ο προστάτης των αδύναμων.

Υπήρξαν αρκετές φορές που ο Μαραντόνα απέδειξε ότι ήταν περισσότερο από ένας ποδοσφαιριστής. Κάνοντας πράγματα που κανείς μέχρι τότε ή ακόμα και τώρα δεν έχει κάνει. Και μαζί με την στρογγυλή θεά, ήταν αυτά που έφτιαξαν τον μύθο του...

Όταν τσακώθηκε με τον πάπα

Η σεζόν που ακολούθησε το Μουντιάλ του 1986 συνέχισε να είναι ονειρική για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Κι αυτό γιατί ως άλλος «μεσσίας» οδήγησε την Νάπολι στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, με το σκουντέτο να καταλήγει για πρώτη φορά στον ιταλικό νότο. Ήταν τέτοια η δημοτικότητά του που ο πάπας τον κάλεσε στο Βατικανό. Ο Ντιέγκο είχε την φήμη ότι αργούσε πάντα στα ραντεβού του. Ο ποντίφικας δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Εμφανίστηκε 3 ώρες μετά το ραντεβού, αλλά τελικά μίλησε με τον πάπα και περιηγήθηκε στο επίκεντρο του Ρωμαιοκαθολικισμού.

Όταν βγήκε όμως φαινόταν θυμωμένος και είπε στους δημοσιογράφους. «Περίμενα να δω αγίους και βρήκα χρυσούς πολυελαίους και μεταξωτές κουρτίνες! Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και είδα χρυσές στέγες, και μετά άκουσα τον Πάπα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι!».

@dailymail.co.uk

Η «επανάσταση» εναντίον του προέδρου της Νάπολι για ένα φιλικό

Το 1984, ένας πατέρας ζήτησε απεγνωσμένα από έναν ποδοσφαιριστή της Νάπολι να μεταφέρει στον προπονητή και τη διοίκηση την θέληση του για την διεξαγωγή ενός φιλικού αγώνα, ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για τον γιο του που χρειαζόταν άμεσα χειρουργείο. Ο πρόεδρος της Νάπολι ωστόσο δεν συμφώνησε, γιατί φοβόταν μήπως στο φιλικό τραυματιζόταν κάποιος παίκτης της ομάδας.

Για κακή του τύχη, ο Μαραντόνα έμαθε για το περιστατικό. Έγινε έξαλλος και «επαναστάτησε» εναντίον του προέδρου. Πλήρωσε 12 εκατομμύρια λιρέτες στην ασφαλιστική εταιρεία Lloyd’s, η οποία ασφάλιζε τα πόδια των ποδοσφαιριστών της Νάπολι και για να παρακινήσει τους συμπαίκτες του είπε «Δεν πάει να πη$%#& η Lloyd’s, ο αγώνας πρέπει να γίνει για χάρη αυτού του παιδιού».

Ο Μαραντόνα και άλλοι παίκτες, ταξίδεψαν τον Γενάρη του 1985 στην μικρή πόλη Acerra και σε ενα κατάμεστο γήπεδο που έμοιαζε περισσότερο με βούρκο, έπαιξε όπως πάντα. ΄Έτσι κατάφερε να χαρίσει ζωή σε ένα μικρό παιδί.

In 1984 Diego Maradona asked Napoli & Fifa to arrange a friendly in order to help an ill child. Both refused.

Maradona then organised a game on the field opposite the child's house.

4,000 people attended the game. pic.twitter.com/MO6ZY8ryvO

— FC Barcelona ⚽️💙❤💙 (@FCBarcaEscocia) November 25, 2020

In 1984, Maradona played a fundraising match in one of the poorest suburbs of Naples to aid a sick child in need of an expensive operation. pic.twitter.com/X7SIHpQAns

— Old Days Football (@OldDaysFootball) March 15, 2017

Όταν οι Ναπολιτάνοι υποστήριξαν την Αργεντινή στον ημιτελικό με την Ιταλία

Το 1990, το Μουντιάλ διεξήχθη στην Ιταλία. Ο Ντιέγκο έπαιζε ακόμα με τα χρώματα της Ναπολι, με την οποία είχε μόλις κατακτήσει το δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Στην πόλη του ιταλικού νότου λατρευόταν σαν θεός. Η ιταλική ομοσπονδία μάλλον δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μπορεί να συμβεί αυτό που συνέβη στις 3 Ιουλίου. Η οικοδέσποινα Ιταλία θα αγωνιζόταν με την Αργεντινή του Μαραντόνα στον ημιτελικό της διοργάνωσης στο γήπεδο της Νάπολι.

Ο Μαραντόνα είχε ταυτιστεί με τους φτωχούς ναπολιτάνους, που ο βορράς τους θεωρούσε πολίτες 2ης κατηγορίας, από την στιγμή που πάτησε το πόδι του στην πόλη. Είχε μεγαλώσει στην φτωχή Βίγια Φιορίτο και είδε στους Ναπολιτάνους τον εαυτό του. Γι’ αυτό πριν τον αγώνα φρόντισε να «μπριζώσει» λίγο τους κατοίκους της Νάπολης. «Δεν μπορώ να τους ζητήσω να μας υποστηρίξουν φυσικά, ζητώ όμως να μας σεβαστούν. Πρέπει η υπόλοιπη Ιταλία να γνωρίζει ότι οι Ναπολιτάνοι είναι εξίσου Ιταλοί μ' αυτούς».

Η δήλωση του καταδικάστηκε από τους κατοίκους του βορρά. Ωστόσο οι ναπολιτάνοι ήταν μπερδεμένοι. Την ημέρα του αγώνα, κανείς δεν φώναξε κατά την ανάκρουση του ύμνου της Αργεντινής. Ένα πανό έλεγε «Ντιέγκο σ’ αγαπάμε αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας». Έβλεπες ωστόσο στα πρόσωπά τους μια περίεργη ανησυχία.

#OnThisDay in 1990, #Italy v #Argentina: #Napoli fans with banner 'Maradona Napoli loves you but Italy is our homeland'.

Via @Andreas180877 pic.twitter.com/Sn4qwiJRvU

— OldFootballPhotos (@OldFootball11) July 3, 2017

Ο ημιτελικός κρίθηκε στα πέναλτι. Ο Μαραντόνα ευστόχησε και ο Άλντο Σερένα βρέθηκε απέναντι από τον Σέρχιο Γκοϊκοετσέα. Ο τερματοφύλακας της Αργεντινής απέκρουσε το πέναλτι και έστειλε την εθνική του ομάδα στον τελικό. Στο γήπεδο όμως δεν πανηγύρισαν μόνο οι Αργεντινοί. Πολλοί Ιταλοί που καταπίεζαν για 90 λεπτά το συναίσθημα τους ξέσπασαν για χάρη του Ντιέγκο. Ο τερματοφύλακας των Ιταλών Βάλτερ Ζένγκα είχε τότε δηλώσει χαρακτηριστικά, «Τα πρώτα πέντε παιχνίδια μας τα δώσαμε στη Ρώμη, η υποστήριξη ήταν πλήρης. Εδώ, δεν ξέρω, σαν κάτι να άλλαξε, ειδικά μετά από όλα όσα είπε ο Μαραντόνα. Η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική».

Όταν πήρε συνέντευξη στον εαυτό του

Η σημασία και η επιρροή που είχε ο Μαραντόνα στην Αργεντινή ήταν τρομακτική. Το 2005 είχε μια δική του εκπομπή στην τηλεόραση που ονομαζόταν «La Noche del 10», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Η βραδιά του δεκαριού».

Με την δημοφιλία του να βρίσκεται πάντα στα ύψη, έκανε κάτι που αν το έκανε οποιοσδήποτε άλλος θα ξένιζε και θα προκαλούσε ειρωνικά σχόλια. Όχι όμως για τον Μαραντόνα. Δεν ήταν το ίδιο. Δεν δίστασε λοιπόν να πάρει συνέντευξη από τον εαυτό του. Πάντα έλεγε πως ο Ντιέγκο είναι κάτι διαφορετικό από τον Μαραντόνα. Έτσι ο Ντιέγκο έκατσε απέναντι από τον Μαραντόνα, σε μια πολύ προσωπική εξομολόγηση που έμεινε στην ιστορία.

«Το να γεράσω με τα εγγόνια μου θα ήταν να έχω έναν ήρεμο θάνατο» είπε ο Μαραντόνα στον Ντιέγκο, ο οποίος τον ρώτησε: «Αν έπρεπε να πεις λίγα λόγια στο νεκροταφείο στον Μαραντόνα, τι θα του έλεγες;».

«Χα χα, τι θα του έλεγα; Και εσύ με ρωτάς αυτό εμένα;» είπε ο Μαραντόνα, με τον Ντιέγκο να επιμένει: «Εσύ ξεκίνησες το θέμα. Δεν μίλησα εγώ για θάνατο, εσύ το έκανες».

Τότε ο Μαραντόνα είπε το αξέχαστο, «Θα του έλεγα σε ευχαριστώ που έπαιξες ποδόσφαιρο, γιατί είναι το άθλημα που μου έδωσε μεγαλύτερη χαρά, ελευθερία. Είναι σαν να ακουμπάω τον ουρανό με τα χέρια. Ευχαριστώ την μπάλα. Ναι, θα έβαζα μια ταφόπλακα: 'Ευχαριστώ την μπάλα'».

Το βραβείο της FIFA

Όπως καταλάβατε, ο Μαραντόνα ήταν ένας βαθιά συναισθηματικός τύπος. Όπως οι περισσότεροι παθιασμένοι άνθρωποι, δεν άκουγε πολλές φορές την λογική αλλά μόνο το συναίσθημα. Όταν μάλιστα είχε δίκιο, τότε η επίκλησή του σε αυτό γινόταν ακόμα μεγαλύτερη.

Η κόντρα του με τη FIFA είχε ξεκινήσει όταν εκείνη αρνήθηκε την διεξαγωγή του φιλικού για το παιδί που χρειαζόταν το χειρουργείο. Από τότε δεν έφτιαξε ποτέ. Η FIFA μάλιστα βρήκε ευκαιρία με τα μπλεξίματα του για να τον απομυθοποιήσει. Όταν το 1994, βρέθηκε «ντοπέ», ο Μαραντόνα υποστήριξε πως η FIFA ήθελε να τον βγάλει από τη μέση, ενώ δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι είχε πάρει κάτι.

Το 2000, στην ψηφοφορία της FIFA για τον καλύτερο παίκτη του αιώνα, ο Μαραντόνα συγκέντρωσε 53,6% των ψήφων με τον Πελέ να έρχεται 2ος με 18,5%. Αυτό όμως δεν άρεσε στην FIFA. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει μια επιτροπή από «έμπειρους» στο άθλημα ώστε να ψηφίσει εκείνη τον καλύτερο παίκτη. Η επιτροπή έδωσε το πρώτο βραβείο στον Πελέ, κατατάσσοντας τον Ντιέγκο Μαραντόνα στην τρίτη θέση, πίσω και από τον συμπατριώτη του Αλφρέντο ντι Στέφανο.

Κάποιος άλλος μπορεί να το δεχόταν. Ο Μαραντόνα όχι. Απείλησε την FIFA πως δεν θα παρευρεθεί στην τελετή αν ο Πελέ τελικά πάρει το βραβείο. Και η αλήθεια είναι πως θα ήταν άδικο. Μπροστά στην μεγάλη επιρροή που είχε ο Μαραντόνα στον κόσμο, η FIFA αποφάσισε να δώσει δυο βραβεία. Ένα στον Μαραντόνα και ένα στον Πελέ. Πήγε τελικά στην τελετή, αλλά για ακόμα μια φορά, έκανε αυτό που αισθανόταν. Έφυγε από την τελετή, πριν παραλάβει ο Πελέ το βραβείο του.

Ο Πελέ πάντα προσέφερε μια εικόνα διαύγειας και ισορροπίας, εντός και εκτός του γηπέδου. Ο Μαραντόνα ήταν ο ποδοσφαιριστής - επαναστάτης, εξαιρετικά ιδιοφυής, ο οποίος πάντα τοποθετούσε τον εαυτό του απέναντι στην εξουσία. Γι’ αυτό δεν ήταν ποτέ αγαπητός στα υψηλά κλιμάκια, ήταν όμως ο ήρωας του λαού.