Σαράντα περίπου χρόνια μετά το τέλος της επανάστασης, στην Ελλάδα οι ληστές έκαναν σχεδόν ότι ήθελαν, ειδικά στην ύπαιθρο. Οι κυβερνήσεις έπαιρναν μέτρα, αλλά δεν έφταναν. Η μη επαρκής αστυνόμευση καθώς και η πολιτική ασυλία ορισμένων ληστών, δεν έδιναν λύση σε ένα μεγάλο πρόβλημα.
Στις 30 Μαρτίου του 1870, λίγο πριν το Πάσχα, ομάδα Άγγλων και Ιταλών περιηγητών θέλησε να επισκεφτεί τον Μαραθώνα, ώστε να δει από κοντά το πεδίο της ιστορικής ομώνυμης μάχης. Οι περιηγητές αποτελούνταν από τον λόρδο και τη λαίδη Μάνκαστερ, τον νεαρό φίλο τους Φρέντερικ Βάινερ, τον δικηγόρο Έντουαρντ Λόιντ, τον τρίτο γραμματέα της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Έντουαρντ Χέρμπερτ, και τον γραμματέα της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα, κόμη Αλμπέρτο ντε Μπόιλ.
Η εκδρομή εξελίχθηκε αρχικά χωρίς απρόοπτα, μέχρι που η ομάδα πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Η συμμορία των αδερφών Αρβανιτάκη είχε στήσει ενέδρα στο ύψος του Πικερμίου, μια περιοχή όπου δρούσαν διάφοροι ληστές. Οι χωροφύλακες που τους συνόδευαν εξουδετερώθηκαν και οι περιηγητές έπεσαν όμηροι στα χέρια των ληστών.
Ο αρχηγός της συμμορίας, Τάκος Αρβανιτάκης, ζήτησε από την κυβέρνηση Ζαΐμη λύτρα ύψους 50.000 λιρών. Η αγγλική πρεσβεία δέχθηκε αμέσως του όρους τους. Ωστόσο η κυβέρνηση ήταν ανένδοτη, θεωρώντας πως δεν έπρεπε να υποχωρήσει για να μην εξευτελιστεί η χώρα. Οι ληστές εξοργίστηκαν από την κωλυσιεργία, όμως ο λόρδος Μάνκαστερ τους έπεισε να τον αφήσουν, για να τους φέρει ο ίδιος τα λύτρα.
Η κυβέρνηση δεν υποχώρησε σε κανένα σημείο και μάλιστα έστειλε στρατιωτικό απόσπασμα για τη σύλληψη των ληστών. Οι τελευταίοι απελευθέρωσαν τις γυναίκες και κατέφυγαν στον Ωρωπό, απειλώντας πως αν η κυβέρνηση επιμείνει στην καταδίωξη, θα σκότωναν τους ομήρους.
Ο τότε υπουργός Στρατιωτικών, Σκαρλάτος Σούτσος, ήταν διατεθειμένος να συζητήσει μόνο την άνευ όρων παράδοση των ομήρων και ίσως, την ευνοϊκή μεταχείριση των ληστών. Ο στρατός συνέχισε την επιχείρησή του, προσπαθώντας να τους εγκλωβίσει ώστε να μην περάσουν τα σύνορα, τα οποία τότε βρίσκονταν λίγο πιο βόρεια της Λαμίας.
Στις 9 Απριλίου του 1870, ένα απόσπασμα συνάντησε τους ληστές στο Δήλεσι. Οι ληστές σκότωσαν τους τέσσερις ομήρους και προσπάθησαν να διαφύγουν. Στη μάχη που ακολούθησε 20 από αυτούς έπεσαν νεκροί, 9 συνελήφθησαν, ενώ μόνο ο Τάκος Αρβανιτάκης με λιγοστούς συντρόφους του κατάφεραν να ξεφύγουν.
Ο διεθνής διασυρμός της χώρας που ακολούθησε έπληξε πολύ το γόητρό της. Ο ευρωπαϊκός τύπος μίλησε για «χώρα ημιβαρβάρων», «φωλεά ληστών και πειρατών», και χαρακτήρισε την Ελλάδα «εντροπή για τον πολιτισμό», που «τίθενται εκτός του κύκλου των πολιτισμένων κρατών». Κάποιοι στην Αγγλία υπονόησαν σχέση ληστών – κράτους, ενώ κάποιοι πιο ακραίοι, ζήτησαν στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα.
Τελικά με την επέμβαση των ψυχραιμότερων, ειδικά του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών Γλάδστων, η χώρα γλίτωσε τα χειρότερα. Ως μια κίνηση καλής θέλησης, η κυβέρνηση αποζημίωσε τις οικογένειες των θυμάτων με 22.000 χρυσές λίρες την καθεμία (88.000 λίρες σύνολο). Όταν μάλιστα έγινε γνωστό ότι στα κτήματα του υπουργού Στρατιωτικών Σκαρλάτου Σούτσου, έβρισκαν καταφύγιο οι διαβόητοι Αρβανιτάκηδες, ο υπουργός υπέβαλλε την παραίτησή του, ενώ αργότερα παραιτήθηκε ολόκληρη η κυβέρνηση Ζαΐμη.
