Το Παιχνίδι της σφαγής δεν είναι παρά ένα από τα παιχνίδια που στήνουν οι κοινωνίες στον εαυτό τους.Παιχνίδι τρόμου, παραπληροφόρησης, πολιτικού χειρισμού,καταστροφής και αυτοκαταστροφής, βίας που ξαναγεννά βία κι όλα αυτά χωρίς εξήγηση. Το παράλογο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, τόσο που να αντιμετωπίζεται ως φυσικό.

Υπόθεση:Μια ξαφνική επιδημία, ένας φονικός ιός αποδεκατίζει τους κατοίκους μιας πόλης. Οι άνθρωποι αυτής της πόλης, όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο.

Η αίσθηση του εγκλεισμού και του αποκλεισμού που βρίσκονται σε καραντίνα, προκαλεί δυσφορία και απρόβλεπτες αντιδράσεις. Οι άνθρωποι νιώθουν φυλακισμένοι, γελοίοι, τραγικοί.Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής.

Το έργο είναι μια μαύρη κωμωδία και ταυτόχρονα μια ελεγεία της καταστροφής.Ο θάνατος εξομοιώνει τους πάντες και μπροστά του απογυμνώνονται όλοι από κάθε πρόσχημα. Η σφαγή μεταξύ ανθρώπων που έχουν χάσει τις αξίες τους είναι δεδομένη.

Η σκηνοθεσία του έργου εκμεταλλεύεται τις τεχνικές του γκροτέσκου και της clownerie που μαζί με πινελιές ρεαλιστικού θεάτρου και κωμικού θρίλερ συνθέτουν ένα παζλ που αγγίζει τις παρυφές του θεάτρου του Παραλόγου.Οι ηθοποιοί σε εναλλαγές ρόλων δίνουν ένα ρεσιτάλ κωμικοτραγικής ερμηνείας και υπηρετούν μια σκηνοθετική άποψη που καταλήγει στην εξής θεώρηση:Οι άνθρωποι ασυνείδητα καταστρέφουμε την φύση διαρκώς και μοιραία θα υποστούμε τις συνέπειες της καταστροφής αυτής.