Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Γερμανική Φιλολογία. Είναι το άτομο που θες να έχεις για φίλη σου γιατί ξέρεις ότι θα σου πει την αλήθεια με τον πιο ευθύ τρόπο. Η Σοφιάνα Σπίνουλα που ευτυχώς- για εμάς- τη γνωρίσαμε στο My Style Rocks είναι ένα κορίτσι που έχει ξέρει πολύ καλά από μόδα, έχει τέλεια αισθητική και ξέρει πως να δημιουργεί τάσεις. Μια ματιά στον λογαριασμό της στο instagram θα σε κάνει να συμφωνήσεις μαζί μας!

Συναντήσαμε τη Σοφιάνα ένα πρωί στο Γκάζι, και με αφορμή την παγκόσμια ημέρα υπερηφάνειας στις 28/6, κάναμε την παρακάτω συνέντευξη. 

52 Χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα στο stonewall και οι άνθρωποι ανά τον κόσμο χρειάζεται ακόμα να διεκδικούμε ακόμα τα αυτονόητα. Σε χαροποιεί το γεγονός ότι η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έχει καταφέρει κάποια πράγματα ή νευριάζει που πρέπει να είναι η κοινότητα σε ένα συνεχόμενο αγώνα;

Η ΛΟΑΤΚΙ+ για μένα είναι ότι φοβάται σήμερα αυτή η κοινωνία: την αλήθεια. Είναι ένας καθρέφτης όλων των ανθρώπων και των ίδιων τους των φόβων, που δεν είχαν στομάχι να τους αντιμετωπίσουν. Γι’αυτό πολεμάται αυτή η κοινότητα. Γιατί τραντάζει τα κλισέ και το comfort zone πολλών που την είχαν καταβρεί στο ψέμα τους ή και όχι. Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα μαζί με την κοινότητα. Μέχρι να σταματήσει να είναι παράρτημα μιας κοινωνίας και να γίνει ένα με το σύνολο.

Όσο για το πως αυτοπροσδιορίζομαι…δε τα χω καλά με τους ορισμούς. Ορισμούς πάσης φύσεως. Όχι, επειδή δεν είμαι κατασταλαγμένη και σίγουρη στο ποιά είμαι σε όλες τις μορφές. Αλλά οι ορισμοί ορίζουν…βάζουν όρια. Και είμαι ένας άνθρωπος που εξελίσσομαι και μεταλλάσσομαι συνέχεια. Χωρίς βέβαια να χάνω τη βάση μου. Αν θες έναν τίτλο σε όλο αυτό…νομίζω είναι ευρέως γνωστός.

Ήταν εύκολη ή δύσκολη η διαδρομή του να αποδεχθείς τη διαφορετικότητα σου;

Δεν κατάλαβα ποτέ καμία διαδρομή. Δεν είχα ποτέ breaking point να πω μέσα μου… «Ώπα, κάτι συμβαίνει.» Μου ήταν όλο απόλυτα φυσικό και δικό μου. Η κοινωνία είναι διαφορετική από μένα. Όχι, εγώ, επειδή έτσι με αποκαλεί αυτή, για να βολεύεται. Εγώ είμαι ξεχωριστή. Όπως ο καθένας.

Δε δυσκολεύτηκα. Δεν απόρησα ποτέ. Γιατί δεν ψάχτηκα να τοποθετηθώ κάπου. Και νομίζω πως εκεί υπάρχει το πρόβλημα. Μας πιάνει μια λύσσα να μάθουμε σε ποιό κουτί ανήκουμε για να μην είμαστε παρείσακτοι. Όχι αδίκως. Βλέπεις η νόρμα γίνεται τόσο αυτονόητη που αυτόματα κάτι άλλο πέρα από αυτή αναγκαστικά γίνεται «ταμπέλα». Και οι ταμπέλες είναι αναγκαίες μόνο για να μην υπάρχει μποτιλιάρισμα στο δρόμο ή για να ξεχωρίζουμε έννοιες. Όχι όμως να τις περιθωριοποιούμε.

Αν συγκεντρωθούμε όλοι στην αγάπη πάσης φύσεως, δε θα μπερδευτεί και δε θα δυσκολευτεί κανείς να βρει το ποίος είναι. Just be..

Περιέγραψε μας το coming out σου, σε ένα πολύ δικό σου άνθρωπο; Πώς νιώσατε και οι δύο; Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν και ποια η εξέλιξη της σχέσης σας; Θα το ξαναέκανες;

Η σεξουαλικότητα μου δεν είναι πρόοδος πανεπιστημίου να την ανακοινώνω σε οικογενειακό-φιλικό τραπέζι. Απαίτησα από όλους γύρω μου να θεωρήσουν αυτονόητο ότι δεν υπάρχει μόνο ένα «χρώμα» και ότι ίσως είμαι «πολύχρωμη». Όχι, δεν έχω κάνει ποτέ coming out σε κανέναν. Στους ανθρώπους μου το παρουσίασα ακριβώς με την ίδια άνεση που λέω ότι μ’αρέσουν τα μακαρόνια. Έχουν την υποχρέωση να διαβάσουν κι’ άλλες συνταγές εκτός από αυτές που τους έχουν μάθει. Και αν δεν μπορούν, θα τους τις μάθω εγώ. Με αγάπη και υπομονή. Ξέρω…παίζει τεράστιο ρόλο ότι οι γονείς μου (γιατί όλα από εκείνους ξεκινούν μέχρι να κοπεί ο δεύτερος ομφάλιος) είναι υπόδειγμα, παράδειγμα αγάπης και αρτιότητας και είδος υπό εξαφάνιση. Γνωρίζω ότι δεν είναι όλοι έτσι.

Γι’αυτό και δεν ακυρώνω τη θεωρία του “coming out”. Δυστυχώς, όσο υπάρχει άγνοια εκεί έξω πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμαστε για να δηλώσουμε παρόν μέχρι να μη χρειάζεται. Όπως ακριβώς δε χρειάζεται κανένας straight να κάνει coming out.

Ποιο ήταν το άτομο που φοβήθηκες περισσότερο να μιλήσεις για εσένα;

Δεν κρατάω ανθρώπους δίπλα μου που να φοβάμαι να τους δείξω ποία είμαι. Και κανείς δεν πρέπει να. Όποιος σε κάνει να φοβάσαι για την αλήθεια του εαυτού σου, αφάνισε τον από τη ζωή σου όσο είναι νωρίς με συνοπτικές διαδικασίες. Σε όλα τα μήκη και πλάτη.

Σε αυτή τη διαδικασία του coming out υπήρχαν και κάποια ευτράπελα ή κάποιες αναπάντεχες αντιδράσεις;

Όπως είπα και παραπάνω coming out δεν υπήρχε. Στο πρώτο «Μαμά, μπαμπά…από εδώ το κορίτσι μου.» πήρα ένα υπέροχα ειρωνικό «Σώπα.» συνοδευμένο από δύο χαμόγελα …Και ζήσαν αυτοί καλά δηλαδή. Ναι, δε γίνονται μόνο στα παραμύθια.

Η Σοφιάνα στο Λύκειο με τη Σοφιάνα που ξέρουμε σήμερα, πόσο διαφορετική είναι;

Η Σοφιάνα πριν 10 λεπτά είναι διαφορετική με τη Σοφιάνα που σου μιλάει τώρα. Μεγαλώνω κάθε λεπτό της ώρας. Όχι, ηλικιακά μόνο. Και εγκεφαλικά. Βελτιώνω τις απόψεις μου, τις αλλάζω, τις αρνούμαι, τις ενδυναμώνω, τις εμπλουτίζω, τις αναρωτιέμαι.

Έτσι ήμουν πάντα. Και στο λύκειο ναι. Χωρίς την επιβεβαίωση της δουλειάς που έχω ρίξει έως τώρα. Ήμουν από μικρή δυναμική και πολύπλοκη. Δε χρειάστηκα τα κάποια «φώτα». Το μόνο που θα σου ‘λεγα είναι πως είμαι λίγο παραπάνω ρομαντικά ψυχρή. Σήμερα τουλάχιστον…

Τι είναι άδικο για σένα στη σημερινή ελληνική κοινωνία, σε σχέση με τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα;

Όλα. Όλα. Αρχικά το ότι πρέπει να κάνω μια συνέντευξη για τη σεξουαλικότητα μου. Παραδέξου, δεν έχεις πάρει ποτέ από straight για τον ίδιο λόγο. Αλλά επειδή ρωτήθηκα για «άδικο»…Απο που να αρχίσω…Νόμοι; Πόσες ψυχές έχουν χαθεί επειδή ήταν ξεχωριστ@; Πόσες τις χλεύασαν με το που πάτησαν το πόδι τους σε δημόσιο χώρο; Πόσες δυστυχούν σε σπιτικά και δεν έχουμε ιδέα; Πόσες δεν μπορούν να έχουν δικό τους παιδί; Πόσες δεν μπορούν να έχουν μια φωτογραφία από το γάμο τους με το έτερον τους ήμισυ; Πόσες έχουν απολυθεί; Πόσες έχουν κακοποιηθεί; Πόσες χάνουν κρατικά δικαιώματα; Πόσες δεν έχουν δικαίωμα στην αιμοδοσία; Πόσες δεν έχουν γραφτεί σωστά σε μια ρημάδα ταυτότητα; Πόσες…κουράστηκα.

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που κάναμε την ίδια μέρα με τον Chris Παντελίδη