Η «κατοικία των Θεών», το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, ο Όλυμπος, κατακτήθηκε μόλις το 1913, αν και είχαν γίνει πολλές προσπάθειες και παλαιότερα, αλλά η παρουσία τρομερών λήσταρχων στην περιοχή, όπως ο Γιαγκούλας, δεν άφηνε και πολλές πιθανότητες για την επίτευξη του εγχειρήματος. Για να κατακτήσεις λοιπόν ένα βουνό, πρέπει να φτάσεις στην ψηλότερη κορυφή του. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτή είναι ο «Μύτικας», που κατακτήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1913.

Τον Ιούλιο εκείνου του έτους, ύστερα από την περιπλάνησή τους στην απελευθερωμένη πια Ήπειρο, οι Ελβετοί Frederic Boissonas, φωτογράφος και εκδότης, και ο Daniel Baud Bovy, συγγραφέας και τεχνοκρίτης, έφτασαν στην Θεσσαλονίκη μετά από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να φωτογραφήσουν τις πολεμικές επειχειρήσεις.

Εμβολιάστηκαν για χολέρα και λόγω του 8ημερου κενού ανάμεσα στους υποχρεωτικούς δυο εμβολιασμούς, αποφάσισαν να εξερευνήσουν τον Όλυμπο. Έφτασαν στο Λιτόχωρο και προσέλαβαν τον ντόπιο κυνηγό αγριοκάτσικων, Χρήστο Κάκαλο, ως οδηγό. Στις 29 Ιουλίου ξεκίνησαν το ταξίδι τους και έφτασαν στην Μονή Αγίου Διονυσίου. Την επόμενη μέρα πήραν το μονοπάτι και αφού ανηφόρισαν στην Σκούρτα, έφτασαν στο «Οροπέδιο των Μουσών», που το ονόμασαν το «Λιβάδι των Θεών». Όταν έφτασαν στις παρυφές του, αποφάσισαν να επιστρέψουν, αφού είχε ήδη νυχτώσει. Πέρασαν την νύχτα μέσα σε θύελλα και την 1η Αυγούστου, έφτασαν σε μια καλύβα ξυλοκόπων και συνειδητοποιήσαν ποιο ακριβώς είναι το μονοπάτι για τον Μύτικα.

Την επόμενη μέρα ξεκινούν την ανάβαση μέσα σε μια εξαιρετικά πυκνή ομίχλη. Ο Χρήστος Κάκαλος, προπορευόταν περπατώντας ξυπόλητος και από πίσω του δεμένοι με σκοινί ήταν οι δυο Ελβετοί. Μέσα στην ομίχλη, φτάνουν σε μια κορυφή, η οποία πιστεύουν πως είναι η ψηλότερη. Χαρούμενοι, την ονομάζουν, «η Κορυφή της Νίκης», προς τιμήν της μάχης του Σαραντάπορου. Οι Ελβετοί έγραψαν κάτι σε ένα χαρτί , το έβαλαν σε ένα μπουκάλι και το έκρυψαν για να προστατευτεί.

Όμως εντελώς ξαφνικά, η ομίχλη άρχισε να διαλύεται και οι τρείς εξερευνητές, κατάλαβαν πως δεν βρίσκονταν στην ψηλότερη κορυφή. Απογοητευμένοι κατέβηκαν από την κορυφή και έφτασαν σε ένα μονοπάτι. Αμίλητος ο Χρήστος Κάκαλος μέχρι εκείνη την στιγμή, χωρίς να το πολυσκεφτεί, γύρισε στους δυο Ελβετούς και τους ρώτησε απλά: «Επάνω;».

Οι Ελβετοί θαύμασαν το κουράγιο του και πήραν δύναμη. Του απάντησαν καταφατικά και ξεκίνησαν ξανά για την κατάκτηση του «Βουνού των Θεών». Ο Κάκαλος πέταξε όλα τα σύνεργά του και ξεκίνησε να σκαρφαλώνει με πείσμα. Οι Ελβετοί ακολουθούσαν. Ήταν και οι τρείς τους αποφασισμένοι. Και σε λίγο, έφτασαν στην κορυφή του «Μύτικα», στην πιο ψηλή κορυφή της Ελλάδας.

Τότε την βάφτισαν «Kορυφή Βενιζέλος». Ο Όλυμπος είχε κατακτηθεί. Ο Χρήστος Κάκαλος έγινε ο πρώτος οδηγός του Ολύμπου και ανέβηκε στον Μύτικα για τελευταία φορά το 1972, σε ηλικία 90 ετών, τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατό του. Έξι χρόνια μετά την κατάκτηση των 2.918 μ., η ιστορία θα γίνει γνωστή από το βιβλίο που εξέδωσαν οι δυο Ελβετοί και είχε τίτλο «La Grèce Immortelle», δηλαδή «Η αθάνατη Ελλάδα»...