Το 1822, στο νησί της Μυκόνου, έλαβε χώρα μια αποφασιστική μάχη που αναπτέρωσε το ηθικό των εξεγερμένων Κυκλαδιτών και κατάφερε καίριο, και κυρίως αναπάντεχο, πλήγμα στους Τούρκους κατακτητές.

Μετά την αποτυχία το οθωμανικού στόλου στις Σπέτσες και στο Ναύπλιο, πάρθηκε η απόφαση να βάλει πλώρη προς την Κρήτη, κάνοντας στάση στη Σούδα. Εκεί έμεινε αρκετό καιρό, μέχρι που στις 8 Οκτωβρίου, ξεκίνησε για την Κωνσταντινούπολη.

Στις 11 Οκτωβρίου μια μοίρα του τουρκικού στόλου εμφανίστηκε στα ανοιχτά της Μυκόνου, με κάποια σκάφη να πλησιάζουν τις ακτές της. Οι ντόπιοι μόλις τα είδαν άρχισαν να ανησυχούν, αφού με ένα τηλεσκόπιο διαπίστωσαν πως σε κάποια από αυτά κυμάτιζαν αλγερινές σημαίες. Μαθημένοι από τις επιδρομές των πειρατών, όπως όλοι οι κάτοικοι των Κυκλάδων, ήταν προετοιμασμένοι να πολεμήσουν για άλλη μια φορά πειρατές και Τούρκους, ώστε να προστατεύσουν το νησί τους.

Σήμανε αμέσως συναγερμός και οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι. Τα εχθρικά πλοία έριξαν λέμβους στη θάλασσα και 100 Αλγερινοί αποβιβάστηκαν στο νησί με σκοπό το πλιάτσικο και την τιμωρία των Μυκονιατών, μετά από εντολή των Τούρκων.

Οι ντόπιοι αντεπιτέθηκαν με χατζάρες και τρομπόνια (όπλα με πλατιά κάννη και μηχανισμό πυριτόλιθου, που χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στην επανάσταση). Επικεφαλής τους λέγεται πως ήταν η αρχόντισσα του νησιού, Μαντώ Μαυρογένους, αν και κάποιοι ιστορικοί αμφισβητούν ότι ήταν παρούσα σε αυτή τη μάχη.

Οι Μυκονιάτες απώθησαν με ευκολία τους Αλγερινούς και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν στις λέμβους τους. 17 από αυτούς έπεσαν νεκροί, ενώ πολλοί τραυματίστηκαν. Ο τουρκικός στόλος ξεκίνησε τους κανονιοβολισμούς, αλλά ο Καπουδάν Πασάς αποφάσισε πως θα έχανε χρόνο αν έκανε εκ νέου απόβαση στο νησί. Έτσι, αποχώρησε στις 14 Οκτωβρίου, με τους κατοίκους της Μυκόνου να έχουν πετύχει μια σημαντική νίκη για τη συνέχεια του ένοπλου αγώνα.