Σε ένα ερώτημα πρόσφατα στο διαδίκτυο «Τι θα θέλατε να σταματήσει στον πλανήτη;» ή κάτι παρόμοιο, το πρώτο που μου ήρθε ως απάντηση ήταν ο πόλεμος. Ο πόλεμος προκαλεί μόνο πόνο και εξυπηρετεί τα συμφέροντα ορισμένων, οι οποίοι μάλιστα δεν θα βρεθούν πότε στην πρώτη γραμμή του. Γονείς χάνουν τα παιδιά τους και παιδιά τους γονείς τους, η δυστυχία βρίσκεται παντού. Ο πόλεμος ήταν πάντα το τελευταίο πράγμα που κάποιος θα ήθελε στην καθημερινότητά του.

Παρολ΄ αυτά, είναι συνώνυμο του ανθρώπου. Κι αυτό γιατί από τότε που υπήρξε άνθρωπος, υπήρξε και πόλεμος. Για χίλιους και δυο λόγους. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πόλεμο για τους πιο ηλίθιους από αυτούς. Οι οποίοι πηγάζουν από την αδυναμία συνεννόησης, από την εγωιστική συμπεριφορά και εν τέλει, από την ανθρώπινη βλακεία, το μόνο πράγμα για το οποίο ο Αϊνστάιν ήταν σίγουρος ότι ήταν άπειρο.

Στις 3 παρακάτω περιπτώσεις ηλίθιων πολέμων, θα καταλάβετε κάτι απλό: ότι ο άνθρωπος κάνει πόλεμο για οποιονδήποτε λόγο…

Ο πόλεμος του ζαχαροπλαστείου

@wikipedia.org

Ο Γάλλος σεφ Ρεμοντέλ ήταν ιδιοκτήτης ενός ζαχαροπλαστείου σε ένα προάστιο της Πόλης του Μεξικού το 1828. Μια ημέρα Μεξικανοί αξιωματικοί μπήκαν στο μαγαζί και το λεηλάτησαν, μην αφήνοντας τίποτα πίσω τους.

Ο Ρεμοντέλ ζήτησε από τη μεξικανική κυβέρνηση αποζημίωση, αλλά εκείνη τον έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Έπειτα στράφηκε στην κυβέρνηση της Γαλλίας, η οποία επίσης αρχικά τον αγνόησε. Αλλά μετά και την εκτέλεση ενός Γάλλου πολίτη που κατηγορούνταν για πειρατεία, η Γαλλία αντέδρασε μια δεκαετία αργότερα!

Ζήτησε λοιπόν από το Μεξικό να πληρώσει στον Ρεμοντέλ το ποσό που ζητούσε και επιπλέον τόκο 90%. Φυσικά, το Μεξικό αρνήθηκε. Έτσι ο βασιλιάς Λουδοβίκος Φίλιππος έστειλε δυνάμεις, οι οποίες κατέλαβαν το Βερακρούζ. Έτσι ξεκίνησε ο πρώτος Γάλλο-μεξικανικός πόλεμος που διήρκησε τρεις μήνες και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων στρατιωτών.

Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν νοιάστηκε πραγματικά για το ζαχαροπλαστείο. Το μόνο που ήθελαν οι Γάλλοι ήταν τα χρήματα. Κι όταν τρεις μήνες και εκατοντάδες θανάτους αργότερα, οι Μεξικανοί συμφώνησαν να πληρώσουν τα 600 χιλιάδες πέσος, οι Γάλλοι πήραν τα πλοία τους κι έφυγαν. Έξυπνο;

Ο πόλεμος για το αυτί του Ρόμπερτ Τζένκινς

@wikipedia.org

Το 1731, οι ισπανικές αρχές σταμάτησαν έναν Βρετανό έμπορο, που ονομαζόταν Ρόμπερτ Τζένκινς. Τον κατηγόρησαν για λαθρεμπόριο και κατάσχεσαν το εμπόρευμά του. Για κάποιον λόγο που ούτε και οι ίδιοι μάλλον ήξεραν καλά - καλά, του έκοψαν και αυτί.

Πέρασαν οκτώ χρόνια και οι Βρετανοί έψαχναν μια αφορμή για να διώξουν τους Ισπανούς από την Καραϊβική και τη Νότια Αμερική. Οπότε ξεκίνησαν ένα πόλεμο για να εκδικηθούν για το αυτί του Τζενκινς. Σε αυτόν τον πόλεμο περίπου 25 χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 5 χιλιάδες πλοία καταστράφηκαν. Για ένα αυτί.

Βέβαια, για τους περισσότερους νεκρούς ευθύνονται οι τροπικές ασθένειες, με τους Βρετανούς να χάνουν κάθε προσπάθεια επίθεσης τους λόγω αυτών. Αλλά λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου το αυτί ξεχάστηκε. Είχαν βρει άλλον λόγο να πολεμήσουν. Στην Ευρώπη είχε μόλις ξεσπάσει ο πόλεμος της αυστριακής διαδοχής του θρόνου, οπότε οι Άγγλοι πολεμούσαν τους Γάλλους και τους Ισπανούς και εκείνοι μεταξύ τους, για το ποιος θα κυβερνούσε τους Γερμανούς στην Αυστρία. Φυσιολογικά πράγματα.

Οι πόλεμοι του οπίου

@asiapacificcurriculum.ca

Ένας από τους νόμους του εμπορίου είναι ότι μερικές φορές πρέπει να δημιουργήσεις μια ανάγκη πρώτα και ύστερα να την ικανοποιήσεις. Ενώ δεν υπάρχει δηλαδή, εσύ πας και τη φυτεύεις κάπου με σκοπό να ανθίσει.

Τη δεκαετία του 1830, οι Βρετανοί έφερναν από την Κίνα μετάξι, τσάι και διάφορα άλλα προϊόντα. Κάπως όμως έπρεπε να ανταποδώσουν το εμπόριο γιατί οι Κινέζοι δεν θα έστελναν άλλα φορτία χωρίς ανταλλάγματα. Το θέμα για τους Βρετανούς ήταν ότι οι Κινέζοι δεν χρειάζονταν τίποτα από αυτά που εμπορεύονταν οι Βρετανοί. Ωστόσο, οι τελευταίοι φρόντισαν γι’ αυτό.

Δημιούργησαν μια ανάγκη για όπιο στην Κίνα και τη γέμισαν οι ίδιοι. Οι Κινέζοι δεν πέταξαν και τη σκούφια τους. Άρχισαν να χρησιμοποιούν τον στρατό για να επιβάλλει τη νομοθεσία κατά των ναρκωτικών, να εμποδίσει τους Βρετανούς λαθρέμπορους και να εμποδίσει τους Κινέζους να εθιστούν στο εξαιρετικά εθιστικό όπιο.

Οι Βρετανοί το πήραν ως προσβολή και χρησιμοποίησαν το βρετανικό βασιλικό ναυτικό για να επιβάλλουν τις αρχές του «ελεύθερου εμπορίου» στην Κίνα. Αυτό σήμαινε τρία πράγματα. Η κίνα να δέχεται αδιαμαρτύρητα και υπό την απειλή των όπλων 7 χιλιάδες τόνους οπίου κάθε χρόνο, να ανοίξει πέντε λιμάνια της για τα βρετανικά πλοία και να παραδώσει το Χονγκ Κονγκ στους Βρετανούς.

Η συμφωνία δεν ήταν και πολύ καλή για τους Κινέζους. Τα επόμενα χρόνια, το όπιο κυκλοφόρησε πολύ στη χώρα της Ασίας. Και οι Βρετανοί παρέμειναν στο Χονγκ Κονγκ μέχρι το 1997. Έχουν συμβεί τρομερά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο.