Ήταν λίγο μετά τις 10 το βράδυ, όταν ο βασανιστής της χούντας Ευάγγελος Μάλλιος έπεφτε νεκρός στο Παλαιό Φάληρο, ενώ επέστρεφε σπίτι του. Πριν πεθάνει πρόλαβε να φωνάξει «ένας ψηλός και μια κοπέλα».

Τον Μάλλιο εκτέλεσε η «17 Νοέμβρη». Ήταν η δεύτερη εκτέλεση της οργάνωσης, περίπου έναν χρόνο μετά την εκτέλεση του σταθμάρχη της CIA, Ρίτσαρντ Γουέλς. Η προκήρυξη για τη δολοφονία του τελευταίου εστάλη στη γαλλική εφημερίδα Liberation, η οποία όμως τη δημοσίευσε με τη δολοφονία του Μάλλιου.

«Την ευθύνη για τη δολοφονία του Ευάγγελου Μάλλιου ανέλαβε αμέσως η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη, που μας απέστειλε μάλιστα έγγραφα σχετικά με την ενέργεια αυτή. H γραφομηχανή που χρησιμοποιήθηκε για τη συγγραφή της προκήρυξης ήταν η ίδια με εκείνη της προκήρυξης για τη δολοφονία Γουέλς. Από την άλλη, η Ελληνική Αστυνομία αποκάλυψε ότι το όπλο που χρησιμοποιήθηκε στη δολοφονία Μάλλιου ήταν το ίδιο με εκείνο που σκότωσε τον Γουέλς» έγραφε η Liberation.

Για τη δολοφονία του Μάλλιου η «17 Νοέμβρη» έγραψε στην προκήρυξη της πως «αποφασίσαμε να εκτελέσουμε παραδειγματικά έναν από τους κύριους αρχιβασανιστές, τον πασίγνωστο Ευάγγελο Μάλλιο. Ο αστυνόμος Μάλλιος δεν ήταν κανένα τσιράκι που εκτελούσε διαταγές ανωτέρων. Μαζί με τους ομοίους του, Λάμπρου, Μπάμπαλη, Καραπαναγιώτη, ήσαν τα αφεντικά στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας και της Μεσογείων. Χιλιάδες αγωνιστές υπέφεραν στα χέρια τους. Σήμερα τα καθάρματα αυτά κυκλοφορούν ελεύθερα και κοροϊδεύουν τα θύματά τους και τον ελληνικό λαό. Κανένας θεσμός δεν μπόρεσε να τους τιμωρήσει [...] Αν και πολλοί αξιωματικοί, ανάμεσά τους και ο Μάλλιος, κατηγορήθηκαν για τα βασανιστήρια, δικάστηκαν επιεικώς και σχεδόν έμειναν ατιμώρητοι».

Στην κηδεία του Μάλλιου συγκεντρώθηκαν οπαδοί της δικτατορίας και φασίστες, οι οποίοι προκάλεσαν επεισόδια. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και ο μετέπειτα γραμματέας της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος. Μετά τη σύλληψή του αφέθηκε ελεύθερος και δεν δικάστηκε ποτέ, παρά μόνο αρκετές δεκαετίες μετά για άλλα αδικήματα.

Ο Μάλλιος ανήκε στους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου του 1967 και υπηρέτησε στην Υπηρεσία Πληροφοριών της Αστυνομίας Πόλεων. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και μαζί με άλλους αρχιβασανιστές, παραπέμφθηκε στην περιβόητη δίκη της Χαλκίδας. Εκεί αρνήθηκε οποιαδήποτε κακοποίηση κρατούμενου στο κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας και στη Μεσογείων, από τον Νοέμβριο του 1973 έως τον Ιούλιο του 1974.

Καταδικάστηκε σε μόλις 10 μήνες εξαγοράσιμους μήνες, όπως και οι περισσότεροι συγκατηγορούμενοί του που έπεσαν στα μαλακά. Σε παρόμοια δίκη στην Πάτρα κρίθηκε αθώος, ενώ σε μια δίκη ακόμα στην Αθήνα καταδικάστηκε σε φυλάκιση 17 μηνών.

Η ελληνική κοινωνία είδε τότε με συμπάθεια το έργο μια ομάδας ενόπλων που απέδιδε δικαιοσύνη αναδρομικά. Η οργή για την ατιμωρησία των βασανιστών ξεχείλιζε και με συνθήματα όπως «Δίκες λαϊκές για τους βασανιστές» και «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά», δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επικρότησαν την πράξη της «17Νοέμβρη».

Ο Γιώργος Κασιμέρης στο βιβλίο «Η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη» γράφει χαρακτηριστικά: «Η επιλογή και ο συμβολισμός των στόχων έδειξαν την επιθυμία της 17Ν να συνδεθεί-έστω και εξ αποστάσεως- με το ευρύτερο κοινωνικο-πολιτικό κίνημα διαμαρτυρίας της περιόδου. Στο τέλος της δεκαετίας, η ελληνική κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ αντιμετώπιζαν τη 17Ν σαν μια εφήμερη ομάδα σκληροπυρηνικών ακροαριστερών, που, εξοργισμένοι από την επιεική μεταχείριση των χουντικών από τα ελληνικά δικαστήρια, πήραν τον νόμο στα χέρια τους αποδίδοντας αναδρομική δικαιοσύνη».