Ο Στρατής Μυριβήλης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς πεζογράφους των ελληνικών γραμμάτων. Ανήκε κι αυτός στην περίφημη γενιά του ’30, χαρίζοντας μας ένα έργο που έχει μείνει διαχρονικό. Πέθανε σαν σήμερα το 1969.

Πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Μικρασιατική εκστρατεία. Τα μεγαλύτερα έργα του είναι «Η Ζωή εν Ταφώ», «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» και «Η Παναγιά η Γοργόνα». Μέσα από αυτά μας χάρισε αρκετά αποφθέγματα για την αγάπη και τον άνθρωπο…

Η λογική είναι το πιο αδύνατο μετερίζι μπροστά στις έξαλλες και ακατανίκητες ενέργειες της ψυχής και της φαντασίας.

Η αγάπη είναι προσφορά, δεν είναι κατοχή.

Δεν είναι τίποτα που να μας φαίνεται πιο πιθανό απ’ αυτό που μας αρέσει να πιστεύουμε.

Η πιο πικρή αρρώστια της ψυχής είναι η αμφιβολία.

Δεν είναι κακοί οι άνθρωποι, φτάνει να καταλάβει ο ένας τον άλλο.

Είναι θαυμάσιο πράμα, λοιπόν, η υγεία. Τόσο θαυμάσιο, ώστε δε σε ειδοποιεί καν όταν είναι κοντά σου. Σαν μας αφήσει μονάχα πληροφορούμαστε για την ύπαρξή της… αναδρομικώς. Δεν είναι παράξενο;  

Η αγάπη είναι μια ορμητική διάθεση να κάνεις ευτυχισμένο κείνον που αγαπάς, με έξοδά σου. Στην ανάγκη, με θυσία και με ταπείνωση.

Όσοι είναι οι ανθρώποι τόσω λογιών είναι και τα μεράκια που τους παιδεύουν.

Έτσι πλάστηκε από θεού ο άνθρωπος, να συνταιριάζεται με το κάθε τι, μα καλό είναι μα κακό. Αν δεν ήταν έτσι θα τρελαινόταν όλος ο κόσμος με τ’ ανεπάντεχα που τόνε βρίσκουν κάθε τόσο.

Όλες οι θάλασσες του κόσμου είναι Ελλάδα. Όλα τα κύματα ξέρουν τις καρίνες των ελληνικών πλοίων…