Γράφει η Rebecca Atkinson

Όλα τα παιδιά έχουν κάποιο φίλο που οι γονείς τους δεν εγκρίνουν. Η δικιά μου είχε μακριά ξανθά μαλλιά και ένα πόνι. Τη θαύμαζα από μακριά. Ήθελα να παίζω μαζί της, να ντύνομαι όπως αυτή, αλλά οι γονείς μου τη μισούσαν. Έλεγαν πως είναι κακή επιρροή. Πως είναι πολύ μεγάλη. Δεν την άφηναν να έρθει σπίτι. Το όνομά της ήταν Barbie.

Όταν τους ρώτησα γιατί, σήκωσαν το βλέμμα τους από τη σούπα που έτρωγαν και ανασκουμπώθηκαν, προσπαθώντας να εξηγήσουν τι σημαίνει αντικειμενοποίηση προτού καλά–καλά εξηγήσουν τι σημαίνει σ3ξ. «Γιατί έτσι», ήταν η απάντηση.

Παρά την αποδοκιμασία των γονιών μου, ήταν της μοίρας μας γραφτό να γίνουμε φίλες με την Barbie. Με το χαρτζιλίκι μου αγόρασα μια Barbie με ένα πόδι και ξυρισμένο κεφάλι και μια σακούλα ρούχα από ένα παζάρι. Της έφτιαχνα σπίτια από χαρτόνι, της άλλαζα τα ρούχα, τη μακιγιάριζα με μαρκαδοράκια και σκεφτόμουν ατέλειωτα σενάρια στα οποία πρωταγωνιστούσε. Η Barbie ήταν ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονταν η δημιουργικότητα. Όπως συμβαίνει όμως με πολλές φιλίες των παιδικών χρόνων, ο χρόνος πέρασε και απομακρυνθήκαμε. Εκείνη βρέθηκε στη σοφίτα κι εγώ μεγάλωσα.

Τώρα είμαι γονιός και η τετράχρονη κόρη μου μετράει τις μέρες για τα Χριστούγεννα.

«Τι θα ήθελες;», τη ρώτησα.

«Μια Barbie», μου απάντησε.

Σαν το φίλο από το σχολείο που πετυχαίνεις στο Facebook ξαφνικά μετά από 30 χρόνια, η Barbie μού χτυπάει την πόρτα, θέλοντας να επιστρέψει στη ζωή μου. Όμως αυτή τη φορά, δεν είμαι σίγουρη πως θέλω να της ανοίξω.

Με πολλούς τρόπους, είναι ίδια με τότε. Παρόλο που εγώ μεγάλωσα και έκανα δυο παιδιά, αυτή παρέμεινε ξανθιά και λεπτή και γαλανομάτα. Το κορίτσι μέσα μου μπορεί να καταλάβει γιατί έχει πέραση – είναι τα γυαλιστερά της μαλλιά, τα φανταχτερά της ρούχα, η γοητεία της. Δεν μπορείς να καταλάβεις τη σ3ξουαλικοποίηση όταν είσαι παιδί. Το μόνο που βλέπεις είναι μια κούκλα με ωραία αξεσουάρ. Καταλαβαίνω γιατί τη θέλει η κόρη μου, αλλά πλέον καταλαβαίνω και γιατί δεν την ήθελαν οι γονείς μου – το άπιαστο κορμί, το χαζό, απαθές της πρόσωπο, τα πόδια που είναι πάντοτε στις μύτες.

Κι όμως, έπαιζα με την Barbie και ποτέ δεν έγινα pole dancer. Ποιο το πρόβλημα; Κοιτάζω τριγύρω και βλέπω πως όλοι οι άλλοι έχουν μια Barbie ανάμεσα στα παιχνίδια των παιδιών τους, χωρίς ίχνος ενοχής.

Τηλεφωνώ σε μια φίλη για να το συζητήσουμε. Μου θυμίζει τα σαββατιάτικα απογεύματα που περάσαμε μαζί γελώντας μέχρι δακρύων, ενώ παίζαμε τηλεπαιχνίδια με τις Barbie μας. Ο Ken της ήταν ο παρουσιαστής. Η κοντοκουρεμένη Barbie μου ήταν ένας διαγωνιζόμενος που τσίριζε. Καταλήξαμε πως μια Barbie είναι στην ουσία ΟΚ. Μπορεί να σου δώσει την ευκαιρία να παίξεις. Μπορώ να πάρω μια για την κόρη μου, σκέφτομαι.

Πάω στο πολυκατάστημα να αγοράσω μία και ανακαλύπτω πως η Barbie έχει αλλάξει λιγάκι από τότε που χώρισαν οι δρόμοι μας. Κάθε κούκλα φοράει ροζ, κάθε ρούχο είναι αστραφτερό, κάθε φούστα εξαιρετικά κοντή, κάθε ζευγάρι παπούτσια απίστευτα ψηλό. Ίσως κάνω λάθος, αλλά θυμάμαι την Barbie να κάνει διάφορες δουλειές, να έχει μια σειρά από ρούχα και διάφορα χρώματα. Μπορούσες να βρεις ένα σύνολο ιππασίας που έμοιαζε με αληθινό – μπεζ παντελόνι, μαύρες μπότες ιππασίας. Τώρα η Barbie στην ιππασία φοράει ένα ροζ σακάκι με στρας με ροζ κολάν στο χρώμα του δέρματος, που θα έλεγε κανείς πως καβαλάει το άλογο χωρίς καθόλου παντελόνι (ή βρακί). Νόμιζα πως η Barbie απευθύνεται σε παιδιά.

Πάω σε ένα ανεξάρτητο εμπορικό, ελπίζοντας να βρω μια πιο νορμάλ Barbie. Βρίσκω μόνο πριγκίπισσες και νεράιδες.

Το βράδυ εκείνο ρωτάω την κόρη μου τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. «Πριγκίπισσα», μου απαντά. Της εξηγώ πως το να κάθεται όλη μέρα φορώντας ένα όμορφο φόρεμα είναι πολύ βαρετό. Της λέω πως θα μπορούσε να είναι μια πριγκίπισσα που εργάζεται. «Θα γίνω μια πριγκίπισσα πυροσβέστης», μου λέει.

Όσο αυτή κοιμάται, ψάχνω στο Διαδίκτυο να βρω μια Barbie επαγγελματία. Με χαρά ανακαλύπτω πως υπάρχει η σειρά «I Can Be Α…» (Μπορώ να γίνω…). Μαθαίνω πως η Barbie ακόμη έχει διάφορα επαγγέλματα. Μπορεί να γίνει γιατρός, νοσοκόμα, κτηνίατρος, παλαιοντολόγος, δασκάλα, βοηθός μάγου, αστροναύτης… αλλά και πάλι μόνο αν φοράει ροζ, ψηλά τακούνια και απίστευτα κοντές φούστες.

Και ποιο το πρόβλημα; Δεν μπορεί μία γιατρός να φοράει μίνι φούστα και να εργάζεται χωρίς να την κρίνουν; Αν μία κτηνίατρος θέλει να γιατρεύει άρρωστα σκυλάκια με μια κοντή μπλούζα με στρας, είναι επιλογή της. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα: η Barbie δεν έχει επιλογή. Με κάποιον τρόπο έχει εγκλωβιστεί σε έναν κόσμο γεμάτο τρασίλα και ροζ.

Τελικά βρίσκω μια Barbie με το πιο αθώο ντύσιμο, μία που θυμίζει την Barbie που είχα φίλη όταν ήμουν μικρή. Την Barbie αρχιτεκτόνισσα. Δεν φοράει ροζ. Φοράει γυαλιά και μια φούστα που φτάνει ως το γόνατο. Μοιάζει να πηγαίνει στο γραφείο χωρίς απαραίτητα να ικανοποιεί μονάχα τα ανδρικά βλέμματα. Την παραγγέλνω. Έπειτα αποφασίζω πως θα χρειαστεί και μερικά ρούχα. Τι νόημα έχει μια κούκλα χωρίς μια αλλαξιά ρούχα; Το θέμα είναι να μπορείς να δημιουργείς διάφορα σενάρια, να μπορεί να είναι και άλλα πράγματα εκτός από αρχιτέκτονας. Επιλέγω ένα σετ πυροσβέστη και ένα αστυνόμου. Η Barbie θα μπορέσει να γίνει η πριγκίπισσα πυροσβέστης που λέγαμε. Ο γιος μου τρελαίνεται να παίζει τον διασώστη – θα μπορούν να παίζουν μαζί. Η Barbie θα μπορεί να τα βάζει με τους κακούς και να είναι ηρωίδα.

Τελικά τα ρούχα φτάνουν σπίτι και παθαίνω σοκ. Αν έπιανε φωτιά το σπίτι σας, θα θέλατε (σε οποιοδήποτε άλλο σενάριο εκτός από αυτό μιας σ3ξουαλικής φαντασίωσης) να σας σώσει μία γυναίκα φορώντας 20ποντες ασημί πλατφόρμες, μπλε παντελόνι με στρας και ένα νάιλον κολλητό τζάκετ, που μετά βίας φαίνεται να είναι άφλεκτο; Α ναι, κι ένα μικροσκοπικό, κομψό καπέλο πυροσβέστη; Ή μήπως θα θέλατε μια αστυνόμο που έρχεται στον τόπο της πυρκαγιάς φορώντας μια κολλητή φούστα με στρας και μια κοντή μπλούζα; Έτσι ντύνεται η Barbie στη δουλειά.

Τι μήνυμα περνάει όμως αυτό στα παιδιά; «Μπορώ να γίνω», αλλά μόνο αν ντύνομαι σαν στριπτιτζού πυροσβέστης; Τι μήνυμα περνάει στο γιο μου; Πως η κόρη μου θα παίζει τη διασώστρια με μια κούκλα που δεν μπορεί να τρέξει στο ετοιμόρροπο κτίριο γιατί φοράει πλατφόρμες; Η στολή της Barbie είναι ροζ. Δεν μπορεί να είναι όπως στην πραγματικότητα, γιατί είναι κορίτσι. «Μπορεί να γίνει» τα πάντα, αρκεί να είναι ντυμένη εξώλης και προώλης. Πού είναι οι επιλογές της;

Επιστρέφω λοιπόν τα ρούχα της Barbie και ακυρώνω την παραγγελία της αρχιτεκτόνισσας. Η Barbie κι εγώ μόλις ξεκόψαμε.

Καιρός να βρω μια καινούρια κολλητή. Και όπως γίνεται όταν ξεκόβεις με τους φίλους σου από την παιδική χαρά, βρήκα κι εγώ το ίδιο εύκολα μια καινούρια φίλη. Τη Lottie. Είναι Barbie, αλλά χωρίς το στήθος–πυροβόλο και τη μέση–δαχτυλίδι. Κυκλοφόρησε το 2012 από την εταιρεία Arklu και το σώμα της Lottie βασίζεται στο σώμα ενός μέσου εννιάχρονου κοριτσιού. Δεν φοράει μεϊκάπ, τακούνια ή κοσμήματα, αλλά έχει μακριά γυαλιστερά μαλλιά, που μπορείς να της τα φτιάξεις. Τα παπούτσια της δεν είναι πανύψηλα και μπορεί να σταθεί από μόνη της όρθια. Φοράει ρούχα και αξεσουάρ – κάποια ροζ και κάποια όχι. Το κορίτσι αυτό έχει επιλογές. Υπάρχει και Lottie πριγκίπισσα και μία μπαλαρίνα. Αλλά η Lottie είναι και πειρατίνα και φαροφύλακας και επιστήμονας που ασχολείται με ρομπότ – εμπνευσμένα από αληθινές γυναίκες, που δεν χρειάζεται να φοράνε ροζ.

Ίσως η κόρη μου απογοητευτεί όταν ανοίξει το χριστουγεννιάτικό της δώρο, μιας και περιμένει να δει μια Barbie, αλλά ίσως, μια μέρα, όπως κι εγώ, συνειδητοποιήσει πως η Lottie είναι πολύ καλύτερη για φίλη.

Πηγή: Εimaimama.gr