Η μάνα αυτουνού, Έλλη Ζάχου ‑ Ταχτσή
Μονόλογος βασισμένος στη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή, με τη Ράνια Σχίζα στον ομώνυμο ρόλο. Για δεύτερη χρονιά.
Γράφει η MATINA KONTOY Δημοσίευση 11/9/2022 | 14:32
Ωρα προσέλευσης: 21:15
Διάρκεια: -180 λεπτά
από 12 ευρώ
ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ
Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή
Μονόλογος της Κικής Μαυρίδου βασισμένος στη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, με τη Ράνια Σχίζα στον ομώνυμο ρόλο.
Συνεχίζει για δεύτερη χρονιά μετά την θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς.
Η Έλλη Ζάχου Ταχτσή, υπήρξε μια ανυπόταχτη γυναίκα, που το μόνο που ήθελε, ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί. Ατύχησε και στα δύο. Υπέκυψε στη σκληρότητα της εποχής της και έγινε πιο σκληρή από αυτήν.
«Η μάνα αυτουνού». Προσφώνηση απαξιωτική, ειρωνική, σαρκαστική, μα τόσο οικεία, τόσο γνώριμη. Ειπωμένη υπαινικτικά και πάντοτε χαμηλόφωνα. Σχεδόν ψιθυριστά. Από αυτούς τους ψίθυρους που είναι μαχαιριές στην καρδιά. Που καμιά φορά όμως γίνονται και φονικά. «Ο γιος αυτηνής», ο Κώστας Ταχτσής, δολοφονήθηκε. Όπως «δολοφονείται» σ’ αυτόν τον κόσμο, ότι απειλεί να ξεσκεπάσει την υποκρισία του.
«Η μάνα αυτουνού». Το λιγότερο φωτισμένο πρόσωπο στον κυρίως αυτοβιογραφικό συγγραφικό κόσμο του Κώστα Ταχτσή. Στον οποίο βασίστηκε για να γράψει και το σημαντικότερο έργο του. Το «Τρίτο Στεφάνι». Που αποτελεί, πέρα από μια καταγραφή κι ένα ξεμασκάρεμα της αγίας ελληνικής οικογένειας. Εάν όμως το «Τρίτο Στεφάνι» ταυτίζεται με την ίδια την Ελλάδα, η ιστορία της μητέρας του, ταυτίζεται με όλα τα κρυμμένα μυστικά. Που κρατάμε καλά κλειδωμένα σε σκονισμένα μπαούλα, στοιβαγμένα στα υπόγεια της ψυχής μας.
«Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» έκανε πρεμιέρα στις 18 Μαρτίου 2022 και είναι η 1η από τις τρεις παραστάσεις με τις οποίες επανήλθε το Θεατρικό Φεστιβάλ Μονολόγων «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... », το οποίο διακόπηκε λόγω πανδημίας. Με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, το Φεστιβάλ που φέρνει επί σκηνής, μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών, είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη. Πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Οι άλλες δύο παραστάσεις που του Φεστιβάλ είναι η «Χαρίκλεια Καβάφη» (βασισμένη στη ζωή της μητέρας του Κωνσταντίνου Καβάφη) και η «Καραϊσκάκενα, ο Θρύλος» (βασισμένη στη ζωή της μητέρας του Γεώργιου Καραϊσκάκη).
ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... »
Εγκαινιάστηκε το 2017 στον Πολυχώρο VAULT και περιελάμβανε πέντε πρωτότυπα έργα που έγιναν παραστάσεις και γνώρισαν μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία : «Ο Γιος Μου Νικόλαος Μάντζαρος», «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η Διάφανη», «Βασιλική Τριανταφύλλου: Αχ! Γιάννη μ’», «Νικολέτα Νομικού - Συγγρού: Ο Ανδρέας Μου» και«Ολυμπιάδα ή Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;». Πέντε μάνες (Ρεγγίνα Μάντζαρου, Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, Βασιλική Τριανταφύλλου, Νικολέτα Νομικού Συγγρού και Ολυμπιάδα), που μιλούσαν για τους γιούς τους (Νικόλαο Μάντζαρο, Διονύσιο Σολωμό, Ιωάννη Μακρυγιάννη, Ανδρέα Συγγρό και Μέγα Αλέξανδρο).
Για τις ανάγκες του φεστιβάλ, γίνεται ανάθεση σε θεατρικούς συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και άλλους καλλιτέχνες, οι οποίοι καλούνται να δημιουργήσουν ένα θεατρικό project με πρωταγωνίστρια την μάνα ενός σημαντικού, για την ιστορία της Ελλάδας, άνδρα. Μονόλογοι που ξεδιπλώνουν την ζωή αυτών των σπουδαίων ανθρώπων και αποτελούν φόρο τιμής στις γυναίκες που τους ανέθρεψαν.
Στόχος του φεστιβάλ είναι να αναδείξει και να προβάλει την σύγχρονη ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία, παντρεύοντας την πείρα των παλαιοτέρων με την ορμή των νέων δημιουργών. Στηρίζει και στηρίζεται στο νεοελληνικό κείμενο και φέρνει στο φως άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας. Τα έργα αυτά έχουν βαθιά κοινωνικοπολιτική χροιά και θίγουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, που εξακολουθούν να υφίστανται ακόμη και σήμερα. Έχουν έντονο εκπαιδευτικό χαρακτήρα, απευθύνονται και αφορούν κάθε πολίτη αυτής της χώρας και προβάλουν την ιστορία και τον πολιτισμό μας.
Έγραψαν για την παράσταση
«Με την αισθητική της σκηνικής λιτότητας –που δεν αναφέρεται αποκλειστικά στο σκηνικό περιβάλλον αλλά περιλαµβάνει µια συνολική σκηνοθετική αντίληψη για την τοποθέτηση και τη δράση του ηθοποιού στον σκηνικό χώρο– ο Βαγγέλης Λάσκαρης, διαβάζοντας το κείµενο της Κικής Μαυρίδου για τη µητέρα του Κώστα Ταχτσή, έδωσε χώρο και ανάσα στον λόγο. Ο συµβολισµός αυτονόητος: µόνο ο λόγος θα µπορούσε να εικονογραφήσει τη σχέση ενός λογοτέχνη µε τη µητέρα του, ένας λόγος που ενώ έµεινε ανείπωτος, ανοµολόγητος και άφατος, πήρε σάρκα και οστά στο χαρτί, µέσα από το έντονα αυτοβιογραφικό έργο του αδικοχαµένου συγγραφέα. Η Κική Μαυρίδου έγραψε το κείµενο όχι µόνο µε αγάπη για τους δύο ήρωες, αλλά διαχέοντας αυτήν ακριβώς την κατανόηση που τόσο τους έλειπε και τόσο µάταια ενδόµυχα αναζητούσαν. Πολλά βιογραφικά στοιχεία πλέκονται αρµονικά µε κάποια µυθοπλαστικά ψήγµατα για να δώσουν ένα κείµενο ζωντανό, δυνατό και στο βάθος του αληθινό. Η Ράνια Σχίζα (...) σε ένα καθηλωτικό αποτέλεσµα που διαταράσσει και ξεπερνά τη σκηνική στατικότητα. Ο λόγος αποκτά κίνηση και ζωή. Καταλυτική η συµβολή της φωνής του Νίκου Καραθάνου που ακούγεται στα λόγια και στις σκέψεις του Κώστα Ταχτσή».
Κώστας Β. Ζήσης – Documento
«Η Ράνια Σχίζα σε μια μοναδική παράσταση στο θέατρο Vault, μια πραγματικά σπουδαία ηθοποιός σε έναν μονόλογο ασύλληπτα σύγχρονο».
Νόρα Ράλλη – Εφημερίδα των Συντακτών
«Μόλις τα φώτα σβήνουν, τα βλέμματα των θεατών στρέφονται στη σκηνή και μένουν καθηλωμένα ως το τέλος. Το κείμενο ξεχειλίζει από αυθεντικό συναίσθημα και μία σπάνια αλήθεια, ρέει ασταμάτητα με διαδοχικές εικόνες μιας αλλοτινής εποχής και συναισθήματα χαρμολύπης. Η Ράνια Σχίζα, με μία δεινή εσωτερική ένταση που διαγράφεται σε κάθε μυ του προσώπου της, επικοινωνεί άψογα με τις λέξεις και το βλέμμα της, παλλόμενα αισθήματα και συναισθήματα, ενώ φωτίζει με δεξιοτεχνία την ψυχολογική κατάσταση της περσόνας που υποδύεται. Αφηγείται τη διαδρομή αυτής της γυναίκας με βάθος ψυχής, ωριμότητα και συνέπεια, ισορροπώντας αξιέπαινα από τις πιο δραματικές ως τις πιο ανάλαφρες στιγμές του έργου. Περνούν μπροστά από τα μάτια μας, όλοι σχεδόν οι ήρωες από το «Τρίτο Στεφάνι» και πραγματικά, είναι λίγες, εκείνες οι φορές που βιώνει κάποιος μια ερμηνεία τόσο ολοκληρωμένη. Μία δυνατή παράσταση που σε απορροφά από την αρχή έως το τέλος, χάρη στο καλογραμμένο κείμενο, την υποβλητική σκηνοθετική της λιτότητα και την ατόφια ερμηνεία. Λιτή, ατμοσφαιρική και ουσιαστική η σκηνοθετική του προσέγγιση του Βαγγέλη Λάσκαρη, η οποία αγκαλιάζει το κείμενο και αναδεικνύει την υποκριτική αρτιότητα της ηθοποιού».
Ντίνα Καρρά – Only Theatre
«Ο μονόλογος της Κικής Μαυρίδου, κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βαγγέλη Λάσκαρη, ξεδιπλώνεται συγκλονιστικά επί σκηνής από τη Ράνια Σχίζα».
Villy Calliga – Athens Voice
«Συγκλονιστική Ράνια Σχίζα θριαμβεύει στην παράσταση «Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή». Μια ερμηνεία απ’ αυτές που δεν ξεχνάς γιατί στα έδωσε όλαΗ Κική Μαυρίδου, η συγγραφέας του έργου, δίνει ένα πολύ δυνατό κείμενο και ο Βαγγέλης Λάσκαρης (σκηνοθεσία) με τη Ράνια Σχίζα το απογειώνουν. Ανήκει στις παραστάσεις της χρονιάς».
Αλέξανδρος Στεργιόπουλος – Gazzetta
«...μια εξαιρετική παράσταση. Η Ράνια Σχίζα, κατέθεσε την ψυχή της. Μας πέρασε μέσα από την σκληρότητα της ελληνικής κοινωνίας του 20ου αιώνα. Μας ξενάγησε σε όλο το φάσμα των συναισθημάτων, χωρίς καν να σηκωθεί απ΄την θέση της. Μια συγκλονιστική σκηνική παρουσία, μας θύμισε την μαγεία του θεάτρου και της υποκριτικής. Όλα της τα εκφραστικά μέσα ήταν σε απόλυτο συγχρονισμό με τον ρόλο. Η λιτή κίνηση, τόνιζε την άψογη διαχείριση της φωνής της και αποδείκνυε την προσεκτική προσέγγιση του χαρακτήρα. Έχουμε συνηθίσει σε έντονες κινήσεις, εντυπωσιακά τεχνάσματα και πλήρη εκμετάλλευση της σκηνής. Στην προκειμένη περίπτωση, απαλλαγμένη απ΄όλες τις επιτηδεύσεις, είδαμε μια ώριμη, απλή αλλά όχι απλοϊκή παρουσία. Με αυτό τον ρόλο η κυρία Σχίζα απέδειξε πόσο σπουδαία ερμηνεύτρια είναι. Ειδική μνεία αξίζει στον κύριο Καραθάνο. Χάρισε την φωνή του στον Κώστα Ταχτσή και ζωντάνευε την μορφή του στον χώρο. Η σκηνοθεσία, έχτισε μια ατμόσφαιρα οικειότητας. Ο εξομολογητικός τόνος, με ψήγματα αυτοκριτικής και υπέροχη ροή της ιστορίας, κράτησαν το κοινό μέχρι τέλους. Δεν ξέρω πώς να κλείσω την ίσως πιο ειλικρινή μου κριτική. Μάλλον το ιδανικό θα είναι μια προτροπή. Μην το χάσετε! Μπορεί να ταιριάζει και μια διευκρίνηση. Δεν είναι απαραίτητο να ξέρετε τον Ταχτσή και το έργο του για το προτιμήσετε. Θα το εκτιμήσετε και χωρίς να έχετε διαβάσει ούτε μια λέξη του».
Λένια Παλαιολόγου – Pasta Flora Online Magazine
«Ένα κείμενο γεμάτο λυρισμό που μας συντάραξε... ο Βαγγέλης Λάσκαρης πήρε στα χέρια του με ευαισθησία και σεβασμό το έργο και με την αγάπη που δίνεις σε ένα παιδί έφερε ένα άρτιο αποτέλεσμα επί σκηνής. Η σκηνοθεσία του είχε εκείνο το μέτρο και την απλότητα που αρμόζει σε ένα κείμενο με τέτοια δυναμική. Η πηγαία ερμηνεία της χαρισματικής ηθοποιού Ράνιας Σχίζα μας καθήλωσε. Φεύγοντας δεν ήξερες αν αυτό που σε συγκλόνισε ήταν μόνο αυτή η κατάθεση ή κάποιο δικό σου σπάραγμα της ψυχής που ανασύρθηκε. Η αισθαντική ατμόσφαιρα της παράστασης ολοκληρωνόταν μέσα από την εξαιρετική μουσική που υπογράφει ο ταλαντούχος Μάνος Αντωνιάδης. Από τις σπάνιες θεατρικές συγκυρίες».
Έλενα Γαζγαλή – All4Fun
«Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο χειροκρότημα. Είχα χρόνια να δω τέτοια παράσταση».
Δημήτρης Γιαγτζόγλου - Parapolitika.gr
«Η ερμηνεία της Ράνιας Σχίζα στο ρόλο της Έλλης Ζάχου Ταχτσή δεν μπορεί να ξεχαστεί. Δεν γίνεται να ξεχαστεί. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στον Πολυχώρο Vault συντελείται μία αποκάλυψη, ένας άθλος. Ο μονόλογος που έγραψε η Κική Μαυρίδου (...) θα αφήσει για πάντα το σημάδι του στην καρδιά των θεατών που θα έχουν την τύχη να απολαύσουν τη συγκλονιστική ερμηνεία της Ράνιας Σχίζα που μέχρι το τέλος της παράστασης έχει αναδείξει και μία ακόμη πλευρά της. Αυτή της δασκάλας. Γιατί η ηθοποιός δεν ερμηνεύει απλά, διδάσκει υποκριτική».
Αντώνης Μπούμπας – Urban Life
«Ο Βαγγέλης Λάσκαρης σκηνοθετεί με απίστευτη μαεστρία, την Ράνια Σχίζα, δίχως εντυπωσιακά εφέ και κοστούμια. Μοναδικό όπλο η αφαιρετική σκηνοθεσία και η ατόφια και αληθινή της ερμηνεία. Δείτε αυτή την παράσταση η οποία θα αφυπνίσει την συνείδηση σας».
Θάνος Ξανθός – Tetragwno
«...η Ράνια Σχίζα μετατρέπεται στη μάνα του Ταχτσή και είναι σα να κάνει το τρίτο στεφάνι μόνη της! Δείτε το!».
Νίκος Ελευθερίου - Patrinorama.com
«Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη, λιτή και διακριτική, καθοδήγησε μια πολύ καλή ηθοποιό να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο ένα εξαιρετικό κείμενο. Η Ράνια Σχίζα μας χάρισε μια συγκλονιστική ερμηνεία. Εντυπωσιακό κομμάτι της παράστασης, η συγκίνηση που προκαλεί η φωνή του Κώστα Ταχτσή στο μεγάφωνο. Γιατί ΕΙΝΑΙ ο Κώστας Ταχτσής. Ήμουν σίγουρη γι αυτό. Μέχρι που έμαθα ότι η φωνή ανήκει στον ηθοποιό και σκηνοθέτη Νίκο Καραθάνο. Η υπέροχη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη λειτουργεί καταλυτικά και θεραπευτικά. Πρέπει να τη δουν ΟΛΟΙ αυτή την παράσταση».
Λένα Σάββα – Θέατρο.gr
«Η Ράνια Σχίζα ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της. Παράσταση που έχει μεστό και αληθινό λόγο, ένας μονόλογος που εκτινάσσεται με την αποκαλυπτικότητα του».
Γιάννης Γαβρίλης - Reformer
