ΜΠΙΛ & ΛΟΥ

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγιοπετρίτης–Μπογδάνος

Πρεμιέρα: Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία φιλίας που επαναδιαπραγματεύεται το “μαζί”. 

Η Λου, μια τετραπέρατη μα παραμελημένη οκτάχρονη από την Αυστραλία, είναι διαρκώς απορημένη: «Πώς μπορεί κάποιος που γεννιέται να είναι ατύχημα;» «Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση;» «Σ’ έχουν κοροϊδέψει ποτέ;» Ο Μπιλ, ένας άθεος Εβραίος από τη Νέα Υόρκη, υπέρβαρος και με σύνδρομο Άσπεργκερ, είναι διαρκώς μπερδεμένος. Ο Μπιλ και η Λου, χωριστά αλλά μαζί, είναι ένα απροσδόκητο “μπερδαπορημένο” ντουέτο, που η μοναξιά του ενός λειαίνει τη μοναξιά του άλλου. 

Μετά από δύο sold-out χρονιές στο Skrow Theater, η παράσταση του Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου, με τους Στέλιο Ιακωβίδη, Βασίλη Μαυρογεωργίου και Λυδία Τζανουδάκη, επιστρέφει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για λίγες παραστάσεις. 

Βασισμένο στην αληθινή και ξεκαρδιστικά σπαρακτική ιστορία —που στο παρελθόν μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με καλλιτεχνικές και εμπορικές αξιώσεις— η οποία αφηγείται τη σχέση δύο μοναχικών αγνώστων, που ζουν σε “καραντίνα” από την αγάπη, και που εντελώς απροσδόκητα καταφέρνουν και χτίζουν μια αδιάρρηκτη εικοσαετή φιλία, ανταλλάσσοντας τους κόσμους τους, τις αγωνίες, τα όνειρα και τις σοκολατένιες “παρηγοριές” τους, δι’ αλληλογραφίας. 

Με σαρκοβόρο χιούμορ και αφοπλιστική ωμότητα, η ιστορία θίγει την παιδική παραμέληση, την ψυχική ανισορροπία, τη σχολική βία, τη μοναξιά, την κατάθλιψη, την εξάρτηση, την αυτοεκτίμηση και την κοινωνική απομόνωση, αναδεικνύοντας τη φιλία, τη συμπαράσταση και τον σεβασμό σε όπλα κατά της ματαιότητας και μοναδικά αγαθά για την επιβίωση και την ατομική ελευθερία. 

Το θεατρικό ανέβασμα, εμπνευσμένο από την ιστορία αυτή, απορροφά άφοβα τη βαριά θεματολογία και τη διαχειρίζεται ευρηματικά συνδυάζοντας υποκριτική δεινότητα και γκροτέσκα αισθητική με τρόπο που από τη μία καυτηριάζει τη συναισθηματική “δυσλεξία” της κοινωνίας και από την άλλη την αντικρούει αναδεικνύοντας την ενσυναίσθηση ως “γλωσσάρι” ουσιαστικής επαφής. 

Ένα μαύρο παραμύθι, άλλοτε ανάλαφρο κι ελπιδοφόρο κι άλλοτε σκληρό και πνιγηρό, που βλέπει με κατανόηση και ζεστασιά τις παραφωνίες της ζωής, καθώς οι βασανισμένοι χαρακτήρες βρίσκουν διέξοδο για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και τελικά νόημα ύπαρξης, απελευθέρωση και λύτρωση. 

Γιατί είναι ανακουφιστικό να σε αγαπούν, ακόμα και για όσα δεν είσαι.