Γιάννης Τσίρος
«Ημέρα Κυρίου»
σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 
από 14 Οκτωβρίου στο Θέατρο Σταθμός

Όταν δεν τα ’χει κάποιος,
μπορεί να εξοργίζεται μ’ αυτούς που τα ’χουν.

Η παράσταση του καινούργιου έργου του Γιάννη Τσίρου (Έπαινος Κάρολος Κουν 2022) «Ημέρα Κυρίου», αφού ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, επαναλαμβάνεται για περιορισμένο αριθμό στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός. 

Ο χρόνος που διαδραματίζεται το έργο περιορίζεται στη διάρκεια μιας Κυριακής. Μιας αργίας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν αργούν όμως όλοι. Και όπως συμβαίνει και στη ζωή, κανένα από τα πρόσωπα του έργου δεν δικαιώνεται, και κανένα δεν κερδίζει τίποτα περισσότερο από ένα μικρό μερίδιο επίγνωσης. Μιας επίγνωσης όμως σημαντικής, για όλα αυτά που βιώνουμε, και κυρίως γι’ αυτά που έπονται. Μέσα από το γεμάτο χιούμορ, σασπένς και ποιητικές αιχμές ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα του Γιάννη Τσίρου («Άγριος Σπόρος», «Αξύριστα Πηγούνια») που σκηνοθέτησε ο Μάνος Καρατζογιάννης, ζωντανεύουν χαρακτήρες οικείοι που ξυπνούν στον καθένα μας υπαρξιακές αγωνίες, αδυναμίες και δυνατότητες, συμβιβασμούς και αντιστάσεις.

Σκηνοθετικό σημείωμα 
«Υπάρχει καμιά κοινωνία; Πού είναι να τη δω;» αναρωτιέται η Λούλα Αναγνωστάκη στο μονόπρακτό της «Ο ουρανός κατακόκκινος» (1998). Αυτήν την κοινωνία αναζητά, με αγωνία, το τελευταίο έργο του Γιάννη Τσίρου που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή με κύρια πρόσωπα ένα ζευγάρι καλοβαλμένων ανθρώπων και το υπηρετικό τους προσωπικό.Μια Κυριακή κάποια από τα πρόσωπα τουέργου θα παλέψουν για το δίκιο τους και κάποια θα τους «δικάσουν», στον εξωτερικό χώρο μιας πολυτελούς πισίνας σε ένα προάστιο της Αττικής.Όλοι θα έχουν δίκιο.Και όλοι έχουν άδικο.Όπως είθισται άλλωστε στη σύγχρονη κοινωνία.Σε κάθε κοινωνία που χάνει τον προσανατολισμό της. Στο τέλος της ημέρας θα έχει μείνει μόνο μια επίγνωση.Ένα μερίδιο έστω, για κάποιους μικρό, για άλλους μεγαλύτερο.Πάντοτε όμως εκ των υστέρων. Όπως συμβαίνει πάντοτε με όλες τις επιγνώσεις μας.
Μάνος Καρατζογιάννης

Έγραψαν για την «Ημέρα Κυρίου» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

Ο Μάνος Καρατζογιάννης κατάφερε με τη σκηνοθεσία του να αναδείξει το έργο του Τσίρου και να ζωντανέψει οικείους χαρακτήρες που τοποθετούν σε πρώτο πλάνο τις υπαρξιακές τους αγωνίες.
Το οξύ κριτικό πνεύμα του συγγραφέα είναι συνεχώς παρόν στη σκηνή και με τη διεισδυτική οπτική του σκηνοθέτη και τις ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο και η παράσταση καταφέρνει ένα από τα σπουδαιότερα που μπορεί να πετύχει το θέατρο: να προβληματίσει τον θεατή.

Γιώτα Δημητριάδη, TέχνεςPLUS, 20/03/2022
τέχνες PLUS - Είδα την «Ημέρα Κυρίου», σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη (texnes-plus.gr)

Μια παράσταση βουτηγμένη στην ειρωνεία και τη μισαλλοδοξία που δίνει έμφαση στις ασύνδετες κοινωνικές τάξεις. Ο λόγος του Γιάννη Τσίρου περνάει ανεμπόδιστα στο κοινό με τα υπαρξιακά ερωτήματα, το φόβο και την ανησυχία να επικρατούν στην ατμόσφαιρα.

Γιάννης Σεβαστίκογλου, Theaterstage, 22/03/2022
Είδαμε την παράσταση "Ημέρα Κυρίου" στο Θέατρο Σταθμός (theaterstage.blogspot.com)

Mια παράσταση, βαθιά τομή στο κοινωνικό σύνολο, από το Γιάννη Τσίρο, με μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη. Κάθε ατάκα του έργου είναι μια πληρωμένη απάντηση και χτύπημα στο σύστημα που έχει καταβροχθίσει κάποιους ανθρώπους ή τους έχει μεταβάλει σε άνευρα και χωρίς συναισθήματα μαλάκια, ενώ έχει εκφοβίσει, εκμηδενίσει και τελικά χρησιμοποιήσει άλλους. 

Μαρία Μαρή, Theatromania, 28/03/2022
Κριτική για την παράσταση "Ημέρα Κυρίου" - Θεατρομανία | Παραστάσεις, διαγωνισμοί, κριτικές (theatromania.gr)

Αν κάτι είναι μαγικό στην “Ημέρα Κυρίου” είναι όλες αυτές οι λεπτομέρειες που από μόνες τους φαντάζουν κοινότοπες αλλά στο σύνολό τους αποκτούν υπόσταση που συγκλονίζει. Το φαινομενικά λιτό σκηνικό για παράδειγμα που εν πρώτοις δεν εκπροσωπεί τη χλιδή του χώρου, στην πραγματικότητα αποκαλύπτει την αληθινή του φύση: αυτήν της φυλακής που το ζεύγος Ματθαίου έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους, ώστε να κρατήσουν έξω όλους τους άλλους αλλά και να επαναλαμβάνουν αυτήν την ποινή της καταναγκαστικής τους καθημερινότητας, στο πλάι αυτής της πισίνας στην οποία δεν μπαίνει ποτέ κανείς.
Και είναι εκεί που ανακαλύπτεις και το κρυφό μεγαλείο της σκηνοθεσίας του Μάνου Καρατζογιάννη, ο οποίος -όμοια με το σκηνικό- δεν ακολουθεί την πεπατημένη του φαίνεσθαι αλλά την οδό της αποκάλυψης (ίσως και με το “Α” κεφαλαίο). Ένα κείμενο που εύκολα θα ζητούσε ουρλιαχτά, ξεσπάσματα και κραυγές (φανταστείτε το “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” σε αθηναϊκό προάστιο, ας πούμε), ο Μάνος Καρατζογιάννης το διαβάζει ψιθυριστά, ψύχραιμα και μάλιστα με κάμποσες δόσεις ειρωνείας. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνει να ενισχύσει την ανησυχία για την οποία μίλησα νωρίτερα, να τονίσει το αμφίρροπο της ιστορίας αλλά και να πατήσει γκάζι ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεται, όταν τα πράγματα φαίνονται εκτός ελέγχου -όμως και πάλι χωρίς (περιττές) κραυγές.
Την ίδια στιγμή, διαβάζει και τους ήρωες του δράματος στην πραγματική τους υπόσταση, αποφεύγοντας τις ευκολίες και τους αφορισμούς. Και ο ίδιος ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται την Ημέρα Κυρίου ως ημέρα περισυλλογής, οπότε ακολουθεί μια σκηνοθετική ενδοσκόπηση που του επιτρέπει να συγχωρεί χωρίς να κρίνει. Σύμφωνα με τις Γραφές άλλωστε μόνο ο Κύριος μπορεί να κρίνει, κατά την Ημέρα του, τους αμαρτωλούς.

Μάνος Θηραίος, Urbanlife, 28/03/2022
Είδαμε την παράσταση | Ημέρα Κυρίου | UrbanLife.gr

Αυτό είναι το σύμπαν στο έργο του Γιάννη Τσίρου: ένα έργο που έχει ρυθμό, έχει σασπένς, χιούμορ, έκπληξη και τέσσερις διακριτούς χαρακτήρες που εκφράζουν –υπαινικτικά και χωρίς ίχνος διδακτισμού– αντιλήψεις και στάσεις ζωής, οι οποίες είναι ορατές ή κυρίαρχες γύρω μας. Δημιουργεί δηλαδή μια μικροκοινωνία, που παραπέμπει ευθέως στη μεγάλη εικόνα. Είναι ένα πλήρες έργο, παρότι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ακολουθεί το πλαίσιο που αγαπά ο Γιάννης Τσίρος στα έργα του. Ο Μάνος Καρατζογιάννης είχε αυτό το έργο ως αρχικό και βασικό υλικό και επέλεξε τέσσερις ηθοποιούς που λειτούργησαν πολύ καλά μεταξύ τους στη σκηνή, αλλά και αποτύπωσαν εύστοχα τους χαρακτήρες που κλήθηκαν να υποδυθούν. Σε πολύ καλή στιγμή και ο Μάξιμος Μουμούρης και η Φαίη Ξυλά, ενώ ενδιαφέρουσες ήταν οι ερμηνείες των δύο νεότερων ηθοποιών (Αναστασία Παντούση, στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση, και Βασίλης Αθανασόπουλος)
Όλγα Σελλά, Athens voice, 11/04/2022
«Ημέρα κυρίου» και «Επαρχία»: Δύο διαφορετικοί κόσμοι της ελληνικής κοινωνίας | Athens Voice

Η παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη που μας συστήνει το έργο είναι καλοδουλεμένη και έχει ωραία διανομή, κυρίως στον τρόπο με τον οποίο οι ηθοποιοί συλλαμβάνουν τέσσερα πρόσωπα που το καθένα για δικούς του λόγους διατηρούν μια ψύχραιμη, κάποτε ψυχρή, επιφάνεια, κάτω από την οποία σιγοβράζουν πολλά.
Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα, 14/04//2022
Ημέρα Κυρίου - Κριτική - Athinorama.gr

Μία Κυριακή, «ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ», είναι αρκετή για δικαίωση; H παράσταση, καλοκουρδισμένη, ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, αγγίζοντας ευαίσθητα θέματα, τα οποία ακολουθούν τον θεατή, όταν τα φώτα σβήνουν.
Ντίνα Καρρά, onlytheater, 16/04/2022
«ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ» | Κριτική | OnlyTheater - Onlytheater

 Η ευφυής παρέμβαση του Μάνου Καρατζογιάννη στο στήσιμο των χαρακτήρων αναδεικνύει τα αναπάντητα ερωτήματα του κειμένου. Ο σκηνοθέτης σέβεται, έτσι, την πρόθεση του συγγραφέα να παραμείνουν αυτά τα σημεία σκοτεινά ώστε να διαγραφεί ένα μέλλον ακόμη πιο ζοφερό.
Νίκος Ξένιος, Bookpress, 25/04/2022
«Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» και «Ημέρα Κυρίου»: Δύο σημαντικές παραστάσεις (bookpress.gr)

Στην «Ημέρα Κυρίου» το σύμπαν που δημιουργεί ο Γιάννης Τσίρος αποτελεί μια καθαρή μικρογραφία της κοινωνίας που οδηγεί στη μεγάλη εικόνα. Με αυτό το συμπαγές υλικό στα χέρια του ο Μάνος Καρατζογιάννης έστησε μια καθαρή, σχεδόν μαθηματικής ακρίβειας, παράσταση, όπου κάθε ήρωας υπερασπίζεται αυτό που είναι με ειλικρίνεια. Αφήνοντας τις ρωγμές τους να διαφανούν, τα τέσσερα πρόσωπα του έργου δεν αργούν να αποκαλυφθούν, να δείξουν, τις εμμονές, τις πληγές, τα βαρίδιά τους. Παράλληλα, στην ατμόσφαιρα γεννιέται ο φόβος και μια υποβόσκουσα απειλή που δεν διαλύεται, καθώς οι ήρωες αρχίζουν να νιώθουν την ανασφάλεια για τον άλλον. Με εξαιρετική λεπτότητα ο Καρατζογιάννης οδηγεί τους ηθοποιούς του σε μια υπαινικτική αλλά ουσιαστική καταβύθιση, σε ένα «εντός» που αποκαλύπτει χωρίς να ξεγυμνώνει. Κι όσο η απειλή, η ενοχή, η αμφισβήτηση του άλλου, ο φόβος και η τιμωρία μοιάζουν να αιωρούνται, τόσο τα πρόσωπα προσπαθούν να κρύψουν τα μυστικά και τα ψέματα. Υπάρχει ένας διάχυτος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τις αντιφάσεις των ηρώων και τις απόψεις τους για την ίδια την κοινωνία. Κι όπως εύλογα θυμίζει ο σκηνοθέτης στο προλογικό του σημείωμα, δανειζόμενος τη φράση της Λούλας Αναγνωστάκη «Υπάρχει καμιά κοινωνία; Που είναι να τη δω;» («Ο ουρανός κατακόκκινος», 1998), το έργο του Τσίρου έρχεται να υπογραμμίσει αυτήν την παρουσία – απουσία.
Οι τέσσερις ηθοποιοί, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, αποτελούν έναν συμπαγή θίασο που υπηρετεί με ακρίβεια τη σκηνοθετική γραμμή και μαζί το ίδιο το έργο.
Ο Μάξιμος Μουμούρης, διακρίνεται για την ακρίβεια της ερμηνείας του, κάτι που υποστηρίζεται και από την ίδια τη φυσιογνωμία του. Δίπλα του η Φαίη Ξυλά καταφέρνει να ξεπεράσει τα υποκριτικά της πλαίσια. Το ζευγάρι των νεότερων ηθοποιών, ο Βασίλης Αθανασόπουλος και η Αναστασία Παντούση, ξεκινούν με θετικό τρόπο τη θεατρική τους πορεία.
Η «Ημέρα Κυρίου» είναι μια παράσταση που χτίζεται βήμα βήμα για να βρει τελικά το στόχο της, έναν στόχο που αφορά όλους μας.

Μυρτώ Λοβέρδου, ΤΑ ΝΕΑ, 26/04/2022
Ο στόχος και η απειλή - ΤΑ ΝΕΑ (tanea.gr)

Ο Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί με ψυχραιμία, γνώση, αισθαντικότητα, με θαυμαστή ακρίβεια για να δοθούν όλα στις σωστές δόσεις ώστε να λάμψουν τα νοήματα, με αυτό το σημαντικό έργο του Γιάννη Τσίρου, καθρέφτη της ελληνικής κοινωνίας που προφητικά και προειδοποιητικά κυοφορεί και όλα τα δεινά που έρχονται, που φαίνεται ότι έχουν και συνέχεια και εξέλιξη, επιτυγχάνει μια εκπληκτική παράσταση καθώς δίνει τον κατάλληλο τόνο και ρυθμό του υπαρξιακού θρίλερ στο έργο, χωρίς να το κάνει σε καμμία στιγμή να εκπέσει σε υπόθεση αστυνομικού χαρακτήρα. Οι ήρωες κινούνται σαν υπνωτισμένοι. Βουλιάζουν. Σαν τρόφιμοι ψυχιατρείου σε καταστολή, μπουκωμένοι με χάπια και αυταπάτες και σκέψεις που μετακινούν την αλήθεια και τους κάνουν να ξεχνούν. Μα κάτι τους τρώει και ξαναγυρνούν. Κάθε φορά σαν να γνωρίζουν το αμάρτημά τους, αμετανόητοι, ενοχικοί ξαναγυρνούν, όλοι ξαναγυρνούν σαν την Ιουλία που κάθε φορά ψάχνει τον αθώο και απείθαρχο εαυτό της σε κάθε επόμενη οικιακή βοηθό, παρόλο που στο τέλος θα την εκδιώξει πάλι, γιατί δεν χωρά. 
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι υποδειγματικές.

Αλέξης Κανατάς, 1/05/2022
Alexis Kanatas | Facebook

Καλοδουλεμένη η ομάδα των ηθοποιών, υποστηρίζουν εντελώς τον πυρήνα του προβληματισμού του Γιάννη Τσίρου. Με τη σκηνοθετική ενορχήστρωση του Μάνου Καρατζογιάννη, η σκηνική πράξη βρίσκει το στόχο της, με ισορροπία ανάμεσα στο λυρικό και το ρεαλιστικό στοιχείο. Λόγος, έκφραση, κίνηση ομονοούντα, ενδύουν το έργο με το μανδύα των ανατροπών, των εκπλήξεων και ενός έξυπνου χιούμορ με φιλοσοφικές νύξεις.
Ζωή Τόλη, enetpress. 2/05/2022
Είδαμε την «Ημέρα Κυρίου» του Γιάννη Τσίρου, στο θέατρο Σταθμός | Enetpress