Η υπόθεση βιασμού Suryanelli αναφέρεται σε μια υπόθεση απαγωγής και επακόλουθου βιασμού μιας 16χρονης μαθήτριας από το Suryanelli της Κεράλα της Ινδίας το 1996.

Το κορίτσι φέρεται να παρασύρθηκε με την υπόσχεση γάμου στις 16 Ιανουαρίου 1996 και απήχθη. Η ανήλικη κοπέλα βιάστηκε από 37 από τους 42 κατηγορούμενους, σε διάστημα 40 ημερών. Οι υπόλοιποι 5 απλά βοήθησαν ή συγκάλυψαν το έγκλημα.

Η ιστορία της μαθήτριας από την Ινδία

Στις 16 Ιανουαρίου 1996, ένα 16χρονο κορίτσι (αρχικά αναφέρθηκε ως 15), από το χωριό Suryanelli στην περιοχή Idukki, εξαφανίστηκε από τον ξενώνα της. Η οικογένεια είχε έρθει στο Suryanelli επειδή ο πατέρας, υπάλληλος του Τμήματος Τηλεπικοινωνιών, είχε αποσπαστεί εκεί. Το κορίτσι ζούσε στον ξενώνα του Little Flower Convent School στο Munnar, όπου ήταν μαθήτρια. Ο πατέρας της ανέφερε την εξαφάνισή της, αλλά παρά την έρευνα της αστυνομίας δε βρέθηκε. Το κορίτσι επανεμφανίστηκε μετά από 40 ημέρες στις 26 Φεβρουαρίου 1996 στο χώρο εργασίας του πατέρα της. Την επόμενη μέρα η απαγωγή και ο βιασμός της αναφέρθηκε στην αστυνομία.

Η κοπέλα που δε μάθαμε ποτέ το όνομά της, είχε παρασυρθεί από το σχολείο της στο Munnar από έναν οδηγό λεωφορείου που ονομαζόταν Raju, ο οποίος την εκβίασε. Ο Raju, στη συνέχεια, την είχε παραδώσει σε μια γυναίκα που λεγόταν Usha, η οποία προσποιήθηκε ότι ήταν συνεπιβάτης στο λεωφορείο. Η Usha την είχε περάσει στον Dharmarajan, ο οποίος την πήγε σε ένα κοντινό οίκημα και τη βίασε. Όταν ο πατέρας της κοπέλας έμαθε για την εμπλοκή του Raju, ενημέρωσε αμέσως την αστυνομία, αλλά η αστυνομία συνέλαβε και άφησε ελεύθερο τον Raju χωρίς να τον ανακρίνει. Έτσι χάθηκε και η τελευταία ευκαιρία να σωθεί το παιδί. Τις επόμενες 40 ημέρες, το κορίτσι μεταφέρθηκε από οικία σε οικία κι από πόλη σε πόλη. Βιάστηκε 67 φορές, μερικές φορές από έναν μόνο δράστη, μερικές φορές από δύο ταυτόχρονα. Μετά από 40 μέρες, όταν επέστρεψε, πρησμένη, χτυπημένη και εξουθενωμένη, στο ταχυδρομείο όπου δούλευε ο πατέρας της, δεν μπορούσε καν να την αναγνωρίσει.

Το κορίτσι εξετάστηκε από τον V. K. Bhaskaran (ένας από τους μάρτυρες κατηγορίας), γυναικολόγο στο Κυβερνητικό Νοσοκομείο Taluk, Adimali, στις 28 Φεβρουαρίου 1996. Σημείωσε ότι η κολπική εξέταση ήταν επώδυνη και το αιδοίο ήταν οιδηματώδες. Ο γιατρός, κατά τη διάρκεια της δίκης το 2002, δήλωσε ότι το θύμα είχε υποβληθεί σε «βίαιες σεξουαλικές πράξεις». Υπήρχε μόλυνση. Ο γιατρός είπε ότι η επαφή θα ήταν επώδυνη, αν γινόταν κατά τη διάρκεια της μόλυνσης. Είπε ότι το τοίχωμα του κόλπου δεν είχε τραύματα. (Η βίαιη επαφή μπορεί να οδηγήσει σε ρήξεις.) Πρόσθεσε, ότι δεν υπήρχε κανένα σημάδι ή ένδειξη αντίστασης. Ωστόσο, ο γιατρός δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο βιασμού, δηλώνοντας: «Αν, όπως δήλωσε το θύμα, βιάστηκε μετά από απειλή και εκφοβισμό, τότε δε θα υπήρχε κανένα σημάδι αντίστασης στο σώμα της». Η μόλυνση, η φλεγμονή, τα έλκη και τα δάκρυα, σε συνδυασμό με την ορατή αγωνία του θύματος, σήμαιναν ξεκάθαρα ένα πράγμα: βία. Επιπρόσθετα, επεσήμανε ότι οι μώλωπες ή οι εκδορές που εμφανίζονταν τις πρώτες ημέρες θα είχαν επουλωθεί μέχρι το τέλος της διαδικασίας, δεδομένου του χρονικού πλαισίου.

Η αστυνομία κατονόμασε αρχικά 42 άτομα ως κατηγορούμενους και 40 από αυτούς βρέθηκαν μέχρι το 1999. Η λίστα περιελάμβανε πολιτικούς και άλλα εξέχοντα πρόσωπα. 

Η συνεχείς δίκες

2000-2002 :Αρχικές καταδίκες

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2000, το Ειδικό Δικαστήριο στο Kottayam έκρινε ένοχους 35 από τους 39 κατηγορούμενους και τέσσερις αθωώθηκαν. Ανάμεσα στους καταδικασθέντες ήταν και τρεις γυναίκες. Ένας από τους κατηγορούμενους είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια της δίκης και δύο εξακολουθούσαν να διαφεύγουν. Η ετυμηγορία ήταν 356 σελίδες. Το δικαστήριο επέκρινε τον χειρισμό της υπόθεσης από την αστυνομία στα αρχικά στάδια και την προσπάθειά της να θωρακίσει τους κατηγορούμενους.

Η δίκη του Dharmarajan

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2000, ο Dharmarajan συνελήφθη από την Karnataka. Είχε δραπετεύσει για 4 χρόνια. Το 2002 ξεκίνησε η δίκη του κύριου κατηγορούμενου, Dharmarajan. Το δικαστήριο υπό την προεδρία του P. Chandrasekhara Pillai τον έκρινε ένοχο για πολλές κατηγορίες συμπεριλαμβανομένου ομαδικού βιασμού και απαγωγής στις 10 Ιουλίου 2002. Το δικαστήριο είπε ότι ως δικηγόρος γνώριζε τις συνέπειες των πράξεών του και τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη στις 12 Ιουλίου 2002 από τον δικαστή V. Chandrasekharan Nair

Ο Dharmarajan είχε καταθέσει έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κεράλα, αλλά απορρίφθηκε στις 13 Ιουνίου 2002. Αφού έλαβε την ποινή του, ο Dharmarajan εξέτισε μόνο ένα μικρό μέρος της ποινής του. Είχε σταλεί στην Κεντρική Φυλακή, Poojappura στις 13 Ιουλίου 2002 και στις 25 Οκτωβρίου 2002 είχε αποφυλακιστεί με εγγύηση. Μετά από αυτό εξαφανίστηκε. Η αστυνομία δεν μπόρεσε να τον εντοπίσει και το 2010 το ένταλμα αποσύρθηκε.

2005-2007 Αθωωτικές αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου της Κεράλα

Στις 20 Ιανουαρίου 2005, ένα τμήμα του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κεράλα, αποτελούμενο από τους δικαστές K. A. Abdul Gafoor και R. Basant, ανέτρεψε την ετυμηγορία του κατώτερου δικαστηρίου και αθώωσε 35 από τους 36 κατηγορούμενους λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Η ποινή του Dharmarajan μειώθηκε από ισόβια κάθειρξη σε 5 χρόνια. Το δικαστήριο αποφάσισε ότι οι δηλώσεις της δεν μπορούν να θεωρηθούν ως αλήθεια ελλείψει συνεργαζόμενων αποδεικτικών στοιχείων, καθώς είχε κριθεί αναξιόπιστη.

Τα επιχειρήματα της υπεράσπισης

Η υπεράσπιση είχε επισημάνει ότι μια κοπέλα είχε σπαταλήσει τις αμοιβές του ξενώνα για άλλους σκοπούς και είχε παραδεχτεί ότι έβαλε ενέχυρο τα κοσμήματά της, την 1η Ιανουαρίου 1996, εβδομάδες πριν εξαφανιστεί. Η υπεράσπιση είπε ότι δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία ότι είχε αντισταθεί ή ότι δεν είχε συναινέσει στις πράξεις. Έτσι, ο βιασμός δεν μπορούσε να αποδειχθεί. Ο μόνος άλλος αξιόλογος μάρτυρας, εκτός από το θύμα, ήταν ο κατηγορούμενος #42 που είχε προφυλακιστεί. Είχε μετατραπεί σε μάρτυρα κατηγορίας. Η υπεράσπιση κάλεσε το θύμα να κριθεί αναξιόπιστο επικαλούμενη προηγούμενες υποθέσεις.

Η φρικιαστική ιστορία συνεχίζεται ως σήμερα

Η ιατρική έκθεση του Δρ VK Bhaskaran — της γυναικολόγου στο Κυβερνητικό Νοσοκομείο Adimaali Taluk, ο οποίος πραγματοποίησε την ιατρική της εξέταση στις 28 Φεβρουαρίου 1996 — αναφέρει: «…κοψίματα και μώλωπες σε όλο το σώμα. Σημάδια από δαγκώματα και ουλές από τραύματα όπου την είχαν χτυπήσει. Τα τραύματα στα ιδιωτικά της μέρη είχαν γίνει σοβαρά τραύματα λόγω βακτηριακών λοιμώξεων. Ήταν τόσο άσχημα που πύον και αίμα ξεχύθηκε από τις πληγές όταν τα άγγιξαν. Η μόλυνση στη μήτρα είναι τόσο σοβαρή που δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει παιδί. Τα σωματικά υγρά είχαν διογκώσει το σώμα της πολλά σημεία, ενώ ο λαιμός της ήταν γεμάτος ουλές...» Η οργή και η απόγνωση που ένιωσαν οι γονείς της βλέποντάς την σε αυτή την κατάσταση, πυροδότησε τον δικαστικό αγώνα που κράτησε 19 χρόνια. Παρόλο που η αστυνομία και οι συγγενείς συμβούλεψαν τον πατέρα να αποσύρει την καταγγελία του από το αστυνομικό τμήμα του Munnar, οι γονείς ήταν σταθεροί στη μάχη τους. Ήταν ανένδοτοι ότι οι ένοχοι έπρεπε να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, ώστε κανένα άλλο παιδί να μην έχει την ίδια τύχη. Όλοι είπαν ότι έθεταν σε κίνδυνο το μέλλον τους και τις προοπτικές της μεγαλύτερης κόρης τους.

Τον Απρίλιο του 2014, το High Court Division Bench έδωσε νέα ακρόαση για την υπόθεση μετά από εννέα χρόνια, αποφασίζοντας ότι το θύμα δεν ήταν παρεκκλίνουσα ή παιδί-πόρνη. Το Δικαστήριο έκρινε ότι ένα κορίτσι 16 ετών δε θα έκανε sex με άτομα της ηλικίας του πατέρα της λόγω λαγνείας. Το δικαστήριο καταδίκασε 15 από τους κατηγορούμενους σε αυστηρή φυλάκιση επτά ετών για βιασμό. Έξι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια αυστηρή φυλάκιση για ομαδικό βιασμό.

Στις 17 Φεβρουαρίου 2015, ο K. Sudhakaran, ηγέτης του INC, είπε ότι όσοι γνώριζαν το ιστορικό της υπόθεσης του κοριτσιού θα γνώριζαν ότι είχε πολλές πιθανότητες να δραπετεύσει, αλλά έμεινε πίσω. Είπε επίσης ότι κυκλοφορούσε «ως ιερόδουλη, βγάζοντας χρήματα και δεχόμενη δώρα». Πρόσθεσε αργότερα ότι η πορνεία είναι διαφορετική από τον βιασμό. Η δήλωση προσέλκυσε έντονη κριτική από πολιτικά κόμματα και ομάδες γυναικών

Το θύμα και η οικογένειά της μέχρι σήμερα αντιμετωπίζουν χλευασμό και ρατσισμό από τους γύρω τους. Έχουν αλλάξει δύο σπίτια, ενώ το ίδιο το θύμα δούλευε στις πωλήσεις μεγάλης εταιρείας και αντιμετώπισε κατηγορίες για πλαστογραφία (οι οποίες τελικά αποσύρθηκαν). Στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε δημόσια πριν από 9 χρόνια, δήλωσε ότι δεν πηγαίνει πλέον σε κοινωνικές εκδηλώσεις και ότι παντού αντιμετωπίζεται εχθρικά.