Η Γειτονιά με τις περισσότερες συμμετοχές σε δελτία ειδήσεων, η γειτονιά με την πιο χιπστερική λαϊκή αγορά και η γειτονιά που κάποιοι θα ήθελαν πολύ να μένουν και άλλοι δε θα πήγαιναν με τίποτα! Αλήθεια, πώς είναι να μένεις στα Εξάρχεια; Η Κλέλια, Η Ευγενία και η Αννα απαντούν τις ερωτήσεις μας!

Η Κλέλια, Η Ευγενία και η Αννα είναι τρεις γυναίκες που διάλεξαν να ζουν στα Εξάρχεια! Έχουν τα αγαπημένα τους στέκια, λατρεύουν τη ζωή σε αυτή τη γειτονιά και έχουν άποψη για όλα! Για τους γείτονες τους, για το μετρό και για πολλά ακόμα θέματα!

Έκανα μια μικρή κουβέντα και με τις τρεις ξεχωριστά και πάνω κάτω τις ρώτησα τα ίδια πράγματα. Τι τους λείπει από τη γειτονιά, τι θέλουν να αλλάξουν και άλλα τέτοια! Οι πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις είναι παρακάτω και αξίζει να τις διαβάσετε. Θα πάρετε μια μικρή δόση από τη ζωή σε αυτή την παρεξηγημένη γειτονιά αλλα και άπειρα urban vibes! 

Kλέλια Φατούρου ή αλλιώς Curly Lue

Είναι περήφανη κάτοικος τα τελευταία 3 χρόνια. Ήρθε ως ερωτική μετανάστρια από ένα προάστιο της Αθήνας και δεν είχε ιδέα πώς είναι να ζεις στο κέντρο.

«Αν ήταν στο χέρι μου, μπορεί και να μην έμενα ποτέ, πράγμα που θα ήταν τεράστιο λάθος, καθώς τα Εξάρχεια είναι ένα υπέροχο σημείο της πόλης, που διατηρεί αναλλοίωτη την έννοια της γειτονιάς» μου λέει, και τη ρωτάω τι είναι τα Εξάρχεια για εκείνη: 

«Τα Εξάρχεια είναι τόσα πολλά πράγματα για εμένα. Σπίτι, αγάπη, άνθρωποι που σου λένε καλημέρα κι ας μην τους ξέρεις πολύ καλά, η λαϊκή της Καλλιδρομίου τα Σάββατα, τα φρέσκα λουλούδια από το ανθοπωλείο στην Αραχώβης, οι φωνούλες και τα τσουγκρίσματα από τα μαγαζιά της Βαλτετσίου, το μέρος που ανυπομονώ να γυρίσω όταν ταξιδεύω». 

Θέλω να μάθω τα στέκια της και τη ρωτάω να μου πει, που πάει για φαγητό, καφέ και ποτό και τι της λείπει από τη γειτονιά αυτή. 

«Αχ, πώς να ξεχωρίσω ένα μαγαζί. Ας προσπαθήσω. Για φαγητό, αγαπώ τον Τσέλιγκα για τα κεφτεδάκια του και τη Ροζαλία για τα μαγειρευτά, όταν δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι. Για καφέ και brunch, την αγαπημένη μου Σουσουράδα (αν και κάνει και πολύ καλό φαγητό) και για ποτό τη διαχρονική και ρομαντική Ίντριγκα, όπως και το Luxus για τα φοβερά κοκτέιλ του. Αν μιλάμε για γλυκό, η λέξη κλειδί είναι οι Αφοί Ασημακόπουλοι. Κοκάκια, ταρτάκια, τούρτες παγωτό αλλά και φανταστικά shortbread cookies». 

«Δεν μου λείπει τίποτα από τη γειτονιά μου. Έχει ανθρώπους που σέβονται τους συνανθρώπους τους και τα ζώα, μαγαζιά που είναι μαγνήτης για όλη την πόλη και ομορφιά σε σημεία που δεν περιμένεις να δεις. Δεν πάω πουθενά, πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω». 

Η κρίσιμη ερώτηση για το μετρό, έρχεται στην κουβέντα. Αλήθεια Κλέλια, ποια η άποψή σου για το μετρό; 

«Δεν θέλω καθόλου να φτιαχτεί το μετρό, για έναν και μόνο λόγο. Γιατί πιστεύω ότι τα Εξάρχεια θα χάσουν αυτή την αίσθηση της γειτονιάς, της ηρεμίας που θα βρεις τα πρωινά και τα απογεύματα του Σαββάτου και επειδή θα αυξηθούν (κι άλλο) τα ενοίκια». 

Ευγενία Δελιαλή ή αλλιώς Bonecaki

Ξεκινάει να μου λεει, πως ήρθε στα Εξάρχεια «Είμαι από την Θεσσαλονίκη και ήρθα να μείνω στην Αθήνα το 2004 ως εpωτικός μετανάστης, με κύριο στόχο όμως να χορέψω και να παίξω στο θέατρο και τον κινηματογράφο μια και στην Αθήνα οι ευκαιρίες θα ήταν περισσότερες. Όταν έψαχνα για σπίτι δεν κοίταξα σε καμία άλλη περιοχή πέρα από τα Εξάρχεια! Ίσως γιατί στη Θεσσαλονίκη μεγάλωσα στην πλατεία Ναυαρίνου, οπότε όλα μου φαίνονταν οικεία στα Εξάρχεια. Ο κόσμος, η αίσθηση της γειτονιάς, της αλληλεγγύης ακόμα και η ελαφριά παραβατικότητα μου ήταν γνώριμα!».

Ένιωθε σαν στο σπίτι της, μου λέει, με μεγάλο ατού ότι έχει τριγύρω θέατρα και σινεμά που δεν μπορώ να ζήσει χωρίς αυτά! Θέλω να μάθω τι είναι για εκείνη αυτή η Γειτονιά και κάνω την ερώτηση. Παίρνω την εξής απάντηση: 

«Για εμένα τα Εξάρχεια είναι η καλύτερη γειτονιά του κόσμου ΜΟΥ! Εδώ που μένω, που χαζεύω τον κόσμο από το μπαλκόνι, που αγοράζω τα λουλούδια μου από τη Λαϊκή της Καλλιδρομίου, αλλά κυρίως είναι το μέρος που οποιαδήποτε ώρα της ημέρας μπορώ να περπατήσω και να συναντήσω φίλους και γνωστούς, και να αισθανθώ ότι δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιώθουν και σκέφτονται όπως εγώ, έτοιμοι να μοιραστούμε στιγμές, να γελάσουμε, να διαφωνήσουμε, να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο από αυτό τον βρίσκουμε κάθε πρωί».

Πού τριγυρνάει η Ευγενία στα Εξάρχεια; Ρωτάω να μάθω τα αγαπημένα της στέκια. 

«Τριγυρίζω σε όλα τα μαγαζιά της γειτονιάς γιατί παντού υπάρχουν άνθρωποι που θέλω να στηρίξω με την παρουσία μου, αλλά πάντα θα επιστρέφω στη Σουσουράδα για τη μοναδική της ατμόσφαιρα και γιατί δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ σε γεύσεις και ποιότητα! Να πάτε όλοι να δοκιμάσετε Λαυράκι με κους κους, αλλά παρακαλώ να αφήνετε πάντα μια μερίδα και για εμένα!».

Κάνω και την ερώτηση για το μετρό. Το θέλει στη γειτονιά της; Πως βλέπει αυτήν την προσθήκη; «Δεν έχω πρόβλημα με το Μετρό, έχω φίλους που χρησιμοποιούν το Μετρό, απλά δεν θέλω να προκαλεί και να έρχεται να καταπατήσει τη μοναδική πλατεία της γειτονιάς μου, κόβοντας τα λιγοστά δέντρα, αλλοιώνοντας και την αισθητική αλλά και τον ιστορικό της χαρακτήρα. Υπάρχει εναλλακτική λύση για αυτόν τον σταθμό του Μετρό, η περιοχή της Τοσίτσα όμως φαίνεται ότι η άτυπη κόντρα της εξουσίας με τη γειτονιά είναι πολύ ισχυρή ώστε να σεβαστούν την επιθυμία των ανθρώπων που μένουν πραγματικά εδώ!».

Τελευταία μου ερώτηση, αν θα άλλαζε κάτι στη γειτονιά και αν υπάρχει κάτι που δεν της αρέσει: 

Αννα Τρύμπαλη ή αλλιώς Αnnweirdo

H Αννα είχε παιδικό της όνειρο να μείνει στην Καλλιδρομίου. Φωτογραφίες που της είχαν δείξει οι γονείς της, με τις πορτοκαλί ομπρέλες και της είχαν εντυπωθεί στο μυαλό ήταν και ο βασικότερος λόγος που την έφερε εδώ! «Πάντα το ήθελα, πάντα το φοβόμουν. Έτσι, λίγο πριν κλείσω τα 33 μου χρόνια πήρα την πιο δύσκολη, όμορφη και σοφή απόφαση στη ζωή μου. Έπιασα σπίτι στον δρόμο που ονειρευόμουν, στην Καλλιδρομίου».

«Από τον πρώτο καιρό το πρόσωπο που θυμάμαι πιο έντονα είναι ο Ηλίας που δουλεύει στο parking κοντά στο σπίτι μου. Με υποδέχτηκε στη γειτονιά, μου κρατούσε φρούτα από τη λαϊκή, άκουγε τα νέα της ημέρας μου κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά. Ήταν η ζεστασιά αυτού του ανθρώπου που δε θα ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι ακόμη τον πρώτο καφέ που ήπια στο καφενείο Ναυαρίνου μόλις υπέγραψα τα συμβόλαια του σπιτιού. Τα πρώτα λουλούδια που αγόρασα από τη λαϊκή.
Τις πρώτες βόλτες με την Σόγια στο λόφο του Στρέφη και πόσο είχα ενθουσιαστεί που σε δευτερόλεπτα από το σπίτι ήμασταν μέσα σε αυτόν τον μικρό Παράδεισο».

Θέλω να μάθω, τι είναι για εκείνη τα Εξάρχεια. Μου λέει το εξής εντυπωσιακό: 

«Για μένα τα Εξάρχεια είναι η γειτονιά που ποτέ δεν είχα.Είναι το σπίτι που επέλεξα. Είναι η ενηλικίωση μου.Είναι Σάββατο πρωί ραντεβού στη λαϊκή και μετά καφέ στην Καλλιδρομίου, τραπέζια στον ήλιο και βόλτα με φίλους».

Αγαπημένο μέρος για φαγητό, ποτό, καφέ και γλυκό!

Φαγητό, μεζέδες στο Frumel και ροζέ κρασί σε χαμηλά ποτήρια. Ποτό στο Αλεξανδρινό. Ατμόσφαιρα σαν από ταινία, γνώριμα πρόσωπα και ιστορίες μια καθημερινή απόγευμα μετά τη δουλειά. Για πιο αργά και πιο χειμώνα υπάρχει πάντα το Santarosa. Καφέ στο χέρι από το The Coffee Tree βιαστικά πριν τη δουλειά.
Καφέ το απόγευμα στο Zinc που μετά γίνεται ποτό και μετά και άλλο ποτό!
Για γλυκό είναι πληρωμένη η απάντηση που θα δώσω.
Κάθε πρωί, ανοίγοντας τα παράθυρα εισβάλλουν τόσο όμορφα στο σπίτι μου οι μυρωδιές από το Πορτατίφ που δεν θα μπορούσα να μην το επιλέξω. Η ζεστή σοκολάτα και το λιωμένο βούτυρο μού έχουν εντυπωθεί στη μνήμη!

Κάνω και εδώ την κρίσιμη ερώτηση για το Μετρό. Η απάντηση που παίρνω είναι η εξής: «Το μετρό θα ήταν πολύ χρήσιμο για μένα αλλά αν με ρωτάς, καθόλου δεν θα το ήθελα. Δεν θα το επέλεγα. Μετακόμισα εδώ γνωρίζοντας πως η περιοχή δεν έχει πρόσβαση σε κάποιο σταθμό. Δεν με πείραξε. Αυτό την κάνει και τη γειτονιά που είναι. Ή μάλλον που ήταν, μέχρι πρόσφατα».

Τι σου λείπει από τη γειτονιά και τι θα ήθελες να αλλάξει;

Μου λείπει η πλατεία χωρίς αστυνόμευση. Μου λείπει ο λόφος Στρέφη χωρίς τις διμοιρίες.Αυτά μου λείπουν και θα ήθελα να αλλάξω.

Λατρεύω την πολυπολιτισμικότητα που έχει αυτή η περιοχή. Τα Εξάρχεια έχουν μια δική τους ενέργεια. Αγαπώ που είναι το μικρό μας χωριό και ό,τι θελήσουμε το έχει.
Που ο κόσμος είναι γλυκός, ευγενικός και χαμογελάει. Στεναχωριέμαι που αυτό θα το χάσουμε εν μέρει αλλά ακόμη κι έτσι, τα Εξάρχεια δε θα καταφέρουν να μας τα πάρουν.