Όπου και αν ακούτε σήμερα μουσική, θα έχετε προσέξει ότι η πλειονότητα των τραγουδιών κρατά περίπου 3 λεπτά.

Το «έθιμο» ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν οι δίσκοι από σελάκ έκαναν την εμφάνισή τους στην αγορά. Οι ρυθμοί με τους οποίους περιστρέφονταν οι δίσκοι αυτοί διέφεραν, αλλά οι 78 στροφές ανά λεπτό (RPM) έγιναν γρήγορα ο κανόνας. Τα πιο δημοφιλή μεγέθη δίσκων ήταν 10 ίντσες - που μπορούσαν να χωρέσουν περίπου τρία λεπτά μουσικής ανά πλευρά - και 12 ίντσες, που χωρούσαν περίπου τέσσερα έως πέντε λεπτά ανά πλευρά.

Έτσι, για να μπορεί να παίζεται η μουσική τους στο ραδιόφωνο και να δώσουν κίνητρο στο κοινό να την αγοράσει, οι καλλιτέχνες έπρεπε να προσαρμοστούν μέσα σε αυτά τα χρονικά όρια.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, έκαναν την εμφάνισή τους οι δίσκοι 45 στροφών, που ήταν πιο φθηνοί στην παραγωγή τους και φτιαγμένοι από βινύλιο. Αυτοί οι δίσκοι δεν μπορούσαν να χωρέσουν πολλά περισσότερα από τρία λεπτά σε κάθε πλευρά τους. Τα LP (Long Play) κυκλοφόρησαν και αυτά λίγο αργότερα, αλλά ήταν πολύ πιο εύκολο για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς να παίζουν ένα τραγούδι από 45αρηδες δίσκους.

Μπορεί λοιπόν τα τρία λεπτά να ξεκίνησαν με τους δίσκους 78 στροφών, αλλά οι δίσκοι 45 στροφών το μετέτρεψαν σε αναγκαιότητα. Φυσικά υπήρχαν και εξαιρέσεις στον κανόνα. Το πασίγνωστο τραγούδι του Bob Dylan «Like a Rolling Stone» που κρατά πάνω από 6 λεπτά, έγινε μια αναπάντεχη (λόγω διάρκειας) επιτυχία στα ραδιόφωνα, με τους ακροατές να ζητούν το full version. Υπήρξαν και φορές, όπως με το τραγούδι του David Bowie «Heroes», που οι καλλιτέχνες έκαναν το λεγόμενο radio edit, όπου έκοβαν σημεία του τραγουδιού για να παιχτεί πιο εύκολα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αν ήθελες όλα τα έξι λεπτά, θα έπρεπε να αγοράσεις τον δίσκο.

Και παρόλο που η τεχνολογία έκανε τεράστια βήματα και στη μουσική, με τις κασέτες και τα CD, το τρίλεπτο για τα τραγούδια έμεινε σαν κανόνας για τα περισσότερα pop τραγούδια. Αυτό συνέβη γιατί οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μπορούσαν να συμπεριλάβουν περισσότερες διαφημίσεις στο πρόγραμμα τους, αν τα τραγούδια ήταν σύντομα.

Οι εταιρείες παραγωγής τα προτιμούσαν επίσης, αφού τα μεγαλύτερα τραγούδια δεν σήμαιναν απαραίτητα και μεγαλύτερα έσοδα. Είναι επίσης πιθανό ότι οι ακροατές της pop μουσικής να προτιμούν απλώς τη συντομία. Άλλωστε, αυτό είναι που έμαθαν να περιμένουν. Όπως είπε ο Thomas Tierney, διευθυντής της Sony Music Archives Library, στο Mashable, «είναι ενσωματωμένο στο DNA μας».

Η σημερινή πιο ψηφιακή εποχή είναι πιο ευνοϊκή για μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια. Δεν υπάρχουν τόσοι περιορισμοί, όπως το μέγεθος ενός δίσκου, ενώ με πολλά μέσα και ανθρώπους να μπορούν να αναπαράγουν μουσική, τα ραδιόφωνα δεν είναι το μόνο μέσο με το οποίο οι μουσικοί θα κάνουν επιτυχίες. Αλλά ακόμα και σήμερα, αν μπείτε στα top charts, δεν θα βρείτε πολλά τραγούδια μακριά από το τρίλεπτο. Αν και η ελευθερία πλέον είναι μεγαλύτερη…

Πληροφορίες: mentalfloss.com