Τον Όσκαρ Ουάιλντ τον γνωρίζουμε όλοι. Το πνεύμα του ήταν τόσο πρωτοπόρο που αρχικά μάγεψε την κοινωνία του Λονδίνου. Κάποτε ήταν ο βασιλιάς της πρωτεύουσας της Αγγλίας. Αλλά κάποια στιγμή η πρωτοπορία του άρχισε να ενοχλεί.

Τον συνέλαβαν, τον φυλάκισαν κι όταν μπόρεσε να βγει από τη φυλακή έζησε σε ένα φθηνό δωμάτιο ξενοδοχείου στο Παρίσι, εξόριστος με το πνεύμα του καταρρακωμένο να έχει «σπάσει» από την πραγματικότητα και τον κόσμο γύρω του, ο οποίος δεν ήθελε να δει την αλήθεια.

Αυτές τις τελευταίες του ημέρες εξιστορεί και η ταινία «The Happy Prince», ημέρες που φέρνει στον νου του το παρελθόν, που ήταν γεμάτο πάθη, φώτα, δεξιώσεις και έρωτα. Και πάνω στις αναμνήσεις βλέπει τώρα τη ζωή του και είναι σαν να μην ζει…

Ο Rupert Everett μάλλον ήθελε να παίξει αυτόν τον ρόλο σε όλη του την καριέρα και είχε προετοιμαστεί κατάλληλα γι’ αυτό. Η ερμηνεία του είναι τόσο σίγουρη και τόσο κατασταλαγμένη, που αν το μυαλό σου ξεφύγει λίγο, θα νομίζεις πως πράγματι βλέπεις τον Όσκαρ Ουάιλντ στην οθόνη και όχι κάποιον που τον υποδύεται.

Η ατμόσφαιρα του Παρισίου, μπορεί να καθρεφτιστεί σε κάθε διάθεση. Αν είσαι χαρούμενος είναι κι αυτό, αν είσαι μελαγχολικός το ίδιο. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μια εξαιρετική αναπαράσταση της εποχής αλλα και της συνολικά άσχημης ψυχολογικής κατάστασης που βρισκόταν τότε ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών.

Κάτι που αποδεικνύει πως όσο μεγάλος κι αν είσαι, είσαι πάντα ευάλωτος στα συναισθήματά σου και πάντα θα σε στεναχωρεί το γεγονός ότι η ελπίδα που είχες, αποδείχτηκε φρούδα. Ένα πολύ όμορφο ατμοσφαιρικό φιλμ ερμηνειών, που σίγουρα θα σας φέρει πιο κοντά σε έναν ευφυέστατο άνθρωπο και στις αδυναμίες του.