Θα πείτε τι κάνει μια ταινία πιο χριστουγεννιάτικη από τις άλλες; Η πίστη στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Αν η ταινία κατορθώνει να πείσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους ότι ο Άγιος Βασίλης δεν είναι απλά αυτή η φιγούρα με τη στολή, αλλά η πίστη που υπάρχει μέσα στον καθένα μας, είτε είναι μικρός είτε είναι μεγάλος, τότε αυτομάτως την κάνει λίγο πιο χριστουγεννιάτικη από τις άλλες.

Και οι δυο εκδοχές της ταινίας, εκείνη του 1947 και εκείνη του 1994, κάνουν ακριβώς αυτό. Δεν σε πείθουν ότι ο άνθρωπος αυτός που ισχυρίζεται ότι είναι ο Άγιος Βασίλης είναι στην πραγματικότητα αυτός, αλλά ότι όλοι έχουμε την πίστη μέσα μας και είμαστε ικανοί να δούμε κάποιες φορές με τα μάτια της ψυχής, της φαντασίας, της θέλησης και όχι της λογικής.

Σε αυτή την ταινία αποδεικνύεται στο πιο λογικό μέρος του κόσμου, στο δικαστήριο, ότι ένας άνθρωπος αν κάνει μόνο καλό και προσφέρει χαρά στον κόσμο, μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ο ένας και ο μοναδικός Άγιος Βασίλης. Γιατί το μόνο έγκλημα του δεν ήταν άλλο από το χαρίσει ελπίδα, χαρά και πίστη σε μερικούς ανθρώπους. Τι κι αν δεν είναι; Ο καθένας πιστεύει ότι θέλει. Ειδικά από τη στιγμή που κάτι τον κάνει να χαμογελά.

Όποια ταινία από τις δυο και να διαλέξεις να δεις, θα σε αποζημιώσει και θα επαναβεβαιώσει την πίστη που πρώτος ο Κάρολος Ντίκενς προσέφερε στον κόσμο: τα Χριστούγεννα είναι η μόνη εποχή του χρόνου, που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι γίνονται έστω και για λίγο καλύτεροι. Όχι καλύτεροι σε κάποια ικανότητα τους, αλλά καλύτεροι ως άνθρωποι και κυρίως, ως συνάνθρωποι.

Γι’ αυτό ίσως το “Miracle on the 34th Street” είναι λίγο πιο χριστουγεννιάτικο από τα άλλα. Η μαγεία του βρίσκεται μέσα μας και όχι κάπου στον ουρανό. Σε μια αίθουσα δικαστηρίου και όχι στις στέγες των σπιτιών. Κι όποιος πιστεύει, καλά κάνει…