Στον περίβολο ενός επαρχιακού νοσοκομείου υπάρχει μία μικρή πτέρυγα για τους ψυχικά αρρώστους , ο θάλαμος Νο6. Εκεί , δύο ψυχές θα βρεθούν , θα αγαπηθούν και θα αναρωτηθούν : Μα γιατί οι άνθρωποι στην Αγάπη να μην ανταποδίδουν και αυτοί με Αγάπη ; Μα γιατί στην Αλήθεια να απαντούν με Ψέμα ; " Μα ποιος κρίνει ποιος είναι «φυσιολογικός» και ποιος όχι ; Μα γιατί άνθρωποι ζουν στο περιθώριο , δίχως αγάπη και αποδοχή ; Μα πώς γίνεται, να κλείνουμε τα αυτιά μας στον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων ; Μα πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θεωρείται «λαθραίος» ; Μα πώς γίνεται οι «νοικοκυραίοι» , τα «καλά παιδιά » , οι «σωστοί σύζυγοι» να δολοφονούν ; Μα πόσες αδερφές μας θα δούμε ακόμα χτυπημένες , κακοποιημένες , δολοφονημένες ; Μα πόση βίa θα ανεχτούμε ακόμα στους δρόμους της πόλης μας ; Μα γιατί οι άνθρωποι δεν ζουν σε αρμονία με την φύση ; Μα πώς γίνεται η δικαιοσύνη να είναι τόσο τυφλή ; Μα πώς χάθηκε η ποίηση και η ομορφιά από τη ζωή μας ; … και κάπως έτσι , μέσα σε αυτήν την μικρή πτέρυγα για ψυχικά ασθενείς, ανθίζει ένας φωτεινός μικρόκοσμος , ανάβει ένα φαναράκι.

Ο Κώστας Γάκης εμπιστεύεται το εκπληκτικό διήγημα του Άντον Τσέχωφ " θάλαμος Νο 6 " στην φωνή της Νατάσας Φαίης Κοσμιδου η οποία το φέρνει στο σήμερα , το ζωντανεύει και μας μιλάει κοιτώντας μας στα μάτια για όλα όσα μας πονάνε. Μέσα από μία χιπ χοπ αισθητική , γεμάτη μουσική δημιουργείται έτσι μία παράσταση - ποιητικό κολλάζ που φωνάζει : Μην ξεχνάς ! Ένα έργο για τον άνθρωπο που μέσα σε αυτήν την βαρβαρότητα , μέσα σε αυτόν τον άγριο κόσμο , αυτός συνεχίζει να παλεύει, να ονειρεύεται , να τραγουδάει την αλήθεια με τρυφερότητα.