Αυτός λέει: «Όπως ξέρεις, έχει κανείς τα ίδια αποτελέσματα, όταν ρίξει έναν απεριόριστο αριθμό νομισμάτων ή όταν ρίξει απεριόριστες φορές το ίδιο νόμισμα...» 

Αυτή δεν καταλαβαίνει τι της λέει, γιατί την ίδια στιγμή τον ποθεί πολύ έντονα. Αυτός επαναλαμβάνει την πρόταση, γιατί αυτή ήταν η παράκλησή της. Αυτή με μεγάλη προσπάθεια αφουγκράζεται για να συλλάβει τον λόγο που τον κάνει να πει αυτήν την πρόταση κι έτσι πάλι της ξεφεύγει το νόημα. Ρυτίδες εμφανίζονται στο μέτωπό της, δάκρυα. Φωνάζει έξω φρενών, ότι δεν καταλαβαίνει για τι πράγμα γίνεται λόγος. Ο λόγος που της είναι τόσο οικείος. Παραιτείται, κουνάει το κεφάλι, δεν θέλει να ακούσει τίποτα, βγαίνει από το δωμάτιο τρέχοντας.

Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης

Tο μυθιστόρημα του Μπότο Στράους ως πηγή έμπνευσης μιας παράστασης για την διαχείριση του πόνου της ερωτιkής απώλειας και την πνευματικότητα της κεντρικής Ευρώπης του προηγούμενου αιώνα.