Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου 2014, για δέκατη τέταρτη φορά από το 1999, την ετήσια έκθεση Σύγχρονης Τέχνης ROOMS 2014 στο Ξενοδοχείο St George Lycabettus, στην Δεξαμενή-Κολωνάκι.


Σε μια από τις πλέον δημοφιλείς και ιστορικές εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης, 20 Επιμελητές εκθέσεων, Ιστορικοί & Θεωρητικοί της τέχνης, επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών και τους παρουσιάζουν σε δωμάτια του Ξενοδοχείου. Συμμετέχουν 25 καλλιτέχνες με ηχητικές, φωτογραφικές και εικαστικές εγκαταστάσεις, ζωγραφικά έργα, γλυπτά , projects, design, performances, ταινίες, κλπ.


Η έκθεση ROOMS εκτείνεται σε έναν ολόκληρο όροφο του ξενοδοχείου, όπου κάθε καλλιτέχνης ή ομάδα παρουσιάζεται σε ένα δωμάτιο και το περιβάλλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να αναδειχθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.


Η επιλογή του χώρου ενός ξενοδοχείου για την διοργάνωση της έκθεσης υπήρξε συνάρτηση της προτεραιότητας για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών και ταυτόχρονα της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και συμφωνία με τον χαρακτήρα και το νόημα της σημερινής συγκυρίας.


Ο χώρος του ξενοδοχείου αποτελεί μία εγκατάσταση με ιστορική δομή και κοινωνικό ρόλο στα πλαίσια μιας πόλης· χώρος επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, γνωριμίας, επικοινωνίας. Με τον τυπικό τρόπο λειτουργίας του, δηλαδή την περιοδική φιλοξενία επισκεπτών της πόλης, συμβατικά συνυπάρχει η δεξίωση επαγγελματικών συναντήσεων και δραστηριοτήτων του ελεύθερου χρόνου.


Στην περίπτωση της έκθεσης ROOMS προστίθεται μία ακόμα, απροσδόκητη, χρήση: η φιλοξενία καλλιτεχνικών έργων. Έτσι ο κοινωνικός ρόλος του ξενοδοχείου διευρύνεται και αποκτά έναν καλλιτεχνικό και επικοινωνιακό χαρακτήρα: γίνεται ένα βήμα των καλλιτεχνών προς το ευρύ κοινό. Μάλιστα, για πολλούς από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, ο εξαιρετικός χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus, που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα και ωραιότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για την έκθεση, σχετιζόμενα με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες του ξενοδοχείου ως σημαίνοντος τόπου διάβασης, περισυλλογής και διασκέδασης.


Επιμελητές: Βάνα Βερροιοπούλου, Χριστιάνα Γαλανοπούλου , Δηώ Καγγελάρη, Χριστίνα Κάλλη,  Χάρις Κανελλοπούλου, Μαργαρίτα Καταγά, Βάλια Κατσίμπα, Ισαβέλλα Κλαδάκη, Πέτρος Κοσμάς, Παναγής Κουτσοκώστας, Τάσος Κουτσουρής, Γιώτα Κωνσταντάτου, Γιάννης Μπόλης, Ουρανία Πανούτσου, Έλενα Πουγγία, Χάρης Σαββόπουλος, Κωστής Σταφυλάκης, Φαίη Τζανετουλάκου, Λίνα Τσίκουτα.


Καλλιτέχνες: Μαργαρίτα Αθανασίου , Γιώργος Αλεξανδρίδης, Παναγιώτης Βορριάς - Πάνος Κομπής, Alberto Bourdeth, Θανάσης Γιωτάκης, Έφη Γούση, Γιάννης Καπέλλος, Μαρία Καραχρήστου, Λητώ Κάττου-Λεόντιος Τουμπούρης, Γεωργία Λαλέ, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Ματίνα Μέγκλα, Νατάσα Μπιζά – Βασιλική Ράλλη, Γιώργος Όιμπακ, Τάσος Παπατσώρης, Παναγιώτης Προφήτης, Αντώνης Τιτάκης,  Όλγα Μηλιαρέση- Φωκά, Βούλα Φρασιόλα-¶κης Καράνος

 

Παναγιώτης Προφήτης

Το δωμάτιο του Παναγιώτη Προφήτη, σκηνογραφημένο με έντονα μυθολογικά στοιχεία, προτείνει μια καλειδοσκοπική, μεταφυσική θεώρηση της Φύσης, της ανθρώπινης ευρηματικότητας και κυρίως της γνώσης, η οποία όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά προαπαιτεί τη συνύπαρξη και την ταυτόχρονη, διαρκή αναμέτρηση ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα, το γνώριμο και το ανοίκειο, το ενάρετο και το δαιμονικό.

Ο ίδιος ο δημιουργός υποβάλλει τον εαυτό του στη διαδικασία της μεταμόρφωσης-μεταμφίεσης και συστήνεται (όχι τυχαία) ως «Ernst Haeckel» (γιατρός, ζωολόγος, φιλόσοφος , φυσιοδίφης και καλλιτέχνης που ασχολήθηκε ιδίως με την θεωρία εξέλιξης των ειδών) που καταγράφει τα δικά του, φανταστικά «είδη», σχολιάζοντας με τον τρόπο αυτό τον ρόλο του καλλιτέχνη-εξερευνητή, του φιλοσόφου-παρατηρητή που βιώνει σε πνευματικό και αισθητικό επίπεδο την μεταμόρφωση της καλλιτεχνικής παραγωγής. Ως λύτρωση, ως ελπίδα, ως ανάγκη…

Επιμέλεια Βάνα Βερροιοπούλου


Γεωργία Λαλέ

Η Γεωργία Λαλέ σπούδασε γλυπτική και πολυμέσα στην ΑΣΚΤ. Αν και πολύ νέα έχει ήδη διαμορφώσει ένα προσωπικό εικαστικό σύμπαν. Μέλη του ανθρώπινου σώματος ειδωμένα με μια φρέσκια, τολμηρή και ίσως προκλητική ματιά, κόκκινο και αίμα, πόνος και ερωτισμός συνθέτουν αυτό το σύμπαν, όπου κυριαρχεί η αναζήτηση της γυναικείας ταυτότητας και της γυναικείας ματιάς. Για την έκθεση ROOMS 2014 η Γεωργία Λαλέ ετοιμάζει ένα δωμάτιο με κεντρικό θέμα το βλέμμα και την κριτική στάση απέναντι σε ένα από τα πιο σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που αφορούν τη γυναίκα. Χρησιμοποιώντας αντικείμενα, τεχνολογικά μέσα, αλλά και την ανθρώπινη παρουσία μέσω μιας περφόρμανς, δημιουργεί μιαν αφήγηση που στοχεύει στο βίωμα ξεπερνώντας τα όρια και μας εισάγει σε έναν κόσμο όπου η εικόνα συναντά την ειλικρινή κατάθεση.

Επιμέλεια Χριστιάνα Γαλανοπούλου



Έφη Γούση

Η κοινωνία εκρήγνυται. Οι κώδικες επικοινωνίας ανατρέπονται. Η αυτοαναφορική εικόνα, που μέχρι τώρα επιμελώς ανασκευάζαμε προκειμένου να συντονίσουμε εαυτόν με τους λοιπούς της εκάστοτε κοινωνικής σέκτας, παύει να αποτελεί δίαυλο επικοινωνίας και γίνεται αιτία απομόνωσης. Καθώς ένα δυσερμήνευτο ταξικό χάος λαμβάνει θέση, η πολυτέλεια γίνεται taboo, οι αισθητικοί κώδικες μιας συντελεσμένης κοινωνικής ιεραρχίας γίνονται κόκκινο πανί και ενεργοποιούν εκδικητικές δυνάμεις. Δεν προκαλεί το γυμνό. Η αντισυμβατική, χρυσοποίκιλτη, ενίοτε, περιβολή ενοχλεί και προκαλεί.

Μια γυναίκα φοράει την μάσκα της αλεπούς. Το μυθικό πλάσμα θρέφεται αρπάζοντας σημεία πολυτέλειας. Ανιχνεύει τα θύματά της, φθονεί την αφθονία που περιβάλει τις μορφές τους, δολοπλοκεί, παραισθησιακά επιβάλει το εκδικητικό της παιχνίδι και παρασύρει τα θύματά της σε μια αναίσχυντη τρέλα. Η χαμένη του αγώνα μένει έκθετη, γυμνή καθώς η αλαζονική της εικόνα διασύρεται και η γυναίκα-αλεπού ΅ενδύεταιΆ τη ψυχή της - τη φιλαρέσκεια, την φιλαυτία, το ναρκισσισμό ενός κοινωνικού status. Επιτίθεται ως τιμωρός ή μήπως διεκδικεί χαμένες μνήμες και κομμάτια του εαυτού της πίσω;

Μια διασπασμένη, εχθρική κοινωνία μεταφράζει την υψηλή δημιουργία σε υπεροψία, αδυνατεί να συντονιστεί, ασφυκτιά, αντεπιτίθεται και αυτομολεί κλέβοντας τα λάβαρα της περηφάνιάς τους: την ονειρικά πλεγμένη και αψεγάδιαστη εικόνα της κοινωνικής τους περσόνας.

Επιμέλεια Χριστίνα Κάλλη - eternal-optimist.com


Λητώ Κάττου & Λεόντιος Τουμπουρής

Στο έργο της Λητούς Κάττου και του Λεόντιου Τουμπουρή η Μνήμη πρωταγωνιστεί ως κύριος μηχανισμός αναπαράστασης υποκινούμενος από τυχαία ευρεθέντα αντικείμενα (found objects), και οπτικές και λεκτικές αφηγήσεις. Το σκηνικό που στήνεται με ό,τι είναι ορατό συνδυάζεται με ό,τι είναι αδύνατον να ιδωθεί. Τα αντικείμενα και οι ιστορίες που επιλέγονται αποτελούν την αφορμή για την ανάκληση μιας ανάμνησης και την αποκάλυψή της σε νέες συνθήκες, μέσα από την παρεμβολή του λόγου, του ήχου και του φωτός. Αυτή η μεταφορά της ανάμνησης από τον τόπο της μνήμης στο σύγχρονο υλικό χώρο, μέσα από τις εναλλαγές που επιφέρει η μορφοποίησή της σε μία νέα εικόνα, επιτρέπει τη φθορά και την απομάκρυνση από το αυθεντικό βίωμα, ενώ ταυτόχρονα αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί ένα νέο αποτύπωμα, μια διαφορετική ανάγνωση σε ό,τι έχει ήδη καταχωρηθεί στη μνήμη ως γνώριμο και οικείο.

Επιμέλεια Χάρις Κανελλοπούλου


Mαρία Καραχρήστου

Το έργο της Μαρίας Καραχρήστου βασίζεται στη διερεύνηση του χώρου -και κυρίως του βλέμματος μέσα σΆ αυτόν- χρησιμοποιώντας στοιχεία από άλλα πεδία δημιουργίας όπως η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος.

Εστιάζοντας στην κριτική και μελέτη του βλέμματος στον χώρο, στα έργα της, συνθέτει χωρικές εγκαταστάσεις με ετερόκλητα υλικά όπως πίνακες, φωτογραφίες και γενικότερα αντικείμενα από το προσωπικό της αρχείο αφήνοντας τον χώρο να αφηγηθεί την δική του ιστορία. Με μια ματιά από το ειδικό στο γενικό ΅ζουμάρειΆ κάθε φορά επιλεκτικά υπονομεύοντας με το έργο της το επιφανειακό, το συνηθισμένο, το ασφαλές.

Έχοντας την πεποίθηση πως ο ρόλος του καλλιτέχνη, ως ερευνητή-επιστήμονα, είναι να ανακατασκευάζει τον κόσμο και τις μεθόδους του, επεξεργάζεται το ΅προσωπικόΆ αρχειακό υλικό και την συλλογή της με μια ελαφρά ειρωνεία και παιγνιώδη διάθεση. Για την έκθεση ROOMS 2014, εμφανίζει μια εγκατάσταση με τον τίτλο ΑΝΤΙ-ΚΕΙΜΕΝΑ. Συνθέσεις καθημερινών χρηστικών αντικειμένων γίνονται βακτήρια και πολεοδομίες μέσα από τον φωτογραφικό φακό. Μια micro-macro αφήγηση.

Επιμέλεια: Μαργαρίτα Καταγά

 
Θανάσης Γιωτάκης

Ο Θανάσης Γιωτάκης καταφέρνει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ρευστό και σε αναταραχή  με τον πιο οξύμωρο τρόπο, μέσω της στατικότητας ενός γύψινου γλυπτού. Το εν λόγω έργο -ανοιχτό σε ερμηνείες, ασυνείδητα όμως φορτισμένο με πανάρχαιους και πανανθρώπινους συμβολισμούς- παίζει με την αντίληψή μας και προκαλεί τις αισθήσεις μας, βοηθώντας μας να εντοπίσουμε το σημείο τομής, μεταξύ παρατήρησης και βίωσης των πραγμάτων. Επιπλέον, μας θέτει αναπόδραστα, ενώπιων ερωτημάτων, περί του τι γίνεται όταν τα προκαθορισμένα όρια και πλαίσια μεταβάλλονται και πόσο βέβαια είναι τα όσα γνωρίζουμε για ό,τι μας περιβάλλει. Υπάρχει τελικά κάποια έννοια Ολότητας σε αυτό που ονομάζουμε ζωή, ή απλώς υπάρχουμε ως επιμέρους μονάδες, δίχως συσχετισμούς και συνδέσεις; ...μία σταγόνα, ένα δωμάτιο, ένας άνθρωπος...

Επιμέλεια Ισαβέλλα Κλαδάκη


Όλγα Μηλιαρέση- Φωκά

Η επιμελητική πρόταση αποτελεί ένα σχόλιο στην τρέχουσα κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Αυτό προκύπτει μέσα από συνθήματα ή μηνύματα, γραμμένα στους τοίχους της πόλης, που η καλλιτέχνης Όλγα Μηλιαρέση-Φωκά ανακαλύπτει στην καθημερινότητα της. Τα φωτογραφίζει και ύστερα επεμβαίνει σε αυτά ψηφιακά, συνδυάζοντάς τα με φιγούρες του θεάτρου σκιών αλλά και με δημοφιλείς εικόνες του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, μέσω συνθημάτων. Το έργο έχει ως στόχο να φέρει στο προσκήνιο την «αναρχία» όπως αυτή αποτυπώνεται στους δρόμους της Αθήνας με ένα παιγνιώδη τρόπο.
Τα μηνύματα που αντηχούν στους τοίχους κυμαίνονται από κοινωνικοπολιτικά έως και ελπιδοφόρα συνθήματα. Στόχο έχουν να τραβήξουν την προσοχή του θεατή και να τον ευαισθητοποιήσουν μεταφέροντας την αισθητική της Street Αrt στις αίθουσες τέχνης.

Επιμέλεια Πέτρος Κοσμάς


Βούλα Φρασιόλα - ¶κης Καράνος

Η Βούλα Φρασιόλα και ο ¶κης Καράνος στην εγκατάσταση με τον τίτλο “Σύγχισις” (αρχ. ελλ. σύγχυσις,IPA: /sýŋkʰysis/) πραγματεύονται και προβοκάρουν μία λέξη στις δύο της διαστάσεις. Σύγχυση με την προσέγγιση της σύζευξης και της σύμπνοιας, αλλά και με την έννοια της ασάφειας και της αντίφασης. Χωρίς να δημιουργείται ένα σαφές ιδεολογικό δίπολο, και στις δύο περιπτώσεις της σύγχυσης εννοιολογική βάση είναι η πνευματικότητα και η πολιτισμική έκφρασή της σε μία κλίμακα που αναπτύσσεται από την έλλειψή της έως την απόλυτη κατοχή της.
Η Βούλα Φρασιόλα στα σχέδιά της μελετά μία κατάσταση αστικού παρελθόντος που έχει κατακερματιστεί και θεωρείται ιστορικά και αισθητικά ξεπερασμένη. Μέσα από τη βουκολική αναπαράσταση και την προσομοίωση της πολυτελούς υλικότητας της πορσελάνης στο έργο “Παρωχημένο #1”, αλλά και με τη μπαρόκ γυναικεία προτομή στο έργο “Παρωχημένο #2”, ο αστικός ελιτισμός περιθωριοποιείται οπτικά και βανδαλίζεται υλικά: η καλλιτέχνης περιχύνει με υγρό τις κεντρικές μορφές των σχεδίων της δημιουργώντας ένα λογοπαίγνιο στους τίτλους των δύο έργων με τη λέξη “παρήχηση”, υποστηρίζοντας έτσι τον διττό κεντρικό τίτλο της έκθεσης. Στο τρίτο της σχέδιο με τον τίτλο “Ο βΆ Νόμος της Θερμοδυναμικής” παρουσιάζει και πάλι ένα γλυπτό με δύο βουκολικές πορσελάνινες μορφές, αυτήν τη φορά στηριζόμενη σε νόμο της Φυσικής και με βασική αρχή τη μεταφορά θερμότητας από το θερμό σώμα στο ψυχρό χωρίς να παράγεται έργο. Η αλληγορική χρήση του νόμου γίνεται εμφανής, όταν δοθούν οι κοινωνικές προεκτάσεις του φαινομένου και όταν αυτός έχει εφαρμογή στις κοινωνικές διαπροσωπικές σχέσεις.
Ο ¶κης Καράνος στα έργα του αποκαλύπτει μία αποσπασματική εικόνα για τον πολιτισμό μας, ενοποιώντας θραύσματα ετερόκλητα σε ένα ενιαίο σύνολο. Τόσο στα σχέδιό του, όσο και στο γλυπτό του συνθέτει ανθρώπινες φιγούρες με σύμβολα του σύγχρονου υλικού πολιτισμού και δημιουργεί οπτικά και συναισθηματικά συμπλέγματα, ενώ με το κολάζ του “les Crimes dΆ Espace” διαχειρίζεται την έννοια του χώρου, σχολιάζοντας δεικτικά την αστική διακόσμηση μέσω του σοκ, της αφελούς παρατήρησης και της επιρροής του χώρου στο ανθρώπινο βλέμμα.

Επιμέλεια Παναγής Κουτσοκώστας

 
Νατάσα Μπιζά – Βασιλική Ράλλη

Η εικαστική εγκατάσταση της Νατάσας Μπιζά και της Βασιλικής Ράλλη εστιάζει στην κατάθεση ενός κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού, εισάγοντας ζητήματα που αφορούν στην ευθραυστότητα της ύπαρξης, στην ανθρώπινη αποξένωση και εγκλωβισμό, στα προσωπικά αδιέξοδα, επιθυμίες και συναισθήματα. Ωστόσο μέσα από την εξερεύνηση του φαινομενικά ελάχιστου και ασήμαντου και την ανορθόδοξη διαχείριση των υλικών επιχειρείται η ανατροπή του ανέφικτου και η ανάδειξη της σημαντικότητας κάθε ατομικής διαδρομής, μαρτυρίας ή τυχαίου συμβάντος.
Επιμέλεια  Τάσος Κουτσουρής


Γιώργος Αλεξανδρίδης
 
Με κλασικά υλικά κυρίως, μάρμαρο και πηλό, ζωηρά γυαλισμένο σε ορισμένα έργα, ο Γιώργος Αλεξανδρίδης δείχνει μια γλυπτική που έχει ένταση, καθαρή φόρμα, μεταβλητές διαστάσεις και περίγραμμα που επιτρέπουν το “free play” στον χώρο, σειριακή επανάληψη και σαφήνεια στην διατύπωση.  
Με εκφραστική οικονομία, λιτή χρωματική κλίμακα, “γυμνό” υλικό και αδρές γραμμές τα γλυπτά του υποβάλλουν μια παράδοξη, σχεδόν επίφοβη κατάσταση: τοίχοι προστασίας, φράκτες, σκυλιά-φύλακες, bodybuilders, κεφάλια από crash-tests, στρατώνες και καταφύγια συνθέτουν μια ανησυχητική θεματική με άξονες την προστασία και το φόβο, τη δύναμη και την τρωτότητα στο σκληρό εννοιολογικό παιχνίδι που δοκιμάζει η πλαστική του σήμερα με τις κοινωνικές/μαζικές μορφές και τις αισθητικές/ψυχολογικές εγγραφές τους.

Επιμέλεια Γιώτα Κωνσταντάτου


Αλέξανδρος Μαγκανιώτης

Οι συνθέσεις του Αλέξανδρου Μαγκανιώτη, σχεδιασμένες με μαρκαδόρο σε ημιδιαφανές χαρτί (Μια διαταραχή της μνήμης, Δούρειος Ίππος), συγκροτούν μια πολυεπίπεδη, εικονογραφική αφήγηση, στο μεταίχμιο ανάμεσα στο «φυσιολογικό» και το «παράδοξο», ένα ευφάνταστο, νοητικό και αισθητικό, κολάζ όπου, με ειρωνική, συχνά παιγνιώδη, διάθεση, καταλυτικό χιούμορ, παράδοξες συζεύξεις και σουρεαλιστικό πνεύμα, συνδιαλέγεται με τη μνήμη, τα σύμβολα, τις σημερινές κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις, την ιστορία –βιωματική και συλλογική– μέσα από τη συνάντηση, την ώσμωση, τις σχέσεις εξάρτησης, τις ρήξεις και την «αντιπαράθεση» δύο κόσμων (ελληνικού, γερμανικού) διαφορετικών καταβολών, παραδόσεων και αναφορών, όπως διαμορφώνονται τόσο στη χρονική συνέχεια όσο και σΆ ένα παγκοσμιοποιημένο παρόν, σΆ ένα περιβάλλον κρίσης, αμφισβήτησης και ανατροπής.

Επιμέλεια Γιάννης Μπόλης


Alberto Bourdeth
 
Βασική ιδέα που διατρέχει τα έργα είναι η αποξένωση. Τα έργα, μια σειρά από ασπρόμαυρα σχέδια σε λευκό χαρτί, είναι το εικαστικό αποτέλεσμα των προβληματισμών του καλλιτέχνη πάνω στην σύγχρονη κοινωνία, των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, την ταχύτητα με την οποία εναλλάσσονται άνθρωποι, συναισθήματα, εμπειρίες.
Ο τρόπος με τον οποίο αλλάζουμε ή προσαρμοζόμαστε στον εκάστοτε περίγυρό μας, αποτελεί επίσης κύριο αντικείμενο ενδιαφέροντος για τον καλλιτέχνη. Αυτό που θέλει να προκαλέσει στον επισκέπτη της έκθεσης είναι μια ανάκληση. Ανάκληση των ονείρων, των σκέψεων και των συναισθημάτων που μπορεί να τον διέτρεχαν κάποια δεδομένη στιγμή και να αναλογιστεί τι τον έχει επηρεάσει στη ζωή του με τρόπο τέτοιο, ώστε να βρεθεί στο σημείο στο οποίο βρίσκεται τώρα.
Οι εξωτερικοί παράγοντες είναι τόσοι πολλοί, που, πολλές φορές, αποπροσανατολιζόμαστε και χάνουμε τους αρχικούς μας στόχους, ξεχνώντας σταδιακά ποιοί είμαστε και πού πάμε. Το να πατήσουμε «παύση» και να σκεφτούμε που βρισκόμαστε, πως φτάσαμε εδώ, τι αισθανόμαστε, τι θέλουμε, μα ακόμα και τι έχουμε χάσει στην πορεία μας ως εδώ, είναι ένας απολογισμός που θέλει ο καλλιτέχνης να προκαλέσει στον θεατή.

Επιμέλεια Ουρανία Πανούτσου

 

Μαργαρίτα Αθανασίου

Η Μαργαρίτα Αθανασίου αποφοίτησε με επαίνους από το Slade School of Fine Arts του Λονδίνου  το 2012 και έγινε δεκτή στο Art Farm residency στη Nεμπράσκα των ΗΠΑ, όπου παρέμεινε για οκτώ μήνες. Εκεί δημιούργησε digital κολάζ μεγάλων διαστάσεων που συνδυάζουν φωτογραφία, κείμενο και γραφιστική. Στο ROOMS 2014 παρουσιάζει το τελευταίο από αυτή την σειρά έργων, με τίτλο “A SHE-BEAR LICKING HER CUBS.”

Η δημιουργική διαδικασία που ακολούθησε η Μαργαρίτα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την γεωγραφική της μετακίνηση και τη σύγχρονη μανία καταγραφής της ταξιδιωτικής εμπειρίας. Στον φωτογραφικό της φακό, καταγράφονται προσωπικές στιγμές, μουσειακά αντικείμενα -κατάλοιπα αποικιοκρατικής τακτικής ή προϊόντα διεθνούς καπιταλισμού από τις τοποθεσίες που επισκέφθηκε.  Η αναπαραγωγή των εικόνων αυτών αποτελεί μια συμβολική πράξη “κλοπής” -ή ίσως απελευθέρωσης- από τον πραγματικό τους χώρο.
Η μετέπειτα χρήση τους στα κολάζ εξισώνει όλα τα στοιχεία ως εξίσου σημαντικά. Η διαδικασία αντιγράφει την υπερκατανάλωση και την επανατοποθέτηση εικόνων σε διαφορετικά πλαίσια στο διαδίκτυο. Επίσης, σχολιάζει την διαδικτυακή τάση δημοκρατικής υποτίμησης και κενής αναπαραγωγής της εικόνας.

Επιμέλεια  Έλενα Πουγγία


Τάσος Παπατσώρης

Ο Παπατσώρης δανείζεται τις συμβολικές γλώσσες της ιστοριογραφικής ζωγραφικής για να εικονογραφήσει στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας που έχουν λογοκριθεί από τη συλλογική μνήμη. Μια περίεργη ταύτιση με τη Θάλεια Φλωρά-Καραβία, ζωγράφο των Βαλκανικών Πολέμων, προσφέρει την αφορμή για μια μοχθηρή περφόρμανς.

Επιμέλεια Κωστής Σταφυλάκης


Γιώργος Όιμπακ

Για τον Τύπο: Το έργο του Γιώργου Όιμπακ δανείζεται από τους σύγχρονους φαντασμαγορικούς και λαοφιλείς στο νεανικό κοινό κόσμους των κόμικ και των γκραφίτι, χρησιμοποιώντας όμως υλικά κατευθείαν από το οπλοστάσιο της παραδοσιακής ζωγραφικής, και με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί παλλόμενα, πολυεπίπεδα σύμπαντα που αντλούν από τον παραλογισμό της καθημερινότητας, όπου η αθωότητα συγκρούεται με τη σκληρότητα και το χιούμορ εξελίσσεται σε πικρό, σκοτεινό και ανελέητο σαρκασμό.

Επιμέλεια Φαίη Τζανετουλάκου


Παναγιώτης Βορριάς, Πάνος Κομπής

Οι δύο νέοι καλλιτέχνες, φίλοι και συνεργάτες, γεννημένοι, το 1983 ο Παναγιώτης Βορριάς και το 1982 ο Πάνος Κομπής, αποφοίτησαν από την ΑΣΚΤ, το 2007, ο πρώτος από το εργαστήριο του Μπότσογλου και ο δεύτερος από το εργαστήριο της Παπασπύρου και στη συνέχεια του Σπηλιόπουλου. Στα ROOMS 2014 παρουσιάζουν ξεχωριστά έργα, με διαφορετικά μέσα, που αντανακλούν και τις συνήθειες και τις συνθήκες των καιρών. Ο Βορριάς δημιουργεί μία εγκατάσταση, με λαμαρίνα και λάμπες φθορίου, με τίτλο “Sleep”, σαν ένα κουτί, μία κατασκευή από την οποία ξεπηδά άπλετο φως, μία εύληπτη παραπομπή  στον ύπνο, το θάνατο, την ανάσταση. Ο Κομπής παρουσιάζει σε βίντεο την καταγραφή μιας προσωπικής του περφόρμανς, με τίτλο «Κατασκευή εαυτού». Σε μία λήψη από ψηλά, ο θεατής παρακολουθεί μία αέναη, ρυθμική, επαναλαμβανόμενη κίνηση επάλειψης του σώματός του από ασβεστόλιθο. Παρά τις μεγάλες διαφορές των έργων των δύο καλλιτεχνών, ως προς το θέμα, τα μέσα, την αισθητική ανάπτυξη και τη θεωρητική διάσταση, ενδιαφέρουσες είναι και οι συγγένειες αυτής της «συνεύρεσης» στα δωμάτια του ξενοδοχείου, όπως κάποια αναπάντεχα, ανέλπιστα και αντιθετικά στοιχεία, όπως το φως που ξεπηδά από το «φέρετρο» ή το κονίαμα που «χτίζει» το σώμα.     

Επιμέλεια  Λίνα Τσίκουτα