Πόσες λέξεις χρειάζονται για να περιγράψουν τη βίa, την αγωνία, το τραύμα, τον παραλογισμό; Μια λέξη, γυναικοκτoνία, αρκεί για να ορίσει ένα έγκλημa με διαχρονικά έμφυλα χαρακτηριστικά και στόχο την κυριαρχία πάνω στο σώμα και τη ζωή των γυναικών. Μέχρι να αναγνωριστεί η υπόσταση αυτής της λέξης, στην παράσταση επιστρατεύονται κάποιες άλλες λέξεις, αναδύονται αιφνιδιαστικά από το σκοτάδι και επιστρέφουν σε αυτό, στη σύντομη όμως τροχιά που διαγράφουν προλαβαίνουν να ψηλαφίσουν τη φρίκη και να ανακαλέσουν τη μνήμη.

Δυο γυναίκες συναντιούνται, ή μάλλον αιωρούνται, σ’ έναν ρευστό χρόνο και σ’ έναν αχαρτογράφητο τόπο, που μπορεί να είναι ο προθάλαμος του Άδη. Δυο γυναίκες – θύμaτα που μπορεί να είναι ανώνυμες ή να έχουν πολλά ονόματα, να λέγονται Περσεφόνη ή Ελένη. Η μια γυναίκα υποδέχεται την άλλη, την προσκαλεί και την καθοδηγεί σε ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο ταξίδι μνήμης, όσο η δεύτερη αρνείται να αναγνωρίσει την τωρινή κατάστασή της και να ανακαλέσει τον εφιάλτη. Η κάθοδος στον Άδη καταλήγει σε μια κατάφαση: μνήμη και αλληλεγγύη για τα θύμaτα των γυναικoκτονιών. Εξάλλου, η επίκληση στη μνήμη, ένα επιτακτικό «θυμήσου». αποτελεί για το Άττις ένα πάγιο αίτημα ενάντια στη λήθη και το εφήμερο.

Μετά το Alarme, το Amor και το Ανκόρ, με το Ρέκβιεμ ολοκληρώνεται το τετράπτυχο που στον πυρήνα του έχει τους μηχανισμούς της σύγκρουσhς και της εξουσίας και συνδέεται με μια αόρατη κλωστή με τη Νόρα και τη δική της Κάθοδο στον Άδη.