Το γεγονός ότι σπάνια μπορούμε να πιάσουμε τη μυρωδιά της αναπνοής μας μοιάζει ύποπτο. Οι μύτες μας απέχουν πολύ λίγο από το στόμα μας. Επίσης, δεν έχουμε πρόβλημα να εισπνεύσουμε το διοξείδιο του άνθρακα άλλον ανθρώπων, ακόμα κι αν είναι σε πολύ μικρή απόσταση από εμάς.

Παρόλο που δεν υπάρχει μια αποφασιστική επιστημονική εξήγηση για αυτό το φαινόμενο, υπάρχουν αρκετές θεωρίες. Η μια λέει ότι έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ της μυρωδιά της αναπνοής μας, που απλά δεν προσέχουμε το άρωμα της πια, κάτι ανάλογο με τη μυρωδιά του σπιτιού μας. Αυτό το είδος εξοικείωσης δεν μας παρασύρει μόνο σε δυσάρεστα αρώματα, αλλά αφήνει επίσης τη μύτη μας ελεύθερη να επικεντρωθεί σε άγνωστες μυρωδιές στο περιβάλλον μας που θα μπορούσαν να μας προειδοποιήσουν για κίνδυνο.

Μια άλλη θεωρία λέει πως είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι για τη δυσοσμία άλλων ανθρώπων, λόγω του ότι η αναπνοή που απελευθερώνεται όταν μιλάμε είναι διαφορετική από εκείνη που εκπνέουμε πιο τακτικά. Η κίνηση της γλώσσας που υφίσταται όταν μιλάμε, μπορεί να ωθήσει ορισμένες οσμές του στόματος προς τα έξω.

Αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, θα σήμαινε πως θα μπορούσες να μυρίσεις την αναπνοή σου, τουλάχιστον όταν θα μιλούσες. Κάτι που μας οδηγεί στην επόμενη και τελευταία θεωρία. Η άσχημη αναπνοή εξαφανίζεται πριν προλάβετε να την εισπνεύσετε. Όταν κάποιος εκπνέει, σχεδόν αμέσως εισπνέετε τον αέρα του. Όταν εσείς εκπνέετε, πρέπει να περιμένετε μέχρι να φτάσετε στο τέλος της εκπνοής για να αναπνεύσετε ξανά. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, τα σωματίδια της δυσοσμίας, μπορεί να έχουν διασκορπιστεί ήδη.