Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι μαθητές άρχισαν να έχουν ελεύθερο το καλοκαίρι τον 19ο αιώνα, ώστε να έχουν χρόνο να δουλέψουν στα χωράφια. Αλλά όσο βολική και αν είναι αυτή η θεωρία, δεν είναι αλήθεια. Οι καλοκαιρινές διακοπές των μαθητών έχουν να κάνουν περισσότερο με τα ιδρωμένα πλούσια παιδιά και τους ιδρωμένους πλούσιους γονείς τους.

Πριν τον εμφύλιο πόλεμο των ΗΠΑ, τα παιδιά των αγροτών δεν είχαν ποτέ ελεύθερα καλοκαίρια. Πήγαιναν σχολείο το καλοκαίρι και τον χειμώνα και έμεναν στο σπίτι, το φθινόπωρο και την άνοιξη, όταν όντως έπρεπε να βοηθήσουν στα χωράφια για τη συγκομιδή. Τα παιδιά των πόλεων από την άλλη, πήγαιναν σχολείο όλον τον χρόνο, χωρίς διάλειμμα.

Αλλά καθώς οι πόλεις μεγάλωναν, γίνονταν και πιο ζεστές. Ατελείωτες λωρίδες από τούβλα και σκυρόδεμα μετέτρεψαν τα αστικά τετράγωνα σε κλιβάνους, χάρη σε αυτό που ήταν γνωστό ως «φαινόμενο της αστικής θερμικής νησίδας». Τότε ήταν που οι οικογένειες της μεσαίας και ανώτερης τάξης της χώρας άρχισε να πηγαίνει στην ύπαιθρο. Και αυτό δημιούργησε πρόβλημα. Το σχολείο δεν ήταν υποχρεωτικό τότε και το καλοκαίρι οι τάξεις ήταν μισοάδειες. Κάτι έπρεπε να γίνει.

Οι νομοθέτες άρχισαν να συζητούν ότι οι μαθητές θα έπρεπε να έχουν έτσι κι αλλιώς ελεύθερα τα καλοκαίρια. Στην αυγή των εργατικών συνδικάτων και του 8ωρου, οι εργαζόμενοι είχαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Αυτοί που υπερασπίζονταν αυτή την άποψη, έλεγαν (λανθασμένα) ότι το μυαλό είναι μυς και ότι κάθε μυς μπορεί να τραυματιστεί αν χρησιμοποιηθεί πολύ. Οπότε πρότειναν να μην πηγαίνουν οι μαθητές στο σχολείο όλον τον χρόνο. Air – condition δεν υπήρχαν φυσικά τότε, οπότε τα σχολεία ήταν φούρνοι.

Στις αρχές του 20ου αιώνα λοιπόν, οι αστικές περιοχές έκοψαν 60 ημέρες από το σχολικό έτος από την πιο ζεστή εποχή του έτους. Τα σχολεία της επαρχίας υιοθέτησαν γρήγορα τη νέα πρακτική, για να μη μείνουν πίσω. Οι επιχειρηματίες είδαν προφανώς μια ευκαιρία εδώ. Η βιομηχανία των καλοκαιρινών διακοπών μπήκε σύντομα σε μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες δισεκατομμυρίων δολαρίων της χώρας.