Είναι μια από τις πιο πολυπόθητες γειτονιές για να ξοδέψεις τις πιο δημιουργικές σου δεκαετίες και όχι μόνο. Το Παγκράτι, έχει καταφέρει μέσα σε δέκα χρόνια να γίνει ένα μέρος που όλοι αγαπούν να βγαίνουν ή να μένουν. Είναι δίπλα στο κέντρο, όμως είναι και γειτονιά με τα καλά και τα κακά της. Είναι μια γειτονιά που έχει τα πάντα και παρόλο που είναι δίπλα στο κέντρο ίσως να μη χρειαστεί να φύγεις από το Παγκράτι για τα ψώνια της μέρας. Άνθρωποι που μένουν εκεί μας λένε τι το ξεχωριστό έχει αυτή η γειτονιά αλλά και τι πρέπει να αλλάξει προς το καλύτερο! Η Μελπομένη, η Κατερίνα, η Έλενα και η Χριστίνα είναι γυναίκες που ζουν εκεί.

Ζήτησα και από τις τέσσερες να μου πουν με λίγα λόγια, τι αγαπούν στη γειτονιά τους και τι είναι αυτό που τους τη σπάει! Παρακάτω οι απολαυστικές απαντήσεις που έλαβα: 

Μελπομένη Μαραγκίδου, δημοσιογράφος

Το πρώτο πράγμα που νιώθω την ανάγκη να πω είναι ότι είμαι Πειραιώτισσα. Αυτό σημαίνει ότι ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που και δύσκολα φεύγουμε από τον τόπο που μεγαλώσαμε και που είναι σχεδόν αδύνατο να μας πετύχεις να παραδεχόμαστε -τουλάχιστον δημόσια- ότι αγαπάμε άλλη περιοχή πέραν από αυτές που βρέχονται από τη θάλασσα του Πειραιά.

Μέχρι πρότινος άνηκα στην κατηγορία εκείνων που έβρισκε πολύ χίπστερ, δήθεν και απωθητικό το Παγκράτι και δεν το προτιμούσα ούτε για ποτό. Στην τελευταία καραντίνα όμως που ήμουν σε αναζήτηση σπιτιού, όλη μου η οικογένεια αρρώστησε κι έπρεπε κάπου να μείνω για να μην κολλήσω, μια φίλη φίλης που είχε ένα μικρό στούντιο στην πλατεία Βαρνάβα μου το προσέφερε μέχρι να βρω λύση.

Έτσι λοιπόν τον Δεκέμβρη του ‘21 γνώρισα κάπως αλλόκοτα το Παγκράτι και άλλαξα τελείως την εικόνα που είχα γι’ αυτό, με αποτέλεσμα τελικά να αναζητήσω μόνιμα στέγη εδώ. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι παραμένει γειτονιά, με τις πλατείες του να παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτή την αίσθηση. Ανάμεσα στα δημοφιλή καφέ και μπαρ που τα αποφεύγω, βρίσκεις μικρά μαγαζάκια που αντέχουν ακόμα, κόντρα στα μεγάλα πολυκαταστήματα.

Είναι μία ανάσα από το κέντρο, στο οποίο φτάνεις είτε με τα πόδια είτε με το ποδήλατο (μέχρι βέβαια να στο κλέψουν όπως εμένα) και αν το αποφασίσεις μπορείς να αποχαιρετήσεις μια για πάντα το αυτοκίνητο. Κάτι που σίγουρα θα σκεφτείς πολλές φορές να κάνεις γιατί από την πρώτη στιγμή θα καταλάβεις ότι ισχύουν όλες οι φήμες που έχεις ακούσει για το πάρκινγκ εδώ.

Το Παγκράτι της Σπονδής αλλά και του Πεζόδρομου, της Tre Sorelle, και του Materia Prima, θα μπορούσε να μου κλέψει για πάντα την καρδιά αν το έβρεχε θάλασσα. Για την ώρα απλώς με κάνει να σιγοτραγουδώ «κάποιος έφτιαξε στη γη το Παγκράτι και δεν έκλεισα μάτι από ‘κείνη τη μέρα εγώ» όποτε η γειτόνισσα βάζει στη διαπασών την τηλεόραση για να κοιμηθεί. Είπαμε. Γειτονιά.  

Κατερίνα Καλογήρου, plus size model

Γνώρισα το Παγκράτι 10 χρόνια πριν, όταν ως ψαρωμένη πρωτοετής φοιτήτρια αποφάσισα να μείνω σε μια περιοχή κοντά στη σχολή μου, που ήταν στου Ζωγράφου. Οι πρώτες μου βόλτες στο «εξωτικό» Παγκράτι, ήταν γεμάτες έκπληξη και ενθουσιασμό, αφού μέρα με τη μέρα ανακάλυπτα ότι μπορούσα να βρω ό,τι κι αν έψαχνα! Βέβαια, στην ηλικία των 18 δε σε νοιάζουν και πολλά, αρκεί να υπάρχουν μέρη για καλό καφέ και ποτά και όλα τα άλλα περισσεύουν.

Το Παγκράτι ωστόσο, γύρω στο 2015 και μετά έκανε ένα δυνατό glow up, γεμίζοντας με ζωή τις πλατείες, δημιουργώντας στέκια για κάθε στιλ και τσέπη, και βρέθηκε ανάμεσα στις πρώτες επιλογές για τις εξόδους των Αθηναίων.

Αυτό που αγαπώ εγώ στο Παγκράτι είναι ότι μπορώ να ψωνίσω τα πάντα στα συνοικιακά μαγαζιά της Χρεμωνίδου, να πιω καφέ στην πλατεία Προσκόπων σε μαγαζιά με στιλ κι ωραία αισθητική, να φάω νόστιμα πιάτα σε μοναδικά στέκια στη Βαρνάβα, με ή χωρίς μουσική. Λατρεύω το γεγονός ότι συνδυάζει ιστορία, τέχνη και μοντέρνες πινελιές του σήμερα. Ότι μπορώ μέσα σε λίγα λεπτά να βρεθώ στο κέντρο, να περπατήσω χαζεύοντας το Καλλιμάρμαρο, να κάνω βόλτα στα γραφικά μονοπάτια του Μετς ή στο καταπράσινο Άλσος Παγκρατίου.

Αγαπημένος μου δρόμος η Αρχελάου, αγαπημένη συνήθεια η λαϊκή της Τρίτης, λατρεμένη αίσθηση αυτή που σου προκαλεί το Παγκράτι, η αίσθηση της γειτονιάς. Αν κάτι θα άλλαζα σε αυτή τη γειτονιά αυτό θα ήταν – όπως όλοι οι Παγκρατιώτες θα σου πουν με ένα στόμα, μια φωνή – η ανεκδιήγητη κατάσταση του πάρκινγκ!  

Λένα Γκόβαρη, δημοσιογράφος

Όπως ακριβώς οι αναλογικές old-school καψούρες, που προέκυπταν τυχαία, ξεκινούσαν με παραπλανητικές προσδοκίες και ψευτοκοντρίτσες και κατέληγαν -ενίοτε- σε απενοχοποιημένη βαθιά αγάπη, έτσι και η σχέση μου με το Παγκράτι. Ήταν η αναπάντεχη αλλά και μοναδική επιλογή διαμονής το 2019, όταν άκουσα το κάλεσμα του ηλιόλουστου χάους για επαναπατρισμό μετά από 7 χρόνια στο Παρίσι. Δεν χρειαζόμουν και πολλά για να το αφορίσω πριν καν το δω, αφού οι επιτηδευμένες μαγαζάρες (και ο κόσμος που τις περιστοίχιζε και αναζητούσε πάρκινγκ γύρω τους), οι πιάτσες θύματα του περιβόητου gentrification και η τυποποιημένη airbnb διάθεση, αποδομούσαν το couleur local της γειτονιάς.

Τις μέρες της μετακόμισης σκεφτόμουν το Παγκράτι ως μια προσωρινή αφετηρία, καθώς δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ζω σε μια ιλουστρασιόν δηθενιά, που μάλιστα μετατρέπεται σε κάτι που δεν εξυπηρετεί τους κατοίκους της. Μια εικόνα που έχει πολύς κόσμος -δικαίως- για το Παγκράτι και που για εμένα τουλάχιστον διαψεύστηκε, όταν ξεκίνησα να την εξερευνώ στρέφοντας το βλέμμα παντού και απογυμνώνοντας τη από το βάρος της χιπστεριάς που κουβαλάει.

Είτε το πιάσεις για την προνομιούχα τοποθεσία της είτε για τις διασκορπισμένες πράσινες ανάσες που προσφέρει στα πέριξ, η γειτονίτσα μου προσφέρει ατέλειωτες βόλτες. Για εμένα που δεν οδηγώ, η 10λεπτη διαδρομή μέχρι το Σύναγμα ή η 20λεπτη μέχρι την Πλάκα, είναι αξία ανεκτίμητη, όπως και το γεγονός ότι στο δρόμο όλο και κάτι πράσινο θα συναντήσω, από το περίφημο Άλσος, μέχρι το λόφο Αρδηττού, το Σκοπευτήριο, ακόμη και το παρκάκι του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών με τους σκυλογονείς. Και μιλώντας για ζώα δεν έχω δει στην Αθήνα πιο ζωόφιλη γειτονιά. Αρκεί να κοιτάξεις τριγύρω και θα δεις από αυτοσχέδια γατόσπιτα μέχρι κυρίες που ταΐζουν καλοαναθρεμμένα γατιά.

Παρότι υπολείπεται σε αρχιτεκτονικό χαρακτήρα μιας και ελάχιστα νεοκλασικά έχουν επιβιώσει, το Μετς ακριβώς δίπλα και μερικά διαμαντάκια σκόρπια όπως αυτά της Εμπεδοκλέους, μας αποσυνδέουν από την urban σκληρότητα. Που δεν είναι κακό να υπάρχει ειδικά όταν η γειτονιά «φωνάζει» ανελλιπώς και εντέχνως μέσα από street art και antifa συνθήματα που αγαπάω να φωτογραφίζω στα πέριξ του Καλλιμάρμαρου και στα στενάκια της Βαρνάβα.

Μα πάνω από όλα αυτά, ο λόγος που η γειτονιά έγινε γειτονίτσα έγκειται σε αυτή την ανόθευτη αίσθηση οικειότητας που αναπτύχθηκε μεταξύ μας από νωρίς. Σε αυτό βοήθησε και το σημείο που μένω, η πιο γνώριμη και ταυτόχρονα η λιγότερη γνωστή για τους περισσότερους, η αφοπλιστικά ανεπιτήδευτη πλατεία Μεσολογγίου. Εδώ το μότο είναι «Μπάλα Πλατεία Αλητεία», αποτελώντας ένα από τα τελευταία προπύργια της λαϊκότητας και αυθεντικότητας της περιοχής.

Σε ένα ιδιοσυγκρασιακό σταυροδρόμι ανάμεσα στο αστικό παρελθόν και τα ατέρμονα νέα concept, το Παγκράτι έχει συμφιλιώσει την ανάγκη να έχεις μια κανονική αγορά για την καθημερινή σου επιβίωση και παράλληλα ένα κάρο επιλογές για έξοδο. Το δικό μου καλάθι του νοικοκυριού (sic) περνάει από τους γείτονες/συμπατριώτες/τοπικά είδωλα στο Μποστάνι για μαστερσεφικά λαχανικά όπως αγκινάρες Ιερουσαλήμ αλλά και πιο κλασικά πράγματα που βρίσκω στο cool μανάβικο. Για κρεατικά και τυριά (από την εμβληματική Νάξο) πηγαίνω στους πάντοτε γλυκομίλητους ανθρώπους στην Πηγή, ενώ στην Σκούνα θα μου καθαρίσουν ψάρια που γενικά δεν καθαρίζονται όπως ο σολομός. Στην Εκλεκτή, Εκλεκτούλα για τους φίλους, παίρνω πάντα το θεϊκό εκμέκ παγωτό κανταΐφι που απαιτεί τόσα λεπτά όσο απέχει το σπίτι μου, προκειμένου να φτάσει στην σωστή θερμοκρασία για να φαγωθεί. Εκτός από την Μεγάλη Εβδομάδα, στο Lido θα πάω για το τσουρέκι…και τις μυρωδιές, ενώ στους γαλλοτραφείς από τον νεοφούρνο Μονόκερο θα τσιμπήσω είτε μπαγκέτα είτε τάρτα λεμόνι για να θυμηθώ τα παλιά.

Πέρα όμως από ακατάσχετα ψώνια, στο Παγκράτι μου αρέσει να βγαίνω είτε για να δουλεύω στα άτυπα γραφεία μου είτε για να διασκεδάζω και να πίνω (μάλλον με αυτή την σειρά). Φάροι της τηλεργασίας μου είναι το πατάρι του Frater and Soror με θέα την πλατεία Προσκόπων, το τραπέζι δίπλα στην ανοιχτή κουζίνα του Rabbit punch για να επιβλέπω τα φαγιά και η -πρακτικά- προέκταση του μπαλκονιού μου, το Βενιαμίν. Με τους γείτονες, παρότι άρτι αφιχθείς, έχει δημιουργηθεί μια αμοιβαία σχέση οικειότητας που μεταφράζεται ακόμη και στο να πιάσουμε ψηλή κουβέντα στις 2 το πρωί όταν εγώ επιστρέφω και τα παιδιά του Βενιαμίν μαζεύουν τα τραπέζια από την πλατεία.  

Βραδινή έξοδος και Παγκράτι τείνει να γίνει μια πρόκληση για τις κοινωνικές μου δεξιότητες, αφού παρασκευοσάββατα οι ορδές των αφηνιασμένων Αθηνέζων ξυπνάνε την αγοραφοβία μου. Σε κάθε περίπτωση οι δικές μου «πινέζες» με αλκοόλ εναλλάσσονται ανάμεσα στο Απεριτίφ με τα άψογα Spritz, το Abstract που μερικές φορές φλερτάρει με τα τσαμπιά φασαίων που κρέμονται δίπλα στα παρκαρισμένα, το La Cigale για κρασιά από την κοιλάδα του Λίγηρα με γαλλική προφορά, το Πάροτ στο ίδιο πεζόδρομο για πάμφθηνα τίμια κοκτέιλ και η μπουάτ Αλογόκριτο που την γνωρίζουμε 20 άνθρωποι και καλό είναι να μείνει έτσι…Ανοίγοντας το κεφάλαιο του μεζεδολογήματος, δεν αλλάζω την αυλή του Λούβρον κάτω από τις φυλλωσιές (ούτε το τσίπουρο του), το καφενείο του Λουκά που ελπίζω να μην γίνει σαν το αγαπημένο Τρίγωνο που πλέον χρειάζεται κράτηση παρότι είναι καφενείο (!!!) , τα παϊδάκια στον Μαύρο Γάτο, τους λαχανοντολμάδες στις Μουριές, τα κοκκινιστά στο Μαύρο πρόβατο και το entrecôte στο Χατήρι.

Τώρα αν με ρωτούσες να περιγράψω το Παγκράτι με λίγες λέξεις, θα το έκανα με έναν μόνο δρόμο, την Στράβωνος. Ξεκινάς να ανεβαίνεις την ανηφόρα έχοντας στα αριστερά σου μια βαβούρα και τον κόσμο έξω από το Hippy 3 που πίνει δίπλα -και πάνω- στα σταθευμένα. Ανηφορίζοντας βρίσκεις κακοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, απλωμένες μπουγάδες στα 70’s μπαλκόνια και σίγουρα μεγαλύτερη ησυχία. Στο σημείο που σου βγαίνει η γλώσσα, όταν έχεις ανέβει  όλη την ανηφόρα επικρατεί απόλυτη ησυχία. Αν γυρίσεις λοιπόν το κεφάλι σου βλέπεις καδραρισμένη, φωτεινή την Ακρόπολη. Στο τελευταίο σημείο της ανηφόρας. Ούτε βήμα πιο πριν. 

Χριστίνα Μαυρίδη, agency owner

Έξι χρόνια πριν ζούσα στο Παρίσι, η Αθήνα ήταν πάντα μια πόλη που θα ήθελα να ζήσω και αποφάσισα να τολμήσω το βήμα και να μετακομίσω εδώ, για μια καλύτερης ποιότητας ζωή. Δε γνώριζα καθόλου τις περιοχές του κέντρου, έκανα άπειρες βόλτες μέχρι να βρω που θα μετακομίσω. Ερωτεύτηκα το Παγκράτι! Μου θυμίζει πολύ το Παρίσι με τα μικρά bistro που υπάρχουν παντού. Φυσικά, το Παγκράτι έχει τους δικούς του ρυθμούς, που είναι διαφορετικοί από του Παρισιού. Μου αρέσουν πολύ οι πλατείες που υπάρχουν εδώ, κάθε μια έχει τον δικό της χαρακτήρα! Μέσα σε έξι χρόνια έχω μείνει σε τρία διαφορετικά σπίτια. Και τα τρία ήταν σε πλατεία! Πλατεία Πλαστήρα, Βαρνάβα και τώρα Πλατεία Παγκρατίου.

Επίσης, μου αρέσει πολύ που όλοι, λίγο πολύ, σε γνωρίζουν. Από τους σερβιτόρους στα αγαπημένα σου στέκια, μέχρι τους ανθρώπους που δουλεύουν στα σούπερ μάρκετ. Κάτι ακόμα που αγαπώ στο Παγκράτι είναι, ότι είναι ακριβώς δίπλα στο κέντρο. Βέβαια, ίσως να μη χρειαστεί να πας στο κέντρο, γιατί σε αυτή τη γειτονιά, τα έχεις όλα. Και αυτό κάτι που μου αρέσει πολύ!

Αυτό που σίγουρα δε μου αρέσει, είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με τη στάθμευση. Ελπίζω κάπως να λυθεί κάποια στιγμή.