Μπορεί ο σύζυγός της να ήταν ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες στην ιστορία της Αργεντινής, ωστόσο ήταν η ίδια που λατρεύτηκε σαν θρύλος, σαν μύθος, έως και σαν θεά. Η Εβίτα Περόν ήταν για την Αργεντινή κάτι περισσότερο από άνθρωπος, ήταν προστάτιδα των φτωχών και των αρρώστων και παρόλο που μισήθηκε από μερίδα των κατοίκων της χώρας, οι πρώτοι την λάτρεψαν και την τιμούν ακόμα και σήμερα.
Η ζωή της πέρασε από χίλια κύματα. Γεννήθηκε φτωχή, εκτός γάμου, έγινε κάποια στιγμή διάσημη ηθοποιός του ραδιοφώνου και στα 24 της χρόνια, γνώρισε τον χήρο υπουργό Εργασίας τότε, Χουάν Περόν, που είχε τα διπλάσια της χρόνια. Και λίγο αργίοτερα έγινε η πρώτη κυρία, κάνοντας μεγάλο έργο για τους φτωχούς, τους «ντεσκαμισάδος», όπως τους έλεγαν, δηλαδή τους ανθρώπους «χωρίς πουκάμισο».
Ο κόσμος την λάτρεψε και αυτό φάνηκε εν ζωή και μετά θάνατον. Η ζωή της τερματίστηκε στα 33 της χρόνια, «τα χρόνια του Χριστού», όπως ισχυρίστηκαν αργότερα οι πιστοί της. Ο καρκίνος μπορεί να κέρδισε το σώμα της, αλλά το πνεύμα της ζει μέχρι σήμερα, κάτι για το οποίο βοήθησε και ένα μιούζικαλ που γράφτηκε αργότερα για εκείνη.
Σε αυτό το επεισόδιο λοιπόν θα δούμε τη ζωή της Εβίτα Περόν, πότε ξεκίνησε η λατρεία στο πρόσωπό της και θα δούμε δυο παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή την λατρεία που ξεπέρασε τα ανθρώπινα δεδομένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μιλάμε για μια γυναίκα που έκανε έργο για τη χώρα της, λατρεύτηκε και μισήθηκε, γιατί όπως φαίνεται, τα συναισθήματα των Αργεντίνων μόνο στα άκρα μπορούν να είναι ζωντανά.
@mentalfloss.com
Η αρχή
Ο Περόν εκλέχθηκε για πρώτη φορά πρόεδρος το 1946. Η Εβίτα δεν πήρε υπουργική θέση αλλά ήταν σαν να πήρε δυο υπουργεία εκείνο της Υγείας και της Εργασίας. Επειδή είχε ταπεινή καταγωγή και οι αριστοκράτισσες δεν την δέχθηκαν στο φιλανθρωπικό τους ίδρυμα, έφτιαξε ένα δικό της χτίζοντας νοσοκομεία, σχολεία, ορφανοτροφεία και δίνοντας δουλειά στον λαό.
Τότε ξεκίνησε και η λατρεία προς το πρόσωπό της, καθώς τα φτωχά στρώματα πίστεψαν ότι έχουν έναν δικό τους στην κυβέρνηση που τους φροντίζει. Το 1949 μάλιστα, κατάφερε να περάσει νομοσχέδιο για την ψήφο των γυναικών, πράγμα που έδωσε στον Περόν και δεύτερη θητεία, αφού όπως λένε, οι γυναίκες της Εβίτα έδωσαν ξανά την προεδρεία στον σύζυγό της.
Ο λαός μαζεύτηκε μάλιστα έξω από τη Βουλή κατά χιλιάδες θέλοντας να ακούσει από τα χείλη της ότι η φήμη για υποψηφιότητα αντιπροέδρου ισχύει. Η Εβίτα δίστασε και τότε ο λαός άρχισε να το απαιτεί. Ωστόσο δεν έγινε ποτέ, γιατί ο στρατός που καιροφυλαχτούσε, δεν θα το επέτρεπε.
Το 1950 διαγνώστηκε με καρκίνο και ήταν η πρώτη που έκανε χημειοθεραπεία στη χώρα. Ωστόσο, δεν την βοήθησε και έφτασε να ζυγίζει 36 κιλά. Η εικόνα της βέβαια μεγάλωσε ακόμα περισσότερο το μύθο και την λατρεία προς το πρόσωπό της, που ξεπέρασε τα ανθρώπινα δεδομένα πολύ γρήγορα ανάμεσα στους συμπατριώτες της.
Η κηδεία και η μάχη για τη σορό της
Η Εβίτα Περόν έχασε τη μάχη με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και έφυγε από τη ζωή στις 26 Ιουλίου του 1952. Ήταν μόλις 33 ετών. Ο θάνατός της βύθισε ολόκληρη τη χώρα στο πένθος. Όλα τα καταστήματα και οι δημόσιες υπηρεσίες παρέμειναν κλειστές. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν έξω από την προεδρική κατοικία για να την τιμήσουν.
Τελικά η σορός της βγήκε με σκοπό να μεταφερεθεί στο κτίριο του υπουργείου Εργασίας. Ο κόσμος ήταν τόσος πολύς που ο συνωστιμός προκάλεσε προβλήματα. Πολλοί από τους παρευρισκόμενους θέλησαν με κάθε τρόπο να ακουμπήσουν το φέρετρό της. Ήταν τόση μεγάλη η θέληση τους, που οκτώ άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στην προσπάθειά τους να το κάνουν.
Ο Χουάν Περόν έδωσε εντολή να ταρριχευθεί το σώμα της, για να παραμείνει ατόφια, σαν την ιδέα που είχε μετατραπεί η ίδια. Ωστοσο, δεν κατάφερε να κρατήσει στην εξουσία τον Περόν, όπως είχε κάνει λίγα χρόνια νωρίτερα. Το 1955 ο στρατός κατέλαβε την εξουσία και γνωρίζοντας την μεγάλη επιρροή της Εβίτα Περόν στον κόσμο, προσπάθησε να κρύψει τη σορό της και για αρκετά χρόνια περασε στρατιωτιοκό νόμο που απαγόρευε στον κόσμο να αναφέρει το όνομά της.
Αφού η χούντα κατάλαβε ότι δεν μπορεί να βγάλει την Εβίτα Περόν από το μυαλό του λαού, αποφάσισε να κάνει κάτι άλλο. Να στείλει τη σορό της στην Ιταλία. Η σορός της μεταφέρθηκε λοιπόν στην Ευρώπη όπου παρέμεινε για συνολικά 16 χρόνια. Η σημασία που είχε η Εβίτα Περόν για την πλειοψηφία του αργεντίνικου λαού, όλο και μεγάλωνε. Η πίεση ήταν τόσο μεγάλη όλα αυτά τα χρόνια, που η στρατιωτική κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Το 1971 λοιπόν, η σορός της επεστράφη στον Χουάν Περόν, που τότε βρισκόταν εξόριστος στη Μαδρίτη.
Όταν μετά από δυο χρόνια ο Περόν επανήλθε για λίγο στην εξουσία, μετέφερε τη σορό της πίσω στην Αργεντινή όπου τελικά θάφτηκε δίπλα του στο προεδρικό μέγαρο, έναν χρόνο αργότερα, όταν και ο ίδιος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών. Παρόλο που ο πλούσιος πατέρας της, δεν την είχε ποτέ αναγνωρίσει, η σορός της μεταφέρθηκε κάποια στιγμή στον οικογενειακό τάφο των Ντουάρτε, όπου μέχρι σήμερα χιλιάδες άνθρωποι τον επισκεπτονται για να δείξουν την αγάπη τους προς το πρόσωπό της, μια επίσκεψη που έχει έναν χαρακτήρα θείας λατρείας.
Η πρόταση αγιοποιήσης
Άλλωστε, λίγο πριν φύγει από τη ζωή αλλά κυρίως μετά τον θάνατό της, μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, το Βατικανό βρέθηκε σε μια θέση να διαχειριστεί μια ασυνήθιστη κατάσταση. Μπορεί οι εχθροί της να την χαρακτήριζαν αυταρχική, στενόμυαλη ακόμα και φασίτρια, αλλά οι φτωχοί τους οποίους βοήθησε δεν την έβλεπαν έτσι.
Εκτός από τα νοσοκομεία, τα σχολέια, τα ορφανοτροφεία και όλες τις υπόλοιπες δομές που έχτισε, σε πολλές περιπτώσεις τους χάρισε από δωρεάν δόντια μέχρι και σπίτια. Παρόλο που η φήμη που την συνόδευε αρχικά, την περιέγραφε σαν μια ηθοποιό χαλαρών ηθών, αυτή έσβησε γρήγορα, μέσα από αυτά που έκανε για τους «ντεσκαμισάδος». Την έβλεπαν σαν μια από αυτούς, που όταν κατάφερε να ξεφύγει από την φτώχεια της, θέλησε να δώσει ότι μπορούσε στους δικούς της ανθρώπους.
@stmuscholars.org
Το ποιος από τους δυο είχε δίκιο, οι εχθροί της ή οι λάτρεις της, αυτό θα το αφήσουμε στην κρίση του καθενός. Εδώ βλέπουμε τα γεγονότα. Και τα γεγονότα λένε ότι είτε επειδή το πίστευε, είτε επειδή πίστευε ότι αυτό που έκανε ήταν καλό στην εικόνα της, σε όλη της τη ζωή αν και αντισυμβατική, υποστήριξε σθεναρά τον καθολικισμό, ο οποίος είναι βαθιά εμποτισμένος στην αργεντίνικη κουλτούρα. Και μάλλον ήξερε τι έκανε, αφού δημόσια δεν άσκησε ποτέ κριτική στους ιερείς, αλλά σε προσωπικό επίπεδο όπως αναφέρεται, τους ασκούσε δριμύα κριτική, κυρίως για την σχέση τους με την ελίτ της χώρας αλλά και την αδιαφορία τους προς τους φτωχούς.
Από την στιγμή λοιπόν που μαθεύτηκε ότι πάσχει από καρκίνο, αλλά και μετά τον θάνατό της, η επίσημη Καθολική Εκκλησία, έλαβε περισσότερα από 40 χιλιάδες γράμματα, τα οποία ζητούσαν την αγιοποιήσή της. Τα επιχειρήματά τους ήταν πως την είχαν δει να φιλάει τους λεπρούς, εκείνους που έπασχαν από φυματίωση ή καρκίνο, ενώ κάποιοι που έστειλαν αυτές τις επιστολές έγραφαν ότι πέθανε στα 33 της χρόνια, τα χρόνια που έφτασε και ο Χριστός.
Όλος αυτός ο κόσμος πίστευε ότι η Εβίτα Περόν, είχε κάτι θείο, ότι είχε έρθει στη Γη σαν μεσσίας, για να βοηθήσει τους φτωχούς και τους αδικημένους. Γι’ αυτό και πρότειναν να γίνει τουλάχιστον Santa Evita. Και ακόμα κι αν αυτό δεν έγινε επίσημα, o συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου Thomas Eloy Martinez, αναφέρει ότι «επισκέφτηκα πολλά φτωχικά σπίτια στις επαρχίες της χώρας μου και είδα μικρούς βωμούς της Εβίτα Περόν, με λουλούδια και κεριά, και ανθρώπους να προσεύχονται σε αυτήν. Πιστεύουν ότι η Εβίτα είναι αγία, πολύ ειλικρινά. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η Εβίτα είναι ένα μέσο για τη σωτηρία τους».
Επίλογος
Ο μύθος της Εβίτα Περόν, φτιάχτηκε για τους συμπατριώτες της μέσα από το έργο της και μέσα απο τον πρόωρο θάνατό της. Ωστόσο, έμμελε να μεγαλώσει κι άλλο, 26 χρόνια μετά τον θάνατό της. Και γι’ αυτό φρόντισε ένα μιούζικαλ.
Το 1978, ο Andrew Lloyd Webber συνέθεσε το μιούζικαλ «Εβίτα», που ήταν αφιερωμένο σε αυτήν. Το πιο γνωστό τραγούδι του μιούζικαλ, που μεταφέρθηκε αργότερα στον κινηματογράφο με πρωταγωνίστρια την Madonna, «Don’t Cry for Me Argentina», είναι εμπνευσμένο από την φράση που έχει γραφτεί στον τάφο της Εβίτα Περόν. «Μην κλαις για μένα Αργεντινή. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω».
Έτσι, εκτός από την λατρεία που της είχαν οι Αργεντίνοι, η Εβίτα μέσω του μιούζικαλ που έφερε το όνομά της, μετατράπηκε και σε ένα είδωλο της δυτικής ποπ κουλτούρας. Ο μύθος της μεγάλωσε κι άλλο και το όνομά της έγινε γνωστό σε όλον τον κόσμο. Αλλά δεν ήταν αυτό που την έκανε να λατρεύεται σαν θεά.
Ο μεγαλύτερος φόβος της, όπως είχε πει η ίδια, ήταν να μην ξεχαστεί. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ακόμα και σήμερα, η Εβίτα Περόν, λατρεύεται σαν κάτι περισσότερο από θρύλος, με το όνομα της να συμβολίζει τον φεμινισμό, την ισότητα και την φιλανθρωπία.
