Αυτόν τον καιρό διεξάγεται στην Νέα Υόρκη το US Open, ένα από τα τέσσερα Grand Slam του τένις, δηλαδή τα πιο σημαντικά τουρνουά του αθλήματος. Είχαν προηγηθεί το Australian Open και το French Open.
Γιατί τα τουρνουά του τένις ονομάζονται «Open»; Ο λόγος είναι απλός. Γιατί τα τουρνουά είναι ανοιχτά σε όλους τους παίκτες, και ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Αλλά η ιστορία πίσω από αυτή την παράδοση έχει πολύ ενδιαφέρον.
Υπήρχε μια έντονη διάκριση μεταξύ ερασιτεχνών και επαγγελματιών αθλητών σε διάφορα αθλήματα, κάτι που αποδεικνύεται από τον κανόνα των Ολυμπιακών Αγώνων που δεν υπάρχει πλέον, ότι μόνο ερασιτέχνες αθλητές μπορούσαν αρχικά να αγωνιστούν. Οι επαγγελματίες που έπαιζαν για χρηματικά έπαθλα και έκαναν συμφωνίες για χορηγίες, θεωρούνταν λίγο περισσότερο αξιοσέβαστοι από τους ερασιτέχνες συναθλητές τους. Γενικά, επαγγελματίες και ερασιτέχνες αγωνίζονταν χωριστά, αλλά υπήρχε μια μίξη σε ένα άθλημα. Στο γκολφ, τα ανοιχτά πρωταθλήματα διεξάγονταν από το 1860.
Στο τένις, η διάκριση παρέμεινε για τα επόμενα 100 χρόνια πάνω κάτω. Ήταν στα μέσα του 20ου αιώνα, που πολλοί σκέφτηκαν ότι αυτή η διάκριση μπορεί να κάνει κακό στο μέλλον του αθλήματος. Ένα βασικό ζήτημα ήταν ότι πολλοί ερασιτέχνες δεν ήταν πραγματικά ερασιτέχνες.
«Στην πραγματικότητα, οι ομοσπονδίες και οι εθνικές ομοσπονδίες, που διοργάνωναν τα μεγαλύτερα τουρνουά στον κόσμο, πλήρωναν διακριτικά ερασιτέχνες παίκτες κάτω από το τραπέζι για να έχουν τον έλεγχό τους», δήλωσε ο ιστορικός του τένις Steve Flink στο Tennis Majors. Αυτοί οι λεγόμενοι «shamateurs», εξήγησε ο Flink, «δεν κέρδιζαν τεράστια χρηματικά ποσά, αλλά αρκετά για να παίξουν στα πιο διάσημα τουρνουά».
Άρα γινόταν όλο και πιο δύσκολο να δικαιολογήσει κάποιος τον διαχωρισμό ερασιτεχνών και επαγγελματιών με βάση τα κερδισμένα χρήματα. Αρκετοί ερασιτέχνες τενίστες, όπως ο Ροντ Λέιβερ, τη δεκαετία του 1950 και του 1960, είχαν αποφασίσει να γίνουν επαγγελματίες, κάτι που τους εξαιρούσε από μεγάλα τουρνουά, αλλά ταυτόχρονα τους χάρισε μεγαλύτερα κέρδη.
«Τα πιο γνωστά τουρνουά δεν είχαν τους καλύτερους παίκτες», λέει ο Jack Kramer, Hall of Famer του τένις. «Το τένις είναι ένα υπέροχο άθλημα, αλλά με ερασιτέχνες και επαγγελματίες σε δύο διαφορετικά πεδία, δεν μπορούσε να έχει την έκθεση που πραγματικά του άξιζε».
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Τένις ψήφισε για το ζήτημα των ανοιχτών τουρνουά στα μέσα της δεκαετίας του 1960, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που το 1967, οι ιθύνοντες του τένις αποφάσισαν να αφήσουν τους επαγγελματίες να συμμετέχουν σε αγώνες επίδειξης στο γήπεδο του Γουίμπλεντον, που μέχρι τότε χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από ερασιτέχνες.
Το τουρνουά είχε τρομερή επιτυχία. Δεκάδες χιλιάδες φίλαθλοι εμφανίστηκαν στα παιχνίδια με το BBC να μεταδίδει. Αυτό έδειξε πως θα γίνει το παιχνίδι αν οι επαγγελματίες έμπαιναν στην εξίσωση.
Έτσι ξεκίνησε η λεγόμενη «Open Era» του τένις, δηλαδή η ανοιχτή εποχή, όπου όλα τα Grand Slams έγιναν «Open» τουρνουά. Η μετάβαση δεν ήταν άμεση και ομαλή. Για παράδειγμα, στο πρώτο US Open από εκεί και πέρα : Ο ερασιτέχνης Arthur Ashe κέρδισε τον τίτλο των ανδρών, αλλά το έπαθλο των $14.000 πήγε στον αντίπαλό του, Tom Okker, ο οποίος ήταν μεν ερασιτέχνης αλλά «εγγεγραμμένος» κάτι που σήμαινε ότι ήσουν ακόμα ερασιτέχνης, αλλά μπορούσες να δεχτείς χρηματικό έπαθλο.
Σήμερα, οποιοσδήποτε συμμετέχων μπορεί να πάρει στο σπίτι μια επιταγή. Στο φετινό US Open, οι πρωταθλητές ανδρών και γυναικών θα κερδίσουν 3 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας.
Πληροφορίες: mentalfloss.com
