Το σκόρδο είναι ένα πικάντικο φυτό της οικογένειας allium, γνωστό σε όλο τον κόσμο για τα οφέλη του στην υγεία. Υπάρχει, ωστόσο, ένα υπερφυσικό πλάσμα που βλάπτεται από το σκόρδο: οι βρικόλακες. Λέγεται συνήθως ότι το σκόρδο τους απωθεί, εμποδίζει την ικανότητά τους να τρέφονται με ανθρώπινο αίμα και μπορεί ακόμη και να τους σκοτώσει.

Υπάρχουν αρκετές θεωρίες που συνεχίζουν να κυκλοφορούν, σχετικά με το γιατί το συγκεκριμένο φυτό λέγεται ότι απωθεί τους νυχτοπερπατητές που ρουφούν το αίμα. Η πιο κοινή θεωρία συνδέει τον βαμπιρισμό με μια διαταραχή του αίματος που ονομάζεται πορφυρία. Ένα άτομο με πορφυρία δεν διαθέτει τα ένζυμα που μετατρέπουν τη χημική ουσία πορφυρίνη σε αίμη, που είναι μέρος μιας πρωτεΐνης στα ερυθρά αιμοσφαίρια που ονομάζεται αιμοσφαιρίνη, κάτι που προκαλεί τη συσσώρευση των πορφυρινών. Αυτό οδηγεί σε σωματικές επιπτώσεις, όπως υποχώρηση των ούλων, χλωμό δέρμα, ευαισθησία στο ηλιακό φως και δυσανεξία σε τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε θείο, συμπεριλαμβανομένου του σκόρδου. Θεωρητικά, τα άτομα με πορφυρία θα μπορούσαν να αναπληρώσουν την παροχή αίμης πίνοντας αίμα, επομένως δεν είναι περίεργο που έγινε η σύνδεση μεταξύ της διαταραχής και του βαμπιρισμού.

Μια άλλη θεωρία λέει ότι δεν είναι η πορφυρία που συνδέει την αποστροφή του βαμπιρισμού για το σκόρδο, αλλά η λύσσα. Οι άνθρωποι μολύνονται από τον ιό αφού γρατσουνιστούν ή δαγκωθούν από λυσσασμένο ζώο. Τα συμπτώματα της λύσσας περιλαμβάνουν: επιθετικότητα και επιθυμία για δάγκωμα, αϋπνία που θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει νυχτερινή περιπλάνηση, φόβο για το νερό και υπερευαισθησία στο φως και στις έντονες οσμές, συμπεριλαμβανομένων φυτών όπως το σκόρδο. Ορισμένοι επιστήμονες έχουν συνδέσει ακόμη και τον θρύλο των βρικολάκων με μια επιδημία λύσσας του 1720 στην Ουγγαρία.

Επειδή οι βρικόλακες θεωρήθηκε ότι δημιουργήθηκαν από μια ασθένεια, πιστευόταν ότι μια τροφή γνωστή για τις θεραπευτικές της δυνάμεις θα μπορούσε ενδεχομένως να «θεραπεύσει» τη μόλυνση. Οι άνθρωποι δεν κουβαλούσαν απλώς σκόρδο ως προστασία, αλλά για να μην μπαίνουν τα βαμπίρ στα σπίτια τους, κρεμούσαν επίσης το φυτό στα παράθυρά τους και το έτριβαν στις κλειδαρότρυπες και στις καμινάδες τους.