Μετέφρασε περισσότερα από 100 βιβλία και έγραψε άλλα 33 για να αναγνωριστεί διεθνώς πως συνέβαλλε τα μέγιστα στην παιδική λογοτεχνία και έκανε τα παιδιά να αγαπήσουν τα βιβλία. Η Κίρα Σίνου είχε μια περιπετειώδη ζωή, ειδικά στην αρχή της, αλλά κατάφερε πολλά και 15 χρόνια από τον θάνατό της, θυμόμαστε τη ζωή και το έργο της.

Γεννήθηκε στο Ροστόφ της Ρωσίας στις 12 Μαρτίου του 1923. Ο πατέρας της ήταν Έλληνας και η μητέρα της Ρωσίδα. Ήταν μοναχοπαίδι και είχε όλοι τους την προσοχή.

Στα 9 της χρόνια αναγκάστηκε μαζί με την οικογένειά της να φύγουν από τη Ρωσία και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Όταν ήρθε η Κίρα Σίνου δεν μιλούσε καθόλου ελληνικά, αλλά κατάφερε να πάει σε ένα διάσημο ιδιωτικό δημοτικό σχολείο, παρόλο που η οικογένειά της δεν είχε οικονομική άνεση.

Εκείνη την εποχή άρχισε να γράφει και εξέδιδε μόνη της το περιοδικό «Ρόζα», το οποίο λόγω γλώσσας, έχει ως μοναδικούς αναγνώστες τους γονείς της.

Τρία χρόνια αργότερα, ο πατέρας της πήρε μετάθεση γα τη Θεσσαλονίκη και μετακόμισε εκεί. Τα ελληνικά πλέον τα μιλούσε, με τη Θεσσαλονίκη να την εμπνέει ώστε να γράψει τα πρώτα της διηγήματα με ψευδώνυμο «Άνθος του Μαΐου», τα οποία δημοσιεύτηκαν στο διάσημο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων», κερδίζοντας μάλιστα και βραβείο.

Στη Θεσσαλονίκη έμαθε άλλες τρεις γλώσσες, Γερμανικά, Γαλλικά και Αγγλικά κάτι που έγινε αφορμή να ασχοληθεί με τις μεταφράσεις. Στην κατοχή εργάστηκε ως μεταφράστρια στην υπηρεσία σιδηροδρόμων ωστόσο διατήρησε πολύ τυπικές σχέσεις με την εξουσία. Δεν αναμείχθηκε με την πολιτική και την αντίσταση, αλλά μέσω των γνωριμιών της έδωσε βοήθεια στους αντιστασιακούς.

Κόντεψε να πεθάνει από τύφο και μετά από μακρά νοσηλεία επέστρεψε στην καθημερινότητά της, με την ασθένεια να της αφήνει μόνιμα θέματα υγείας. Μετά την κατοχή, σκέφτηκε να σπουδάσει γεωπόνος και γιατρός, αλλά τελικά επέλεξε να σπουδάσει ξεναγός, αξιοποιώντας της γνώσεις της στις ξένες γλώσσες και στην ιστορία. Μέχρι να αρχίσει να εργάζεται στη ΔΕΗ το 1948, έκανε πολλές δουλειές και εξασκούσε παράλληλα και το επάγγελμα του ξεναγού.

Μερικά χρόνια μετά, δέχθηκε την πρόταση γάμου που της έκανε ο Γιώργος Σίνος και ζήτησε μετάθεση για την Αθήνα. Έγινε υπεύθυνη στο τμήμα εκπαιδεύσεως, όπου ήρθε σε επαφή με πολλά παιδιά. Κάτι που της χάρισε κέφι για εργασία. Η επαφή αυτή με τα παιδιά έπαιξε μεγάλο ρόλο για το μέλλον της στη λογοτεχνία.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας βρισκόταν ακόμα στην ίδια θέση και αποφάσισε να καταγράψει τις εμπειρίες της στο βιβλίο «Μια χαραμάδα φως». Το 1971 αποσύρθηκε με μειωμένη σύνταξη από τη ΔΕΗ. Ξεκίνησε να μεταφράζει λογοτεχνικά κείμενα για εκδοτικούς οίκους, κάτι που την έκανε να σκεφτεί να περάσει από την άλλη πλευρά, δηλαδή στη συγγραφή.

Τέσσερα χρόνια αργότερα θα γράψει το βιβλίο «Πήραμε τη ζωή μας λάθος», το οποίο περιγράφει βιώματα από την κατοχή και μετά από αυτή. Ακολούθησε το 1977 το πρώτο της παιδικό μυθιστόρημα με τίτλο «Στη χώρα των μαμούθ», το οποίο και αυτό περιελάμβανε προσωπικές τις εμπειρίες. Το βιβλίο κέρδισε αμέσως το κοινό, επανεκδόθηκε πολλές φορές και έμπνευση πολλούς συγγραφείς.

Από τότε έγραφε χωρίς να σταματήσει. Το τελευταίο της βιβλίο ήταν το «Χρυσοφύλακες γρύπες», το οποίο ολοκλήρωσε αλλά δεν πρόλαβε να το δει να εκδίδεται.

Τα βιβλία της απευθύνονταν κυρίως σε παιδιά, τα οποία τα λάτρεψαν. Όταν καθιερώθηκε σαν συγγραφέας, δέχθηκε τη θέση της αντιπροέδρου της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, θέση την οποία κράτησε μέχρι τον θάνατό της. Ήταν τακτικό μέλος στην Eταιρεία Eλλήνων Λογοτεχνών, στον Kύκλο Eλληνικού Παιδικού Bιβλίου, στην Eταιρεία Mεταφραστών Λογοτεχνίας και στην επιτροπή για το Kρατικό Bραβείο του Yπουργείου Πολιτισμού.

Ήταν πάντα ζεστή και φιλική και γι’ αυτό την καλούσαν συχνά σε σχολεία σε όλη τη χώρα για να γνωρίσουν τα παιδιά την αγαπημένη τους συγγραφέα και να τους πει μερικά πράγματα για τα βιβλία της. Όταν τη ρωτούσαν τι είναι για εκείνη το παιδικό βιβλίο, εκείνη ανέφερε «Ανάμεσα στα άλλα σου προφέρει φιλία. Οι πόλεις απομονώνουν τους ανθρώπους όλο και περισσότερο, όμως, το βιβλίο πιστεύω πως είναι ο πιο πιστός φίλος. Για μένα το βιβλίο στάθηκε ένας μεγάλος φίλος, ίσως ο καλύτερος που είχα σε όλη τη ζωή μου».

Πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου του 2008, σε ηλικία 85 ετών από αναπνευστικά προβλήματα, που την είχαν ταλαιπωρήσει αρκετές φορές. Μπορεί να αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο της παιδικής λογοτεχνίας, αλλά λίγοι ξέρουν το όνομα της εκτός των λογοτεχνικών κύκλων. Ωστόσο, τα έργα της τα γνωρίζουν πολλοί.

Αγαπήθηκε πολύ για το έργο τους από παιδιά και εκπαιδευτικούς, με το χαρακτηριστικό της γραφής της να είναι η παροχή γνώσης χωρίς διδακτισμό. Τα βιβλία της κόσμους πολλές βιβλιοθήκες, ενώ πολλά κείμενα της έχουν μπει στις σελίδες των σχολικών βιβλίων. Το έργο της ήταν λοιπόν τεράστιο για τη διάπλαση πολλών γενεών.