Η σύγχρονη κινέζικη τέχνη και ιδιαίτερα η ζωγραφική, είναι ευρέως περισσότερο από τις τιμές των έργων στις δημοπρασίες, παρά για το περιεχόμενό της. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός τεχνητού διαχωρισμού ανάμεσα στη ζωγραφική, που θεωρείται πιο εμπορικό και πιο σύγχρονο μέσο και στο βίντεο και τις εγκαταστάσεις, που θεωρούνται πιο πειραματικά μέσα. Ενώ υπάρχουν “σχολές” ζωγραφικής με μεγάλη εμπορική επιρροή στην Κίνα, υπάρχουν ζωγράφοι που πεισματικά παραμένουν ανεξάρτητοι από αυτούς τους παράγοντες. Λόγω αυτής της στάσης τους, έχουν αναπτύξει περίπλοκες και μοναδικές ενότητες έργων, εκφράζοντας μέσα από τη δουλειά τους ιδέες όπως η συγχρονικότητα, η ταυτότητα, η ιστορία και ιδεολογία. Ιδέες που δύσκολα θίγονται στα πειραματικά μέσα. Η ανεξάρτητη προοπτική και δημιουργική στάση τους είναι οι λόγοι που έφεραν αυτή την ομάδα καλλιτεχνών σε αυτή την έκθεση - η πρώτη έκθεση αυτού του είδους στην Ευρώπη.

Η Liang Wei (γ. 1966, Κίνα) δημιουργεί έργα που αιωρούνται στην άκρη του χάους, διατηρώντας τη συνοχή τους μέσα από την προσπάθεια και τη συμμετοχή του θεατή. Η λεπτή γραμμή μεταξύ χάους και τάξης εδώ, αντανακλά το θολό όριο που χωρίζει μια σκληρή εξωτερική πραγματικότητα με τον πιο λεπτεπίλεπτο εσωτερικό μας εαυτό. Στα έργα της, οι εικόνες τεμαχίζονται και ανακατατάσσονται μέχρι οι γραμμές και τα χρώματα τους να ξεθωριάσουν το ένα μέσα στο στο άλλο για να σχηματίσουν μια νέα εικαστική έννοια, προκαλώντας βία και περισυλλογή.

Ο Qiu Xiaofei (γ.1977, Κίνα) συνδυάζει τη ζωγραφική με γλυπτά στοιχεία για να δημιουργήσει υβριδικά αντικείμενα. Μέλος του γκρουπ Ν12 που δραστηριοποιήθηκε στις αρχές του 2000, ο Qiu στo παρελθόν δημιουργούσε ζωγραφικά έργα και γλυπτά που απεικόνιζαν νοσταλγικές εικόνες και αντικείμενα της παιδικής του ηλικίας. Από τότε έχει αλλάξει ριζικά η θεματολογία και η μορφή της δουλειάς του, δημιουργώντας σχεδόν σουρεαλιστικές συνθέσεις με λεπτούς και χιουμοριστικούς οπτικούς διαλόγους ανάμεσα στη ζωγραφική και τα φυσικά αντικείμενα που εμπεριέχονται σε κάθε έργο.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, ο Wang Xingwei (γ.1969, Κίνα) έχει δημιουργήσει ένα ολόκληρο σύμπαν οπτικών συνειρμών που δεν φαίνεται να γνωρίζει όρια και παραμένει εξαιρετικά αυτόνομο. Αντί να αναπτύξει ένα προσωπικό ύφος, ο Wang ζωγραφίζει κάθε έργο με την τεχνοτροπία που αρμόζει στο θέμα του. Η ιστορίας της τέχνης, το χιούμορ, ο εαυτός του, το κιτς, η τοπική κουλτούρα, η λαϊκή κουλτούρα, η νοσταλγία και μια σειρά από συνήθεις χαρακτήρες και ζώα, εμφανίζονται στα έργα του. Επανεμφανιζόμενα σε διάφορους συνδυασμούς και παραλλαγές όλα αυτά τα στοιχεία, δημιουργούν στα έργα του νόηματα εξαντλητικά, συναρπαστικά, απελπιστικά .

Ο Wang Yin (γ.1969, Κίνα) έχει καθιερωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς καλλιτέχνες της Κίνας. Η ζωγραφική για τον Wang Yin λειτουργεί ως μέσο για την μακροχρόνια έρευνά του πάνω σε θέματα ιστορίας και ιδεολογίας. Στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας είναι η ισχυρή του σχέση με την κινεζική ιστορία της τέχνης, ειδικά τη σύγχρονη ιστορία της κινέζικης ελαιογραφίας. Η πολιτιστική και ιδεολογική ένταση στους καμβάδες του Wang δεν πηγάζουν από τις συνθέσεις του per se, αλλά από την προφανή έλλειψη τους σε συγχρονικότητα. Οι υποτονικές αποχρώσεις και το φαινομενικά ήσυχο θέμα των έργων του μεταφέρουν μηνύματα -συχνά κρυμμένα -από το επίκεντρο της σύγχρονης ζωής .

O Zhang Hui (γ.1967, Κίνα) τα τελευταία χρόνια δουλεύει πάνω σε μαύρο καμβά, ζωγραφίζοντας στρώματα λεπτού ακρυλικού ώστε να φέρει σιγά-σιγά εικόνες στην επιφάνεια. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στα απεικονιζόμενα αντικείμενα να αποπνέουν μια σωματικότητα που δεν βασίζεται στην πυκνότητα της μπογιάς. Τον Zhang τον απασχολεί ο τρόπος που έχει κατασκευαστεί η πραγματικότητά μας μέσα από ιδεολογικές παρεμβάσεις. Ζωγραφίζει αντικείμενα και ανθρώπους που μοιάζουν να υπάρχoυν ακόμα, παρά την πραγματικότητα, προσπαθώντας να επιτύχει μια ποίηση που μπορεί να τους απελευθερώσει από την καθημερινότητα.

Ο Zhu Yu (γ.1970, Κίνα) προσεγγίζει το έργο του μέσα από μια εννοιολογική προοπτική. Τον ενδιαφέρει η ιδέα του να είσαι ζωγράφος περισσότερο από την πράξη της ζωγραφικής. Σκόπιμα αποφεύγει την αισθητική όλων των γνωστών τεχνοτροπιών της σύγχρονης ζωγραφικής και εξετάζει δύο βασικά ζητήματα - τι σημαίνει να είναι κινέζος, δουλεύοντας με ένα δυτικό μέσο και τι σημαίνει η έννοια του “βλέπειν” σήμερα. Οι σχολαστικοί φωτορεαλιστικοί καμβάδες του από βότσαλα και λεκέδες τσαγιού σε πορσελάνινα φλιτζάνια δημιουργούν μια αισθητική που είναι τόσο όμορφη και προκλητικά δύσκολο να ταξινομηθεί.