Κάθε φορά που βλέπεις μια ταινία που δεν προσπαθεί να σε κερδίσει, αλλά το καταφέρνει έτσι από μόνη της, ανεπιτήδευτα και γοητευτικά, τότε δεν έχεις παρά να την προτείνεις σε όποιον ξέρεις για να πάει να τη δει.

Όπως είπε ένας φίλος, τη συγκεκριμένη ταινία οφείλεις να την προτείνεις σε όλους όσους αγαπάς. Γιατί πίσω απ’ όλο της το είναι, κρύβεται αυτό ακριβώς: η αγάπη για τον άνθρωπο. Η σκηνοθέτης Σελίν Σονγκ δείχνει να αγαπάει τόσο πολύ την ανθρώπινη φύση και της φέρεται με τόση κατανόηση, χωρίς να την κρίνει. Απλά την καταλαβαίνει, καταλαβαίνει ότι η ζωή του καθένα κρύβει χαρές, λύπες, χαμόγελα, πόνο και επιλογές που μας κατασκευάζουν σαν ανθρώπους και αυτό είναι οκ.

Παίζει με τον χρόνο, με τη μνήμη, με τη σημασία που έχει κάποιος για τον καθένα, έστω κι αν δεν τον βλέπουμε για καιρό. Δεν θέλει να εντυπωσιάσει, μόνο να παρακολουθήσει την ιστορία των ανθρώπων που ψάχνουν την αγάπη που ίσως αυτή τη φορά να κρατήσει και για πάντα. Ή όχι. Το πιο σημαντικό είναι να καταλάβεις πόση σημασία έχει η κατανόηση και η αγάπη έτσι κι αλλιώς, όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα.

Το «Past Lives» ήταν μια έκπληξη που όχι απλά την ευχαριστηθήκαμε, αλλά μας έκανε να κλάψουμε, να χαμογελάσουμε και να στραφούμε στους ίδιους μας τους εαυτούς, με μεγαλύτερη διάθεση για κατανόηση παρά για κριτική. Και επειδή εμείς είμαστε οι μεγαλύτεροι κριτές του εαυτού μας, τότε αυτό είναι μια κατάκτηση.

Τρέξετε να προλάβετε πριν σταματήσει από τις αίθουσες. Δεν έχετε πολύ χρόνο. Και προτείνετε τη σε όσους κι εσείς αγαπάτε.