Πρόκειται για ένα ελληνικό έθιμο που τηρείται μέχρι και σήμερα. Το «σαράντισμα» του μωρού αλλά και της λεχώνας παραμένει σημαντικό.

Η παράδοση αναφέρει πως τις πρώτες σαράντα ημέρες, η μητέρα δεν πρέπει να βγαίνει έξω, ούτε η ίδια ούτε και το μωρό, γιατί αν το κάνει θα συμβεί κακό είτε σε εκείνη είτε στο σπίτι. Όταν βγει μάλιστα θα πρέπει να πάει πρώτα στην εκκλησία, ώστε να της δώσει ο παπάς την ευχή του «σαραντισμού».

Γιατί όμως λέμε ότι το μωρό πρέπει να «σαραντίσει»; Παλαιότερα, η θνησιμότητα στα νεογνά ήταν μεγάλη και οι σοβαρές λοιμώξεις πολύ συχνές, την ίδια ώρα που η ιατρική φροντίδα του νεογέννητου δεν βρισκόταν σε καλό στάδιο. Η κοινωνία με την πρακτική του σαρανταρίσματος για να προστατέψει μητέρα και μωρό από τη θνησιμότητα.

Φυσικά τότε, ο κοινωνικός ρόλος της γυναίκας ήταν διαφορετικός και συνήθως δεν υπήρχε ανάγκη για να παραμείνει η γυναίκα κοινωνικά, οικονομικά και επαγγελματικά ενεργή. Ο ρόλος της μητέρας τότε ήταν να απομονώνεται στα του σπιτιού.

Υπάρχει όμως επιστημονική αλήθεια σε αυτό; Σαράντα μέρες χρειάζεται η μήτρα για να επανέλθει στη θέση της, ενώ είναι το ίδιο χρονικό διάστημα που απαιτείται από μητέρα και παιδί να βρουν τον δικό τους ρυθμό με τον θηλασμό.