Με μια σύντομη απάντηση, όταν το φως από τον ήλιο εισέρχεται στην ατμόσφαιρά μας συγκρούεται με μόρια στον αέρα. Το μπλε μέρος του φωτός διασκορπίζεται περισσότερο από τα άλλα μέρη κατά τη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων και έτσι κάνει τον ουρανό να φαίνεται στα μάτια μας ως μπλε.

Εάν το φως από τον ήλιο έπαιρνε μια ευθεία διαδρομή προς τα μάτια μας χωρίς διασπορά ή απορρόφηση στην ατμόσφαιρα, ο ουρανός θα έμοιαζε στην πραγματικότητα όπως τη νύχτα, κάτι που θα ήταν φοβερό για εμάς.

Λίγο περισσότερες πληροφορίες. Τα κύματα λευκού φωτός από τον ήλιο είναι στην πραγματικότητα μείγματα όλων των χρωμάτων του φάσματος φωτός. Όποιος είχε ποτέ ένα πρίσμα ξέρει ότι όταν το λευκό φως περάσει μέσα από αυτό, το φως διαχωρίζεται και εμφανίζεται ένα φάσμα ουράνιου τόξου στην άλλη πλευρά. Οι άνθρωποι μπορούν να δουν μόνο ένα μέρος του συνολικού φάσματος φωτός της ενέργειας. Βλέπουμε από το βιολετί, που έχει μήκος κύματος περίπου 380 νανόμετρα, μέχρι το κόκκινο που έχει μήκος κύματος περίπου 720 νανόμετρα. Κατεβαίνοντας από το κόκκινο στο βιολετί, βλέπουμε πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε και λουλακί μεταξύ των δύο.

Μια άλλη απαραίτητη πληροφορία είναι ότι η ατμόσφαιρα της Γης αποτελείται σχεδόν από όλο το άζωτο και το οξυγόνο.

Έτσι, χωρίς να τα αναλύσουμε πολύ, αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι το οξυγόνο, το οποίο αποτελεί το 21% της ατμόσφαιρας της Γης, έχει μια διάμετρο τέτοια που διαχέει αρκετά αποτελεσματικά την ακτινοβολία που έχει μήκος κύματος γύρω από το μπλε φως, ενώ το κόκκινο, το πορτοκαλί και τα υπόλοιπα, λίγο πολύ περνούν κατευθείαν μέσα από την ατμόσφαιρα χωρίς να είναι καθόλου διασκορπισμένα. Έτσι, όταν κοιτάζετε ψηλά στον ουρανό, οπουδήποτε κοιτάζετε φαίνεται μπλε καθώς το μπλε τμήμα του φάσματος φωτός αναπηδά από ένα μόριο οξυγόνου και φτάνει μέσα στο μάτι σας.