Η Jane Goodall βρέθηκε στην Τανζανία το 1960 για να μελετήσει τους άγριους χιμπατζήδες. Βυθίστηκε στη ζωή τους, παρακάμπτοντας πιο άκαμπτες διαδικασίες για να κάνει ανακαλύψεις σχετικά με τη συμπεριφορά των πρωτευόντων που συνέχισαν να διαμορφώνουν τον επιστημονικό λόγο.

Μετά από πρόσκληση ενός παιδικού φίλου, η Goodall όταν τελείωσε το σχολείο επισκέφτηκε το South Kinangop, στην Κένυα, στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Μέσω άλλων φίλων της, σύντομα γνώρισε τον διάσημο ανθρωπολόγο Louis Leakey, τότε επιμελητή του Μουσείου Coryndon στο Ναϊρόμπι. Ο Leakey την προσέλαβε ως γραμματέα και την κάλεσε να συμμετάσχει σε μια ανθρωπολογική ανασκαφή στο διάσημο πλέον φαράγγι Olduvai, μια τοποθεσία πλούσια σε απολιθωμένα προϊστορικά λείψανα πρώιμων προγόνων των ανθρώπων. Επιπλέον, η Goodall στάλθηκε για να μελετήσει τον πίθηκο που ζει σε ένα νησί στη λίμνη Victoria.

Ο Leakey πίστευε ότι μια μακροπρόθεσμη μελέτη της συμπεριφοράς των ανώτερων πρωτευόντων θα έδινε σημαντικές εξελικτικές πληροφορίες. Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον χιμπατζή, το δεύτερο πιο έξυπνο πρωτεύον. Λίγες μελέτες για χιμπατζήδες ήταν επιτυχείς επειδή, είτε το μέγεθος του σαφάρι τρόμαζε τους χιμπατζήδες, προκαλώντας αφύσικες συμπεριφορές, είτε οι παρατηρητές πέρασαν πολύ λίγο χρόνο στο πεδίο για να αποκτήσουν ολοκληρωμένη γνώση.

Ο Leakey πίστευε ότι ο Goodall είχε την κατάλληλη ιδιοσυγκρασία για να αντέξει τη μακροχρόνια απομόνωση στην άγρια φύση. Με την προτροπή του, συμφώνησε να επιχειρήσει μια τέτοια μελέτη. Πολλοί ειδικοί αντιτάχθηκαν στην επιλογή της Goodall από τη Leakey επειδή δεν είχε επίσημη επιστημονική εκπαίδευση και δεν είχε ακόμη και γενικό πτυχίο κολεγίου.

Τον Ιούλιο του 1960, συνοδευόμενη από τη μητέρα της και μια Αφρικανή μαγείρισσα, έφτασε στην όχθη της λίμνης Τανγκανίκα στο καταφύγιο Gombe Stream της Τανζανίας, με στόχο να μελετήσει τους χιμπατζήδες.

Οι πρώτες προσπάθειες της Goodall να παρατηρήσει προσεκτικά τα ζώα απέτυχαν. δεν μπορούσε να πλησιάσει ούτε λίγα μέτρα, χωρίς να τραπούν σε φυγή.

Αφού βρήκε μια άλλη κατάλληλη ομάδα για να ακολουθήσει, καθιέρωσε ένα μη απειλητικό μοτίβο παρατήρησης, εμφανιζόμενη την ίδια ώρα κάθε πρωί στο ψηλό έδαφος κοντά σε μια περιοχή σίτισης κατά μήκος της κοιλάδας Kakombe.

Οι χιμπατζήδες σύντομα... ανέχτηκαν την παρουσία της και, μέσα σε ένα χρόνο, της επέτρεψαν να κινηθεί έως και 10 μέτρα από την περιοχή τροφοδοσίας τους. Μετά από δύο χρόνια που την έβλεπαν κάθε μέρα, δεν έδειχναν φόβο και συχνά έρχονταν κοντά της αναζητώντας μπανάνες. Διαπίστωσε ότι «δεν διαθέτουν μόνο οι άνθρωποι προσωπικότητα και ικανότητα για λογική σκέψη και συναισθήματα όπως η χαρά και η λύπη». Παρατήρησε επίσης ότι οι χιμπαντζήδες εκδήλωναν μεταξύ τους συμπεριφορές όπως φιλιά, αγκαλιές, φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, ακόμη και γαργαλητά, που παραδοσιακά θεωρούνται «ανθρώπινες».

Κατά τη δεκαετία του '80 η προσοχή της Goodall στράφηκε από την παρατήρηση των χιμπαντζήδων σε έναν ευρύτερο και εντονότερο προβληματισμό σχετικά με την προστασία των ζώων αλλά και του ανθρώπου. «Πρέπει να σεβόμαστε τα ζώα και να τους συμπεριφερόμαστε, όπως τους αρμόζει. Ιδανικά θα έπρεπε να υπάρχουν νόμοι που να μας ενισχύουν στην προάσπιση των δικαιωμάτων τους» έχει πει η Goodall, αναφέροντας ότι οι διαφορές των ανθρώπων και αυτών των πρωτευόντων είναι λίγες.