Υπάρχουν τρεις κύριες πηγές μυρωδιών που εμφανίζονται συνήθως μετά τη βροχή. Η πρώτη, η «καθαρή» μυρωδιά, ιδιαίτερα μετά από μια δυνατή καταιγίδα, προκαλείται από το όζον. Το όζον (επιστημονικά γνωστό ως τριοξυγόνο λόγω του γεγονότος ότι αποτελείται από τρία άτομα οξυγόνου) είναι ιδιαίτερα πικάντικο και έχει μια πολύ έντονη μυρωδιά που συχνά περιγράφεται ως παρόμοια με αυτή του χλωρίου.

Μερικοί άνθρωποι μπορούν να μυρίσουν το όζον πριν καν φτάσει η καταιγίδα. Πριν ξεσπάσει μια καταιγίδα, ο κεραυνός μπορεί μερικές φορές να κόψει τα μόρια αζώτου και οξυγόνου στο περιβάλλον σε κομμάτια. Αυτό μπορεί τελικά να οδηγήσει σε σχηματισμό μικρής ποσότητας όζοντος, το οποίο ο άνεμος μεταφέρει στη συνέχεια στο επίπεδο του εδάφους. Το υπεριώδες φως στην ατμόσφαιρα είναι επίσης γνωστό ότι διασπά τα μόρια O2, με τα απελευθερωμένα άτομα οξυγόνου μερικές φορές να ενώνονται με μόρια οξυγόνου για ένα πάρτι όζοντος.

Παρά την (μερικές φορές) ευχάριστη και καθαρή μυρωδιά του, το καθαρό όζον είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και σε σχετικά υψηλές συγκεντρώσεις, μπορεί να καταστρέψει τα κύτταρα στους πνεύμονές σας. Ευτυχώς, η συγκέντρωση του όζοντος πριν ή μετά από μια καταιγίδα είναι πολύ απίθανο να σας προκαλέσει κάποια μόνιμη βλάβη.

Μια άλλη γενικά ευχάριστη μυρωδιά που προκαλείται από τη βροχή είναι η βαθιά, γήινη μυρωδιά, η οποία είναι πιο έντονη μετά από ξηρό καιρό ή ιδιαίτερα έντονες βροχοπτώσεις. Αυτή η μυρωδιά είναι το αποτέλεσμα ενός βακτηρίου που βρίσκεται συνήθως στο έδαφος.

Ορισμένα μικρόβια, ιδιαίτερα οι στρεπτομύκητες, παράγουν σπόρια κατά τη διάρκεια υπερβολικά ξηρών περιόδων. Όσο περισσότερο το έδαφος παραμένει χωρίς βροχή, τόσο περισσότερα σπόρια υπάρχουν σε αυτό. Ωστόσο, η μυρωδιά δεν προκαλείται από τα ίδια τα σπόρια. Μάλλον προκαλείται από μια χημική ουσία που εκκρίνεται κατά την παραγωγή των σπορίων που είναι γνωστά ως «γεοσμίνη».

Η απόλυτη ευαισθησία της ανθρώπινης μύτης σε αυτή τη χημική ουσία είναι πιθανή σε δασώδεις περιοχές ιδιαίτερα, με τη μυρωδιά να είναι πολύ ισχυρή. Η μυρωδιά του όζοντος είναι συνήθως πιο αισθητή στην πόλη, όπου υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να δημιουργηθεί στρατόπεδο γεωσμίνης.

Η τρίτη αιτία της μυρωδιάς μετά τη βροχή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα έλαια που εκκρίνονται από διάφορα φυτά. Αυτά τα έλαια συγκεντρώνονται στο περιβάλλον και, όταν βρέχει, ορισμένες χημικές ουσίες που τα αποτελούν απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα (συνήθως μαζί με τη γεωσμίνη) προκαλώντας ένα οικείο και ελκυστικό άρωμα.

Όλες οι ουσίες στα έλαια που συμβάλλουν στη «οσμή της βροχής» δεν είναι ακόμη πλήρως γνωστές. Ένας από τους συνεισφέροντες μπορεί να είναι η «2-ισοπροπύλη-3-μεθοξυ-πυραζίνη», η οποία απομονώθηκε από τη Nancy Gerber τη δεκαετία του 1970 και έχει… πολύ «βροχή» μυρωδιά. Η Nancy παρακολουθούσε την έρευνα που διεξήχθη τη δεκαετία του 1960 από ένα ζευγάρι Αυστραλών χημικών, των Isabel Bear και R.G Thomas.

Το 1964, ο Bear και ο Thomas ξεκίνησαν να ανακαλύψουν τι προκάλεσε τη χαρακτηριστική μυρωδιά της βροχής στεγνώνοντας πηλό και εξάγοντας και αναλύοντας τα έλαια που βρήκαν σε αυτόν. Τελικά έπεσαν πάνω σε «ένα λιπαρό κίτρινο υλικό» που είχε παρόμοια μυρωδιά. Όταν δοκιμάστηκε, διαπιστώθηκε ότι αυτή η ελαιώδης ουσία εμποδίζει την ανάπτυξη ορισμένων φυτών, οδηγώντας τους ερευνητές να υποθέσουν ότι σκοπός της είναι να σταματήσει τα φυτά από το να απελευθερώνουν σπόρους σε μη ιδανικές, υπερβολικά ξηρές συνθήκες.