Οι Έλληνες δεν έχουν τελευταία γευτεί πολλές χαρές. Σε πολιτικό επίπεδο, δεν έχει να περιμένει πολλά, απαξιώνοντας σιγά σιγά την όλη διαδικασία, με την αποχή να επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Και αφού έχει γυρίσει την πλάτη εκεί, περιμένει από αλλού να χαρεί και να συγκινηθεί για τις επιδόσεις της μέσα και έξω από τη χώρα.
Ο αθλητισμός ήταν πάντα μια διέξοδος. Η Εθνική ομάδα σε κάθε άθλημα πάντα έχει μεγάλη υποστήριξη, αλλά και οι σύλλογοι το ίδιο. Στο μπάσκετ, οι επιτυχίες είναι πιο συχνές, αλλά παραμένουν τεράστιες. Στο ποδόσφαιρο δεν τις έχουμε συνηθίσει και τόσο, αλλά μετά το 2004 και την εποποιία της Εθνικής, ίσως βρέθηκε και εκεί η πίστη.
Την περασμένη Κυριακή, ο Παναθηναϊκός έκανε κάτι ασύλληπτο. Από την περσινή 17η θέση στην Euroleague, με νέα ομάδα και νέο προπονητή, κατάφερε να κατακτήσει το 7ο τρόπαιο του στην διοργάνωση, επαναφέροντας το όνομά του στο ευρωπαϊκό στερέωμα, όντας πλέον 3ος σε κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, μόνο πίσω από τη Ρεάλ Μαδρίτης που έχει 11 και από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας που έχει 8. Τον επόμενο χρόνο, ίσως πιάσει τη ρωσική ομάδα στη δεύτερη θέση και ίσως αν συνεχίσει να παίρνει το τρόπαιο ανά τέσσερα χρόνια κατά μέσο όρο, όπως κάνει από το 1996, όταν και κατέκτησε το πρώτο στο Παρίσι, μπορεί να περάσει και τη Ρεάλ και να γίνει ο αδιαμφισβήτητος Βασιλιάς της Ευρώπης.
Οι φίλοι του Παναθηναϊκού το χάρηκαν πολύ, βγαίνοντας στους δρόμους να το πανηγυρίσουν έξαλλα. Βλέποντας τους, όλοι οι υγιείς φίλαθλοι χάρηκαν κι εκείνοι μαζί τους, γιατί η χαρά πλέον όπως είπαμε σπανίζει στην καθημερινότητα και αφού είναι δωρεάν, επέλεξαν να χαρούν κι αυτοί με τη χαρά των γύρω τους.
Την Τετάρτη, ο Ολυμπιακός έκανε κάτι πιο σπάνιο. Βασικά έκανε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει από ελληνικό σύλλογο. Κατέκτησε το Europa Conference League και έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που το καταφέρνει. Ο τελικός δεν διεκδίκησε δάφνες ποιότητας, όπως αυτός στο μπάσκετ, αλλά είχε ένταση, συγκινήσεις, θέληση και ένα πολύ όμορφο και ιστορικό γκολ, που έδωσε τη νίκη στην ομάδα του Πειραιά.
Έτσι, τρεις ημέρες αργότερα, πρόσφερε χαρά σε άλλη μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού. Οι ουδέτεροι χάρηκαν ξανά με τη νίκη αυτή του Ολυμπιακού και παρόλο που η χαρά δεν μπορεί να ήταν ίδια σε ένταση με εκείνη των φίλων του Ολυμπιακού, ήταν οι πιο κερδισμένοι αφού μέσα σε τέσσερις ημέρες, πήραν διπλή χαρά και το ευχαριστήθηκαν δυο φορές.
Η εικόνα του μικρού Γιαννάκη που φόρεσε την μπλούζα του Ολυμπιακού πάνω από εκείνη του ΠΑΟΚ, αλλά και η εικόνα μικρών παιδιών φιλάθλων του Ολυμπιακού να πανηγυρίζουν το τρόπαιο του Παναθηναϊκού, μας θύμισαν ότι ο αθλητισμός είναι εδώ για να μας ενώνει και όχι για να μας χωρίζει. Οι φίλαθλοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και πέρα από την καλοπροαίρετη καζούρα, δεν είναι συνετό για κανέναν να βάζουν επιπλέον θυμό στην καθημερινότητά τους, σε κάτι που δεν υπάρχει στη ζωή μας για να μας θυμώνει αλλά για να μας φέρνει όση περισσότερη χαρά μπορεί να βρεθεί στον δρόμο μας.
Και επειδή σαν Έλληνες, όπως είχε πει και ο αείμνηστος Χάρρυ Κλύνν, δεν έχουμε πολλά να περιμένουμε για να αισθανθούμε εθνικά περήφανοι και το μόνο που μας έμεινε είναι ο αθλητισμός, όταν συμβαίνουν αυτά που συνέβησαν αυτήν την εβδομάδα, μόνο καλό θα κάνουμε στους εαυτούς μας να το χαιρόμαστε ατόφια, όποια κι αν είναι η προτίμησή μας σε ομάδα. Άλλωστε η χαρά και το γέλιο, είναι μεταδοτικά και είναι ωραίο πράγμα να βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους γύρω σου…
