Το να σταυρώνετε τα δάχτυλα για να έχετε καλή τύχη ή ως επίδειξη ελπιδοφόρου αλληλεγγύης για να πάνε τα πράγματα καλά για κάποιον άλλο, είναι μια ευρέως αναγνωρισμένη χειρονομία. Ο σταυρός των δακτύλων έχει μακρά ιστορία και, αρχικά, δεν ήταν σόλο πράξη.

Υπάρχουν δύο βασικές θεωρίες σχετικά με την προέλευση του σταυρώματος των δακτύλων για καλή τύχη. Το πρώτο προέρχεται από μια προχριστιανική παγανιστική πίστη στον ισχυρό συμβολισμό ενός σταυρού. Η διασταύρωση θεωρήθηκε ότι σηματοδοτούσε μια συγκέντρωση καλών πνευμάτων και χρησίμευε για να βάλει κάτι σαν άγκυρα μια επιθυμία μέχρι να πραγματοποιηθεί. Η πρακτική της ευχής με έναν σταυρό στους πρώιμους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς εξελίχθηκε σε μια παράδοση κατά την οποία ένα άτομο σταύρωνε τον δείκτη του πάνω σε κάποιον άλλον για να εκφράσει την ελπίδα ότι μια επιθυμία θα πραγματοποιηθεί. Τελικά, οι δημιουργοί ευχών συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να το κάνουν μόνοι τους και να μεταδώσουν το όφελος να κάνουν έναν σταυρό για να υποστηρίξουν τις επιθυμίες τους χωρίς τη συμμετοχή άλλου ατόμου. Στην αρχή, αυτό είχε τη μορφή ενός ατόμου που σταύρωσε τους δύο δείκτες του. Τελικά αυτή η χειρονομία μεταμορφώθηκε στην πρακτική του ενός χεριού που εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε σήμερα.

Η εναλλακτική εξήγηση προέρχεται επίσης από τις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού, όταν διώκονταν συχνά για τις πεποιθήσεις τους. Για να αναγνωρίσουν τους συγχριστιανούς τους, οι άνθρωποι ανέπτυξαν μια σειρά από χειρονομίες, μία από τις οποίες περιελάμβανε το σχηματισμό του ιχθύος, ή σύμβολο του ψαριού, αγγίζοντας τους αντίχειρες και σταυρώνοντας τους δείκτες. Το σύμβολο αντιπροσωπεύει μια ακροστιχίδα στην οποία τα ελληνικά γράμματα ι, χ, θ, υ, και ς είναι επίσης τα πρώτα γράμματα στη φράση Ιησούς Χριστός, Θεού Υιός Σωτήρ. Αυτή η θεωρία δεν εξηγεί πλήρως πώς η τύχη συνδέθηκε αρχικά με τη χειρονομία, αλλά υποδηλώνει ότι το σταύρωμα των δακτύλων προσέδωσε μια ευλογία ή μια ελπίδα για μια ευχή ή προσευχή.