Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 2018, η 30η Ιουνίου έχει ανακηρυχθεί σε Παγκόσμια Ημέρα Κοινοβουλευτισμού.

Ο ΟΗΕ πήρε αυτή την απόφαση για να προσπαθήσει να τονίσει τον μεγάλο ρόλο των εθνικών και διεθνών κοινοβουλίων στη βελτίωση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων και στην προσπάθεια επίτευξης των στόχων της αειφόρου ανάπτυξης.

Η ημερομηνία δεν είναι τυχαία καθώς στις 30 Ιουνίου του 1889, είχε ιδρυθεί η Διακοινοβουλευτική Ένωση με πρωτοβουλία δύο βουλευτών, του Άγγλου Γουίλιαμ Ράνταλ Κρέμερ και του Γάλλου Φρεντερίκ Πασί. Πρόκειται για έναν διεθνή οργανισμό που συντονίζει τις ενέργειες των εθνικών κοινοβουλίων κι έχει ως σκοπό την προώθηση του κοινοβουλευτικού διαλόγου, την υπεράσπιση της ειρήνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τη συνεργασία μεταξύ των λαών, καθώς και την εδραίωση των αντιπροσωπευτικών θεσμών.

Από την επόμενη κιόλας χρονιά της ίδρυσής της, η Βουλή των Ελλήνων έγινε μέλος της Διακοινοβουλευτικής Ένωσης και συμμετέχει στις εργασίες της με πενταμελή διακομματική αντιπροσωπεία.

Στη θεωρία, το κοινοβούλιο είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας, γιατί είναι ο εκπρόσωπος της φωνής του λαού, ψηφίζει τους νόμους του κράτους και ασκεί έλεγχο στην κυβέρνηση. Στην πράξη είναι όμως έτσι; Τι νομίζει ο κόσμος για το ελληνικό κοινοβούλιο και γιατί ο ΟΗΕ αποφάσισε μόλις πριν από έξι χρόνια να τονίσει τον σημαντικό ρόλο των κοινοβουλίων; Μήπως γιατί αισθάνθηκε ότι ο συγκεκριμένος θεσμός περνάει κάποια κρίση στην συνείδηση του λαού;

To Poll του E-Daily.gr

Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα του Κοινοβουλευτισμού, το E-Daily.gr έκανε μια δημοσκόπηση στο Instagram, ρωτώντας το κοινό για τον ρόλο που θεωρεί ότι έχει το κοινοβούλιο στη ζωή και στην καθημερινότητά του. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη και το δείγμα ξεπέρασε τους 1.000 συμμετέχοντες.

Συγκεκριμένα, στην ερώτηση «Πόσο καλό θεωρείται ότι κάνουν στις ζωές σας η Βουλή και οι βουλευτές;», το κοινό κλήθηκε να απάντηση με τις επιλογές «Πολύ», «Λίγο», «Καθόλου» και «Δεν με ενδιαφέρει». Τα αποτελέσματα ήταν τα παρακάτω:

• Καθόλου - 81%
• Λίγο - 11%
• Δεν με ενδιαφέρει - 5%
• Πολύ - 3%

Αυτό σημαίνει ότι οι 8 στους 10 πολίτες πιστεύουν ότι το ελληνικό κοινοβούλιο δεν κάνει κανένα καλό στη ζωή του, ενώ μόνο ένα 14% στο σύνολο πιστεύει ότι έχει μικρό η μεγάλο αντίκτυπο σε αυτήν. Αυτό αν το αναλύσουμε, σε συνάρτηση και με τις γνώμες τριών πολιτών που θα σας παραθέσουμε παρακάτω, είναι πως υπάρχει κρίση εμπιστοσύνης στον ρόλο των θεσμών, τουλάχιστον στην χώρα μας, πράγμα που άλλωστε φανερώνεται από την διαρκώς αυξανόμενη αποχή στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η πολιτική τα τελευταία χρόνια έχει σταματήσει να εμπνέει τον κόσμο, με την απαξίωσή της να φαίνεται συνεχώς. Το ότι παίζει ρόλο στη ζωή μας, είναι αδιαμφισβήτητο, αλλά οι πολίτες δεν θεωρούν ότι κάνει κάτι καλό σε αυτή, ότι την βελτιώνει δηλαδή, όπως θέλει να προτάξει η Διεθνής Ημέρα Κοινοβουλευτισμού. Μήπως έχει βρεθεί σε τέλμα ή πρόκειται για ένα μεταβατικό στάδιο όπου θα αλλάξει μορφή;

Η γνώμη του κόσμου

Ρωτήσαμε τρεις τυχαίους ανθρώπους, που ασχολούνται πολύ ή λίγο με την πολιτική, τη γνώμη τους για την Βουλή και τις βουλευτές της και τους θέσαμε το ίδιο ερώτημα με το poll, για το αν δηλαδή βλέπουν κάποια βελτίωση στη ζωή τους από τo έργο τους. Τους ρωτήσαμε επίσης, για το αν υπάρχει κρίση στην εμπιστοσύνη στους θεσμούς και το πολίτευμα και τι θα πρέπει να αλλάξει για να επανέλθει. Παρακάτω σας παραθέτουμε τις απαντήσεις τους:

Σ.Β.: Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αυστραλία αλλά ζω εδώ τα τελευταία χρόνια. Μπορώ να πω ότι δεν βλέπω καμία βελτίωση στην καθημερινότητα μου από τις πράξεις του ελληνικού κοινοβούλιο. Όποια βελτίωση βλέπω, οφείλεται στις δικές μου πράξεις αλλά και του κοντινού περιβάλλοντός μου.

Ίσα - ίσα, το έργο του κοινοβουλίου δυσκολεύει κάποιες φορές την καθημερινότητά μου, αλλά έχω δουλέψει αρκετά στη ζωή μου για να μπορώ να το ξεπερνάω μόνος μου. Πλέον, θεωρώ πως σημασία έχει τι κάνουμε εμείς και δεν έχει καμία σημασία ποιος θα εκλεγεί και ποιος θα είναι κυβέρνηση. Μου φαίνονται ότι όλοι υπηρετούν το ίδιο το πολιτικό σύστημα και όχι τους πολίτες, σε μια προσπάθεια τους να το κρατήσουν ζωντανό.

Σίγουρα υπάρχει κρίση εμπιστοσύνη λοιπόν για τους θεσμούς και όπως φαίνεται βρισκόμαστε όντως σε ένα μεταβατικό στάδιο, το οποίο πολύ φοβάμαι ότι όσο πάει θα γίνεται όλο και λιγότερο δημοκρατικό.

Λ.Ξ.: Υπήρξα πολύ πολιτικά ενεργός στο παρελθόν με νεολαία και κόμμα, όμως από κάποιο σημείο και μετά, έπαψα να πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα ιδεολογία μέσα στα κόμματα και πως όλα γίνονται για τα αξιώματα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει έξω, αλλά στην Ελλάδα πιστεύω πως το πολιτικό σύστημα, προστατεύει πάνω απ’ όλα τον εαυτό του, ότι είμαστε εμείς από τη μια πλευρά και αυτό από την άλλη. Αυτοί όλοι μεταξύ τους τα έχουν βρει και εμείς ακούμε ότι θέλουν να μας πουν και μόνο.

Οπότε όχι, δεν νομίζω ότι υπάρχει βελτίωση στη ζωή μου λόγω των ενεργειών του κοινοβουλίου, καθόλου. Βλέπω ότι οι πολιτικοί γενικότερα έχουν χάσει την επαφή τους με την κοινωνία και δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες μας. Πως να εξηγήσω άλλωστε τις επικοινωνιακές τακτικές που προάγουν το έργο του κοινοβουλίου, το οποίο εν τέλει δεν φαίνεται στην καθημερινότητα μου; Μη με καθησυχάζεις ότι κάτι έγινε αλλά όταν το βλέπω στην πράξη δεν έχει καμία σχέση.

Η κρίση στην εμπιστοσύνη είναι δεδομένη. Και γενικότερα υπάρχει μια κρίση στη σχέση των πολιτών με την πολιτική. Το απολιτίκ παλαιότερα ήταν δακτυλοδεικτούμενο, ενώ τώρα είναι η κυρίαρχη τάση. Αν αυτό δεν είναι τέλμα τότε τι είναι;

Ν.Γ.: Πραγματικά έχω πάψει να ασχολούμαι ενεργά με την πολιτική, μου χαλάει τη διάθεση. Πιστεύω ότι σε κάποια σημεία, η Βουλή και οι βουλευτές μπορούν να βελτιώσουν την καθημερινότητα μου, αλλά σε πολύ μικρό βαθμό. Η καθημερινότητα άλλωστε αποτελείται από πολλά κομμάτια και δεν βλέπω καμία διάθεση για ριζική βελτίωση. Απλά κλείνουν τρύπες, για επικοινωνιακούς λόγους ή γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Οκ, θα υπάρξουν κάποιες μικρές βελτιώσεις, αλλά η βελτίωση των ζώων μας, είναι κατά κύριο λόγο δική μας δουλειά. Βέβαια, όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια, την οποία βέβαια δεν έχουμε, αλλά κάτι τέτοιο έχει μετατραπεί η κατάσταση σήμερα.

Πιστεύω ότι οι θεσμοί θα πρέπει να αλλάξουν τον ρόλο τους για να επανέλθει η εμπιστοσύνη σε αυτούς. Αλλιώς μαθηματικά, πάμε προς μια αλλαγή, ίσως βίαιη, που δεν θα αντέξουμε. Αυτό που θα πρέπει να αλλάξει, είναι η ενσυναίσθηση από όλους, που χάνεται όλο και περισσότερο, όσο ο καθένας παλεύει εκ των πραγμάτων μόνο για τον εαυτό του.

Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει είναι ότι όντως υπάρχει κρίση και πως αυτή δεν μπορεί να ανατραπεί με τη θέσπιση μιας παγκόσμιας ημέρας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τονίσεις τη σημασία των κοινοβουλίων. Για ανατραπεί αυτό, ο κόσμος θέλει πράξεις, αλλά παίρνει μόνο λόγια. Γι' αυτό και δεν πείθεται εύκολα πλέον από κανέναν. Το κοινοβούλιο θα έπρεπε όντως να είναι η επιτομή της δημοκρατίας και να βελτιώνει τη ζωή των πολιτών. Το γιατί αυτό δεν το πιστεύει ο κόσμος, θα πρέπει να το αναρωτηθεί το ίδιο.